Το γραψιμο ειναι η καλυτερη μορφη επικοινωνιας μετα τον ερωτα

σκεψεις, συνεντευξεις και κειμενα

Thursday, June 29, 2006

Μια εμπειρία σήμερα

Θα ήθελα σήμερα να γράψω μια πραγματική εμπειρία. Πήγα το πρωί στο οίκημα που στεγάζεται «Το χαμόγελο του παιδιού». Είναι στον Καρέα. Κάνω αυτές τις σκέψεις, που τις γράφω εδώ στο blog, για μικρούς «εξουσιαστές» κι αποφάσισα, όπως κάνω πάντα, να αφιερώσω κάποιο χρόνο στην έρευνα του θέματος. Αυτό το στάδιο της συγγραφής είναι ίσως λίγο άχαρο αλλά κατά τη γνώμη μου είναι συναρπαστικό γιατί προετοιμάζει τους ήρωες και τις καταστάσεις που θα αρχίσουν -ελέω έμπνευσης- να αναδύονται από το σκοτάδι. Με υποδέχτηκε η υπεύθυνη και μιλήσαμε για τα παιδιά που φιλοξενούνται εκεί. Αυτή τη στιγμή είναι 79. Μας διέκοπτε κάθε τόσο κάποιο τηλεοπτικό κανάλι που ήθελε συνέντευξη διότι με όλα αυτά που βλέπει το φως της δημοσιότητας αυτές τις μέρες κάθε κανάλι που σέβεται τους πελάτες του (Βλέπε διαφημιστές) θέλει να έχει αποκλειστικότητες και θεαματικότητα, πράγματα γνωστά. Όλα τα παιδιά που βρίσκονται εκεί είναι παιδιά που τα απέρριψαν οι δικοί τους. Άλλα τα κακοποίησαν. Για τα άλλα αδιαφόρησαν. Από μωρά μέχρι παιδιά του Λυκείου. Δεν θα επεκταθώ σε λεπτομέρειες. Εκείνο που με συγκλόνισε ήταν ότι αντίκρισα στ’ αλήθεια τον μικρό «εξουσιαστή». Τριών ετών. Πορτοκαλί τι-σερτ. Τζιν κοντό παντελόνι. Τζιν καπέλο φορεμένο ανάποδα. «Με λένε Αλέξανδρο», είπε. Και με άρπαξε από το χέρι με δύναμη. «Εσένα πώς σε λένε;» Λεία, είπα. «Λεία, πάμε να σου δείξω το δωμάτιό μου», είπε και με κρατούσε γερά μη του φύγω. Στο διάδρομο που προχωρούσαμε μαζεύτηκαν κι άλλα παιδιά γύρω μας και προσπαθούσαν να με αγγίξουν και να μου κρατήσουν το χέρι. Είχα για κάποια στιγμή δέκα παιδιά να με τραβάνε από δω και από κει θέλοντας το καθένα να μου δείξει εκείνο ή το άλλο, να με κάνει για λίγο δική του. Δεν μπορούσα φυσικά ν’ ανταποκριθώ σε όλα. Όχι γιατί δεν ήθελα. Αλλά γιατί δεν τα κατάφερα. Ο Αλέξανδρος με είχε οικειοποιηθεί. Κρατώντας με πάντα από το χέρι με πήγαινε και με έφερνε να δω το κρεβάτι του, τα δυο τρία παιχνίδια του, τη ντουλάπα του, το φως του, εκεί που πήγε να κάνει τσίσα. Δεν είχα τίποτα να του δώσω. Δεν το είχα φανταστεί αυτό το κομμάτι της έρευνας. Το απόρρητο του ιδρύματος δεν επιτρέπει να μιλάνε για την προσωπική ζωή των παιδιών. Από τα λίγα που κατόρθωσα να υποκλέψω κατάλαβα γιατί δεν μου άφηνε με τίποτα το χέρι. Έσκυψα και τον φίλησα πριν φύγω και μόνο όταν του υποσχέθηκα ότι θα ξαναπάω με άφησε. Του λείπουν πολλά. Ίσως όλα. Σίγουρα πιο πολύ η αγάπη. Και θα κάνει στη ζωή του τα πάντα για να τα αποκτήσει. Να κερδίσει την αγάπη. Αυτό που εκείνος νομίζει αγάπη ή αυτό που θα πάρει τη θέση της σαν υποκατάστατο αν δεν τη βρει. Αυτό στο οποίο πιθανώς θα έχει μεταλλαχτεί. Σίγουρα θα το κάνει. Είναι ο μικρός «εξουσιαστής». Τώρα ξέρω το πρόσωπό του. Από κείνη την ώρα το βλέπω μπροστά μου. Κι έχω την αίσθηση της μικρής παλάμης στο χέρι μου.

Wednesday, June 28, 2006

Tuesday, June 27, 2006

Σκέψη 2η. Μωβ. ΑΠΟΡΡΙΨΗ

Απόρριψη! Να μια στ’ αλήθεια τρομερη λέξη! Δεν ξέρω γιατί αυτή η λέξη ήχησε δυνατά στο μυαλό μου μετά την τελευταία φράση του προηγούμενου post μου. Τη σκεφτόμουν πολύ. Κι όσο τη σκεφτόμουν τόσο έμοιαζε να έχει απόλυτη σχέση με κείνην τη φράση. Να αποτελεί συνέχειά της. Μήπως τελικά έχει; Πιστεύω ότι ο καθένας έχει βιώσει κάποτε την απόρριψη στη ζωή του. Η απόρριψη σημαίνει ένα σωρό διαφορετικά πράγματα. Πάνω απ’ όλα σημαίνει ωστόσο ταπείνωση. Βαθιά. Αιματηρή. Άγρια. Πονάς όταν κάποιοι άνθρωποι από τους οποίους περίμενες βοήθεια, φιλία, αγάπη σε θεωρούν ανάξιο γι’ αυτά. Ακόμη κι αν αυτοί οι άνθρωποι είναι ξένοι η απόρριψη πληγώνει. Δεν ξέρω ποια απόρριψη πληγώνει πιο βαθιά. Των φίλων. Των εραστών. Των γονιών… Όταν βιώνουμε την απόρριψη θυμώνουμε πάρα πολύ με τους άλλους, που θεωρούμε ότι μας αδικούν. Η διάθεση για εκδίκηση βράζει στο μυαλό μας. Μερικές φορές όμως θυμώνουμε με τον ίδιο μας τον εαυτό πιστεύοντας ότι έχουμε κάνει κάτι λάθος οι ίδιοι και στ’ αλήθεια δεν αξίζουμε την αγάπη τους. Τότε ούτε εμείς εκτιμάμαι τον εαυτό μας και θέλουμε να κάνουμε κακό στον κακό… εαυτό. Κάποιες φορές πάλι οργιζόμαστε χωρίς η οργή μας αυτή να έχει συγκεκριμένο αποδέκτη. Είναι μια διάχυτη οργή που γίνεται μόνιμος σύντροφος στη ζωή μας. Κι αλλάζει τη συμπεριφορά μας. Τότε, πολύ πιθανό κι αυτό, από θέση άμυνας περνάμε στη θέση της επίθεσης. Η οργή μας γίνεται μια εμμονή! Να την πάλι η εμμονή. Τι λέξη κι αυτή Θεέ μου που παγιδεύει τους συγγραφείς! Αυτή η εμμονή λοιπόν σπρώχνει τις πιο σκοτεινές, τις πιο ανομολόγητες, τις πιο υπόγειες σκέψεις να βγουν στο φως. Να οργανωθούν σ’ ένα μυστικό σχέδιο. Να γίνουν αληθινές πράξεις. Να οπλίσουν το χέρι…
Ο μικρός «εξουσιαστής» μου, που κραύγαζε απελπισμένα για αγάπη στο προηγούμενο post, κατόρθωσε να κερδίσει… την απόρριψη. Στην κραυγή του μονάχα η απόρριψη αναγεννούσε την ηχώ της. Και τότε αυτός τι έκανε; Τι κάνει; Τι θα κάνει μετά;…

Sunday, June 25, 2006

Σκέψη 1η. Κίτρινη. ΚΡΑΥΓΗ

Ανοίγω τον υπολογιστή και κάθομαι να κοιτάζω τη λευκή οθόνη. Είναι δύσκολο έτσι απλά η σκέψη που δεν έχει ολοκληρωθεί να γίνει γραφή. Τι σκέφτομαι; Αναρωτιέμαι πώς εγώ θέλω τώρα να παίξω τον ρόλο του εξουσιαστή. Και τι είναι εκείνο που μπορεί να μου δώσει αυτό το δικαίωμα. Μια ΄άποψη είναι το ένστικτο της επιβίωσης! Παρακολουθώ αυτή τη σκέψη. Το ένστικτο της επιβίωσης είναι το πιο άγριο πράγμα που υπάρχει μέσα μας. Είναι η πιο βαθιά και σκοτεινή πλευρά του εαυτού μας. Θα ψάξω εκεί να βρω τον μικρό μου εξουσιαστή. Είπα "μικρό"; Μπορεί ένας μικρός να γίνει εξουσιαστής; Μπορεί στ' αλήθεια; Ή ίσως να είναι πιο εύκολο γι' αυτόν επειδή δεν έχει ακόμη τις αναστολές των μεγάλων; Και μπορεί να φτάσει πιο εύκολα στα... άκρα. Μα τότε θα γίνω ένας μικρός εξουσιαστής. Γρήγορα πίσω στην μικρή ηλικία, στον υπό διαμόρφωση ανθρωπάκο. Με τις τεράστιες ανάγκες που κανείς απ' τους μεγάλους δεν καταλαβαίνει. Το μυαλό μου πάει σε κάποια παιδιά... Όχι τώρα ακόμη. όχι αυτή τη στιγμή. Πρώτα πρέπει να ψάξουμε κάτι άλλο.
Οι σκέψεις δεν είναι εύκολες, δεν έρχονται όλες μαζί όποτε τις προκαλείς. Στέκεσαι εκεί και περιμένεις. Σφίγγεις τα μάτια και παρακαλείς. Με το σταγονόμετρο ξεπροβάλλουν τις περισσόιτερες φορές. Υπάρχουν όμως και φορές που βρρρρ ξεχύνονται σαν ποτάμια και μέχρι να περιμαζέψεις κάποιες, αν δεν πνιγείς μες στην πλημμυρίδα, θα σου γλιστρήσουν απ΄τα χέρια. Να βαδίζω λοιπόν αργά και προσεκτικά σ' αυτά τα επικίνδυνα εδάφη που είναι μαλακά και βουλιάζουν. Να 'χω κρατήματα. Μη με ρουφήξουν και χαθώ. Τι κάνω εδώ κάτω στην πρωτογενή λάσπη; Μα ψάχνω τον μικρό μου εξουσιαστή. Δηλάδή τις ανάγκες του. Ακούω ξαφνικά μια φωνή. Είναι εκεί κάτω μακριά, κρατιέται από ένα ξύλο μη τον τραβήξει η ρουφήχτρα και κραυγάζει. "Θέλω να μ' αγαπούουουν"!

Saturday, June 24, 2006

Τέλος-Αρχή

Πριν από λίγες μέρες τέλειωσα το καινούριο μου βιβλίο και παρέδωσα τη δισκέτα στον εκδότη μου. Στο δεκατοτρίτο κεφάλαιο έγραψα τη λέξη: τέλος. Και το χέρι μου έμεινε στο τελευταίο πλήκτρο καθώς αντίκρυζα τη λέξη. Τι σημαίνει: "Τέλος" αναρωτήθηκα. Ολοκλήρωση! Εξάντληση των ορίων; Άγγιγμα του στόχου, ίσως. Τότε γιατί δεν νιώθω μέσα μου ανακούφιση; Μια ιστορία έκανε τον κύκλο της και έκλεισε. Οι ήρωες ολοκληρώθηκαν, έφτασαν στα όριά τους, πέθαναν ή συνέχισαν να ζουν με άλλη μορφή. Έβγαλα το δάχτυλο από το πλήκτρο κι έκλεισα τον υπολογιστή. Είχα ανάγκη από μια μπίρα. Ένιωθα θλίψη όπως όταν χωρίζουν δυο φίλοι, δυο εραστές, δυο αγαπημένοι που έζησαν μαζί κάμποσους μήνες, ίσως και χρόνια, ζυμώθηκαν μαζί, μεταλλάχτηκαν, ανακάλυψαν, βυθίστηκαν κι ανασύρθηκαν διαφορετικοί, ωρίμασαν κατά κάποιον τρόπο μαζί. Αυτό είναι σκέφτηκα. Το τέλος είναι ο χωρισμός. Σαν να σου τραβούν το δέρμα να ξεκολλήσει. Να μείνεις γυμνή απ' τον εαυτό σου. Με το περίβλημά σου να 'χει πάρει τους δρόμους. Και τι κάνεις μετά το χωρισμό αν επιζήσεις; Μια καινούρια σχέση σε περιμένει στην άκρη του τούνελ. Κάτι αναδύεται στο σκοτάδι. Φωνές. Αγκομαχητά. Κάποιος τρέχει κι ακούγονται τα τρεχαλητά σαν βομβαρδισμοί. Ανάβει ένα φως εκεί μακριά κι αρχίζω να βαδίζω. Μα πού πάω; Μια καινούρια ιδέα με μαγνητίζει. Έμειναν πολλά έξω από το πρόσφατο βιβλίο. Και αγωνιούν να ανοίξουν νέες σελίδες, να εισχωρήσουν σε άλλο βιβλίο. Αλλάζω περίβλημα και ρόλο. Δεν θα είμαι πια ο πανέμορφος 14χρονος πρίγκιπας του Βυζαντίου που γίνεται το λατρεμένο θύμα ενός εξουσιαστή. Τον νιώθω που σαλεύει κιόλας σαν τρελαμένος. Αυτή τη φορά θα είμαι εγώ ο εξουσιαστής! Θεέ μου, αυτές οι εμμονές του συγγραφέα! Μα μπορεί να ζήσει άραγε χωρίς αυτές;
Ωραία! Αλλά τι κάνω εγώ τώρα εδώ διαδικτυωμένη; Ένα πείραμα! Θα δοκιμάσω να γίνουν όλα στο φως. Θα προσπαθήσω να πλάσω τη σκοτεινή πρώτη ύλη, όχι μόνη μου στο μισοσκότεινο δωμάτιο, αλλά εδώ, στο φως. Αν δεν το αντέξω, θα σβήσω αυτό το blog.