«Είμαστε η μνήμη μας. Θα ήταν τρομακτικός ένας κόσμος χωρίς μνήμη. Είμαστε ένα άθροισμα του χρόνου. Θέλω να πω: ο λόγος που βρίσκομαι σε αυτό το τραπέζι και μιλάμε είναι επειδή κοιμήθηκα σε αυτό το ξενοδοχείο. Δεν είμαστε μόνο το σήμερά μας, αλλά και το χθες μας. Η επιστήμη έχει εντοπίσει ότι στο κέντρο του εγκεφάλου που λειτουργεί η μνήμη, λειτουργεί και η φαντασία. Ετσι, τις αναμνήσεις τις επεξεργάζεται και τις μεταμορφώνει η φαντασία. Γι' αυτό συχνά έχουμε λάθος αναμνήσεις. Η μνήμη μεταμορφώνει, διαρκώς την πραγματικότητα».
(Από τη συνέντευξη του Αντόνιο Ταμπούκι στον Γιώργο Καρουζάκη, Ελευθεροτυπία, Τρίτη 26/5/2009, η υπογράμμιση δική μου)
Η μνήμη είναι ίσως η μεγαλύτερη κινητήρια δύναμη της λογοτεχνίας. Και θα μπορούσα να πω εν προκειμένω ακόμη και της ίδιας της ζωής. Το ευτύχημα είναι ότι η φαντασία μας έχει την ικανότητα να την... παραμορφώνει. Κι αυτό ίσως να είναι ένας θετικός παρόγοντας εξ αιτίας του οποίου μπορούμε να λησμονούμε τις τραυματικές μας εμπειρίες και να συνεχίζουμε... Άλλη μια πλευρά του ενστίκτου της επιβίωσης; Πώς αλλιώς θα μπορούσα να συνεχίσω να ζω με το βάρος τόσων θλίψεων και οδυνηρών γεγονότων; Και μήπως ο συγγραφέας δεν έχει τόσο ισχυρούς μηχανισμούς που να μεταμορφώνουν τις βαριές αναμνήσεις σε κάτι πιο λάιτ και γι' αυτό και μόνο γράφει; Και μπορεί και συνεχίζει;...
Σκέψεις μετά το "τέλος" της Θεσσαλονίκης. Τα λέμε πάλι
