Το γραψιμο ειναι η καλυτερη μορφη επικοινωνιας μετα τον ερωτα

σκεψεις, συνεντευξεις και κειμενα

Tuesday, June 27, 2006

Σκέψη 2η. Μωβ. ΑΠΟΡΡΙΨΗ

Απόρριψη! Να μια στ’ αλήθεια τρομερη λέξη! Δεν ξέρω γιατί αυτή η λέξη ήχησε δυνατά στο μυαλό μου μετά την τελευταία φράση του προηγούμενου post μου. Τη σκεφτόμουν πολύ. Κι όσο τη σκεφτόμουν τόσο έμοιαζε να έχει απόλυτη σχέση με κείνην τη φράση. Να αποτελεί συνέχειά της. Μήπως τελικά έχει; Πιστεύω ότι ο καθένας έχει βιώσει κάποτε την απόρριψη στη ζωή του. Η απόρριψη σημαίνει ένα σωρό διαφορετικά πράγματα. Πάνω απ’ όλα σημαίνει ωστόσο ταπείνωση. Βαθιά. Αιματηρή. Άγρια. Πονάς όταν κάποιοι άνθρωποι από τους οποίους περίμενες βοήθεια, φιλία, αγάπη σε θεωρούν ανάξιο γι’ αυτά. Ακόμη κι αν αυτοί οι άνθρωποι είναι ξένοι η απόρριψη πληγώνει. Δεν ξέρω ποια απόρριψη πληγώνει πιο βαθιά. Των φίλων. Των εραστών. Των γονιών… Όταν βιώνουμε την απόρριψη θυμώνουμε πάρα πολύ με τους άλλους, που θεωρούμε ότι μας αδικούν. Η διάθεση για εκδίκηση βράζει στο μυαλό μας. Μερικές φορές όμως θυμώνουμε με τον ίδιο μας τον εαυτό πιστεύοντας ότι έχουμε κάνει κάτι λάθος οι ίδιοι και στ’ αλήθεια δεν αξίζουμε την αγάπη τους. Τότε ούτε εμείς εκτιμάμαι τον εαυτό μας και θέλουμε να κάνουμε κακό στον κακό… εαυτό. Κάποιες φορές πάλι οργιζόμαστε χωρίς η οργή μας αυτή να έχει συγκεκριμένο αποδέκτη. Είναι μια διάχυτη οργή που γίνεται μόνιμος σύντροφος στη ζωή μας. Κι αλλάζει τη συμπεριφορά μας. Τότε, πολύ πιθανό κι αυτό, από θέση άμυνας περνάμε στη θέση της επίθεσης. Η οργή μας γίνεται μια εμμονή! Να την πάλι η εμμονή. Τι λέξη κι αυτή Θεέ μου που παγιδεύει τους συγγραφείς! Αυτή η εμμονή λοιπόν σπρώχνει τις πιο σκοτεινές, τις πιο ανομολόγητες, τις πιο υπόγειες σκέψεις να βγουν στο φως. Να οργανωθούν σ’ ένα μυστικό σχέδιο. Να γίνουν αληθινές πράξεις. Να οπλίσουν το χέρι…
Ο μικρός «εξουσιαστής» μου, που κραύγαζε απελπισμένα για αγάπη στο προηγούμενο post, κατόρθωσε να κερδίσει… την απόρριψη. Στην κραυγή του μονάχα η απόρριψη αναγεννούσε την ηχώ της. Και τότε αυτός τι έκανε; Τι κάνει; Τι θα κάνει μετά;…

15 comments:

Unknown said...

word up homie!

dianathenes said...

....o μικρός εξουσιαστής τότε θα "επιτεθεί". Θα "οργανώσει ένα μυστικό σχέδιο" ώστε ό,τι βίωσε -θυμό, διάθεση για εκδίκηση, ενοχή, αυτοκαταστροφή, οργή- να το κάνει πράξη, έστω και μέσα σε ένα εικονικό γραπτό κόσμο ώστε να λυτρωθεί.

Και αν το σχέδιο είναι αρκετά "μυστικό" ώστε να "δραματοποιεί" όλα αυτά τα ανθρώπινα, θα λυτρώσει και τους άλλους που θα παρακολουθούν την πορεία του.

Μπορεί όμως ο μικρός ο εξουσιαστής να καγχάσει πάλι. Γιατί μέσα σε όλη αυτή τη διαδικασία της λύτρωσης γεννά χίλιους άλλους μικρότερους εξουσιαστές κρυμμένους.

Ο συγγραφέας ποτέ δε λυτρώνεται παρά μόνο οι ήρωές του στα βιβλία του.

Αυτός πραγματοποιεί το μαρτύριο του σισσύφου. Απο μια πέτρα που έριξε στη θάλασσα χίλιες άλλες πέτρες κατρακυλούν. Από την αντάρα και το θόρυβο. Ετσι ώστε τα νερά ποτέ να μην ησυχάζουν.

Χαίρομαι που είσαι εδώ.

Λεία Βιτάλη συγγραφέας said...

ayman
please explain

Λεία Βιτάλη συγγραφέας said...

dianathens
Χαίρομαι που είσαι κι εσύ εδώ. Ο συγγραφέας δεν λυτρώνεται. Δεν υπάρχει αυτό το "θαύμα". Δεν ξέρω καν αν είναι το ζητούμενο. Ωστόσο νιώθει μια τόση δα στιγμή ευφορίας μαζί με τους ήρωές του. Σαν μια στιγμή... οργασμού ίσως μαζί με τον ήρωα. Τι θυμήθηκα τώρα! Κάποιος δημοσιογράφος πριν μερικά χρόνια όταν είχε διαβάσει το βιβλίο μου "Το Παραμύθι του Μεγάλου Φόβου" και μου έπαιρνε μια συνέντευξη με είχε ρωτήσει τι; Αν είχα κάνει... έρωτα με τον ήρωά μου. Με αιφνιδίασε. Δεν το είχα σκεφτεί αυτό. Ο ήρωάς μου ήταν ένας φιλόσοφος τρομοκράτης την εποχή του Βυζαντίου. Γέλασα αλλά τελικά του απάντησα: Ναι! Και διαπίστωσα ότι σ' ολόκληρη τη διαδικασία του γραψίματος με τον έναν ή τον άλλο τρόπο αυτό έκανα μαζί του. (Γελάω τώρα κι εγώ μ' αυτά που γράφω στο διαδίκτυο αλλά είπα θα γράφω αλήθειες).

Unknown said...

-Τί θα κάνει; Ε; Τί... θα κάνει;
(Πάντα με τη φωνή του Παπαγάλου)

:Ο)

scalidi said...

εμένα η απόρριψη πέρα από τον πόνο που προκαλεί, νομίζω ότι είναι ευκαιρία για αφύπνιση. να δεις τι δεν πάει καλά με σένα και με τους άλλους, ίσως και αποτελεί έναν τρόπο να σε απασχολήσει ο εαυτός σου μέσα από τον Άλλο

Λεία Βιτάλη συγγραφέας said...

simon says
Aγαπητέ simοn είμαι σίγουρη ότι ξέρετε πολλά πράγματα από ιστορίες. Η ερώτησή σας αλλά και το περιεχόμενο του blog σας το αποδεικνύει. Ίσως έχετε κιόλας μαντέψει τη συνέχεια του μικρού "εξουσιαστή" πριν περάσει καν απ' το δικό μου το μυαλό. Ίσως να καταφέρετε μάλιστα να μου μεταδώσετε τη σκέψη σας. Αλλά ας μη βιάσουμε τα πράγματα. Το πιο όμορφο στο γράψιμο δεν είναι το ίδιο το γράψιμο, πιστέψτε με, είναι η προετοιμασία. Την αγάπη μου στη Θεσσαλονίκη που... βγάζει τα καλύτερα παιδιά!

Λεία Βιτάλη συγγραφέας said...

scalidi
Συμφωνώ μαζί σας. Από τη σύγκρουση πηγάζει το φως. Η απόρριψη είναι μια πολύ συνηθισμένη μορφή σχέσης (!) των ανθρώπων. Που μπορεί να είναι στιγμιαία ή και διαρκής. Πιστεύω ωστόσο ότι σπάνια καταλαβαίνουμε τουλάχιστον εγκαίρως τι φταίει σ' αυτή τη μορφή σχέσης. Και τι γίνεται όταν ο ένας απ' τους δυο είναι ένας μικρός-μικρός "εξουσιαστής";

Unknown said...

Αγαπητή μου Κυρία, σας ευχαριστώ για το ευγενικό λάθάκι σας. Όταν ένα μωράκι πέφτει κάτω με τον ποπό του, είναι βέβαια χαριτωμένο ως θέαμα, αλλά η αλήθεια είναι ότι ακόμα δεν έμαθε να περπατάει.
Τους τελευταίους μήνες όμως, είχα πολύ καλή παρέα: Χριστιάνα-Kallas-Καλογεροπούλου, Syd Field, Lew Hunter, David Howard, Lajos Egri (φτάνει όπου νά 'ναι), και τώρα Λεία Βιτάλη (ουρανοκατέβατο δωράκι με κόκκινη κορδελίτσα!)
Κι όλοι σας μιλάτε για το αυτονόητο. Κι όπως λέει η διαφήμηση: "Θέλω να τ' ακούω".
Κάθομαι λοιπόν ήσυχα-ήσυχα εδώ πίσω, δίπλα στο ανοιχτό παράθυρο (για να μπορώ να καπνίζω) και περιμένω.
Και να είστε σίγουρη ότι και η Θεσσαλονίκη σας αγαπάει.
:Ο)

Λεία Βιτάλη συγγραφέας said...

simon says
Σίγουρα δεν προσπάθησα να είμαι ευγενική. Αυθόρμητη ίσως ναι. Συμφωνώ με τις επιλογές σας. Θα ήθελα να είχα κομμάτια τους. Αυτονόητα μπορεί. Εξαντλημένα όμως;

Unknown said...

Ουπς…
Αυτά παθαίνεις όταν σκέπτεσαι δέκα πράγματα και γράφεις δυο νομίζοντας ότι οι άλλοι διαβάζουν το μυαλό σου και όχι τις λέξεις σου.
Σωστή λοιπόν η ερώτησή σας και μου αξίζει.
Αυτονόητο θεωρώ το: βρίσκεις μια ιδέα που σ’ αρέσει, την χτίζεις όσο πιο καλά μπορείς στο μυαλό σου και τη γράφεις. Και το θεωρώ αυτονόητο (τώρα πια) γιατί μέχρι τώρα προσπαθούσα να ξεφύγω από το δεύτερο στάδιο: το πιο ενδιαφέρον, όπως είπατε κι εσείς.
Όσο για το ατυχέστατο διαφημιστικό σπότ, το πιο σωστό θα ήταν «Θέλω ν’ ακούω τις ιδέες, τον τρόπο που τις χτίζει κανείς, και τις ίδιες τις ιστορίες».
Το καθένα από αυτά είναι έτσι κι αλλιώς ανεξάντλητο από μόνο του. Πόσο μάλλον όλα μαζί.
Τώρα βέβαια, θα μου πείτε, και με το δίκιο σας, για να καταλάβει κανείς όλα αυτά από το προηγούμενο ποστ μου, θα πρέπει να κατέχει κληρονομικό χάρισμα, που λένε. Σωστά, έτσι είναι.
Συγχωρήστε μου λοιπόν την παρεξήγηση που δημιούργησα.
Καλημέρα από Θεσσαλονίκη
:Ο)

Λεία Βιτάλη συγγραφέας said...

simon says
Και μένα μου συμβαίνει πολλές φορές τα πλήκτρα να μην τρέχουν όπως το μυαλό και μετά να θεωρώ ότι τα είπα όλα. Μήπως σκεφτόμαστε με εικόνες;

Unknown said...

Αυτό συμβαίνει ίσως, γιατί είμαστε τόσο γεμάτοι από τον εαυτό μας που νομίζουμε ότι γράφουμε και στον εαυτό μας. Κι αφού εμείς καταλαβαίνουμε... όλοι καταλαβαίνουν!
Όσο για την ερώτηση που κάνετε; Είναι από αυτές που σε αναγκάζουν να κάτσεις και να… σκεφτείς.
Πώς σκεφτόμαστε άραγε όταν γράφουμε; Με εικόνες; Με λέξεις; Και με τα δυο; Με τίποτα;

Θα προσπαθήσω να δώσω κάτι σαν απάντηση αλλά θα πρέπει να μιλήσω για μένα αφού δεν ξέρω πολλά για τους άλλους. Από την άλλη δεν ξέρω καν αν αυτό θα έχει ενδιαφέρον, αλλά είπαμε, είμαστε τόσο γεμάτοι από εμάς τη στιγμή που γράφουμε, που κανένας άλλος δεν υπάρχει, τουλάχιστον μέχρι να τελειώσουμε αυτό που γράφουμε. [Η μαύρη αλήθεια είναι ότι έχει τόση ζέστη που είναι αδύνατον να κοιμηθεί κανείς :Ο)].
Επειδή όμως μου είναι δύσκολο έως αδύνατον να μιλήσω για το πως σκέφτομαι όταν γράφω, ας μιλήσω για το πως σκέφτομαι όταν διαβάζω. Όλοι μας άλλωστε γράφουμε αυτό που θα θέλαμε να διαβάσουμε.

Πριν από 2-3 χρόνια περίπου, ένας φίλος διάβασε κάποια διηγήματά μου και μου είπε ότι έβλεπε εικόνες. Το απέδωσα στο γεγονός ότι ο ίδιος είναι ηθοποιός και απλώς το μετέτρεψε σε εικόνες. Κι από κουβέντες που έχω κάνει με αναγνώστες στο βιβλιοπωλείο που δουλεύω, οι περισσότεροι βλέπουν «εικόνες» όταν διαβάζουν. Το δικό μου μυαλό από την άλλη πάντα λειτουργούσε με λέξεις –από ταινίες και βιβλία ας πούμε, θυμάμαι ατάκες και όχι εικόνες.
Εκείνο όμως που νοιώθω έντονα όταν διαβάζω είναι η «ατμόσφαιρα».
Αλλά κι αυτό είναι δύσκολο να το εξηγήσω. Ένα παράδειγμα. Ray Bradbury. Ο πρώτος έρωτας. Γιατί μ’ αρέσει; Γιατί με βάζει σε μια τέτοια συγκινησιακή ατμόσφαιρα, που την κατάλληλη στιγμή, φτάνει μια λέξη, μια πρόταση, ένα κάτι, για να γίνει «το σώσε μέσα μου»: οι τρίχες σ’ όλο μου το κορμί κάγκελο, κάτι σαν ρίγος κι ένας λυγμός που πάει και κολλάει στο λαιμό. Δεν ξέρω τί είναι αυτό αλλά είναι «πανίσχυρο». Στο τέλος του μπλόγκ μου υπάρχει μεταφρασμένο το διήγημά του Bless Me Father For I Have Sinned. Ε, λοιπόν, υπάρχει ένα συγκεκριμένο σημείο που με φέρνει στη παραπάνω κατάσταση, «κάθε φορά που το διαβάζω»… και το διαβάζω συχνά. Κατά μια έννοια λοιπόν διαβάζω με το ένστικτό μου, με το πετσί και τη ψυχή μου. Ακούγεται «κάπως» αλλά αυτό είναι που έχω για την ώρα.
Πριν τρεις μήνες όμως, όταν άρχισα να διαβάζω τα βιβλία που ανέφερα σε προηγούμενο ποστ, άρχισα ξαφνικά να προσέχω τις εικόνες και σ’ αυτά που διαβάζω αλλά και σ’ αυτά που γράφω. Αυτό κι αν ήταν εμπειρία! Δεν ξέρω πως ακούγεται αλλά είναι σαν να ανακάλυψα τον τροχό. Άρχισα για παράδειγμα να «βλέπω» ταινίες κι όχι να παρακολουθώ απλά την ιστορία τους και να προσπαθώ να πιάσω κάτι στον αέρα –δεν είναι τυχαίο που το ίδιο διάστημα αγόρασα και την πρώτη μου φωτογραφική μηχανή.
Τώρα προσπαθώ να βρω μια ισορροπία ανάμεσα σ’ αυτό που έμαθα να κάνω από ένστικτο κι αυτό που μαθαίνω σιγά-σιγά μέσα από τις καινούργιες εμπειρίες μου.
Υποθέτω λοιπόν ότι διαβάζουμε (και γράφουμε) με όλα όσα διαθέτουμε εκείνη την στιγμή. Και διαθέτουμε τον εαυτό μας, αυτό που είμαστε κι αυτό που μπορούμε κάθε φορά. Αλλά τα πλήκτρα δεν μπορούν να ακολουθήσουν το μυαλό. Και καμιά φορά νομίζουμε ότι τα είπαμε όλα. Και τί είπαμε; Το μόνο ξεκάθαρο είναι ότι μας έχει γονατίσει η ζέστη σήμερα το βράδυ.

Καλό Σαββατοκύριακο
:Ο)

Λεία Βιτάλη συγγραφέας said...

simon says
Τελικά σκεφτόμαστε με όλο μας τον εαυτό. Κι αυτό ίσως κάνει τα πράγματα περίπλοκα.
Ελπίζω αργότερα να δροσίσει.

Unknown said...

Ευχαριστώ.
Δρόσισε ήδη.
:Ο)