Γραφή πρώτη. Από το Ίδρυμα.

Πέμπτη, 15 Σεπτεμβρίου.
Τώρα αρχίζω να γράφω το ημερολόγιό μου. Στο καινούριο τετράδιο που μου δώσανε με το πράσινο εξώφυλλο που έχει κολλημένο ένα αυτοκόλλητο με τον Tαζ. Ο Tαζ είναι ο αγαπημένος μου. O διάβολος της Τασμανίας! Θα γράφω κρυφά γιατί δεν θέλω να το δούνε. Και θα το κρύβω όχι κάτω απ' το κρεβάτι μου γιατί εκεί σκουπίζουν και κοιτάνε. Θα το κρύβω πάνω στο ντουλάπι μου που δεν ανεβαίνουν να ξεσκονίσουν ποτέ. Το έπιασα και έχει σκόνη μάκα. Βούλιαξε το δάχτυλό μου. Λοιπόν γράφω τώρα. Δω μέσα είναι αλλιώτικα από κει έξω. Δω μέσα η κυρία λέει να μη λέω "ρε" και "γαμώ τη μπανακόλα μου". Δω μέσα, λέει, δεν είναι σαν κει έξω. Δω μέσα θα γίνουμε άθρωποι. Η κυρία θέλει να γράψω μια έκθεση τώρα την καινούρια χρονιά. Λέει τώρα έμαθες να γράφεις και να διαβάζεις. Να γράψεις μια έκθεση. Να τη διαβάσουμε στην τάξη. Να δούμε τι σκέφτεσαι. Εγώ δεν θέλω να δούνε τι σκέφτομαι γιατί αυτά που σκέφτομαι εγώ είναι αλλιώτικα από αυτά που σκέφτονται οι άλλοι. Δεν είμαι βέβαια σίγουρος αλλά έτσι νομίζω τους άκουσα να λένε. Ύστερα τι να γράψω στην έκθεση; Μόνο για τη γάτα μου θέλω να γράψω. Είμαι κολλημένος με δαύτην. Δυο χρόνια τώρα τη σκέφτομαι και λέω πως αν δεν ήτανε αυτή δεν θα γινόντουσαν όλα αυτά που έγιναν. Η γάτα φταίει κι ας λέει η κυρία Μερόπη, η κοινωνική λειτουργός, πως φταίνε τα έργα που δείχνει το χαζοκούτι. Τα λέει βλακειες, ενώ εγώ είμαι σίγουρος ότι στις φίλες της τα λέει μαλακίες. Δω μέσα κάνει την ξύπνια. Αλλά δεν ξέρει τίποτα. Και δεν ξέρει γιατί δεν της έχω πει. Και δεν θα της πω γιατί δεν θέλω να μάθει. Δεν θέλω να μάθει τι σκέφτομαι. Είναι δικά μου αυτά που σκέφτομαι και δεν θα μου τα πάρουν. Αύριο θα έρθει να με δει ο κύριος Ανέστης που είναι λέει δικηγόρος. Δεν ξέρω αν θέλω να του μιλήσω. Θα δούμε. Όπως μου έρθει. Μακάρι πάλι να έφτιαχναν εκείνη την πίττα με τη σοκολάτα. Αλλά δεν πρέπει λέει να τρώμε πολύ γιατί θα βγάλουμε σπυράκια. Εγώ δεν βγάζω σπυράκια άμα τρώω. Δώ μέσα ανακάλυψα ότι μ' αρέσει να τρώω. Να τρώω, να τρώω. Σαν τον Ταζ! Τα σπυράκια τα βγάζω άμα με ζορίζουνε. Από μικρός το έχω αυτό. Αυριο θα βγάλω σπυράκια με τον κύριο Ανέστη. Και θα ξύνομαι. Όπως τότε με τη γάτα. Που έλεγαν άσε τη γάτα κάτω ρε μαλακισμένο, έχεις γεμίσει σπυριά. Αλλά δεν έφταιγε η γάτα. Γιατί όταν την κράταγα που ήταν ζωντανή δεν έβγαζα. Έβγαλα τότε που ήτανε ψόφια. Βγάζεις και με τη σκέψη; Δεν ξέρω. Δεν θέλω τώρα να γράψω άλλο. Θα κοιμηθώ. Καληνύχτα. Θα προσπαθήσω να μη βγάλω σπυράκια αύριο με τον κύριο Ανέστη. Μακάρι να φτιάξουν εκείνη την πίττα αύριο. Να θυμάμαι να βάζω και ν στο άθρωποι, μη φωνάζει πάλι αυτή η μαλακισμένη, μαλακισμένη, μαλακισμένηηηη.

(Αυτό ίσως μπορεί να είναι μια αρχή για την ιστορία του Βασίλη. Να γράφει το ημερολόγιό του στο ίδρυμα. Θα δούμε πώς θα πάει).