Το γραψιμο ειναι η καλυτερη μορφη επικοινωνιας μετα τον ερωτα

σκεψεις, συνεντευξεις και κειμενα

Tuesday, September 04, 2007

EΛΕΥΘΕΡΟΙ ΠΥΡΠΟΛΗΜΕΝΟΙ


Γύρισα απ’ την πυρπολημένη Εύβοια προχθές το βράδυ. Εκεί πέρασα τις τελευταίες δέκα ημέρες του φλεγόμενου Αύγουστου. Συγκλονισμένη. Ντροπιασμένη. Απογοητευμένη.

Συγκλονισμένη γιατί βίωσα τη φωτιά από κοντά, διαπιστώνοντας την ανεξέλεγκτη δύναμή της σαν στοιχείο της φύσης.

Ντροπιασμένη γιατί ήρθα αντιμέτωπη με τις ευθύνες μου σαν πολίτις αυτής της χώρας, που, ενώ είμαι ελεύθερη να δράσω, ωστόσο τα χέρια μου είναι δεμένα σφιχτά.

Απογοητευμένη από τους κατέχοντες την όποια εξουσία που σύλησαν τα πτώματα της Πελοποννήσου και της Εύβοιας δράττοντας την ευκαιρία για ψηφοθηρία και θεαματικότητα.

Δεν μπόρεσα να μπω μέσα στη φωτιά -ανθρώπινος ο φόβος- (γενναίοι στ’ αλήθεια πυροσβέστες!), πλησίασα μετά. Μετά τη φωτιά. Στα μέρη που εγκατέλειπε. Έβλεπα μια άλλη χώρα. Σκεπασμένη μ’ ένα μαύρο τούλι. Ένα τοπίο ύστερα από πόλεμο και ίσως ατομική βόμβα. Η μυρωδιά του καμένου εισχωρούσε βαθιά εντός. Καμιά φωτογραφία, κανένα κείμενο δεν μπορεί να μεταδώσει την αίσθηση αυτής της μυρωδιάς. Όταν έγραφα την «Ιερή Παγίδα» προσπαθούσα να περιγράψω τη μυρωδιά του πολέμου αλλά δεν είχα αυτό το βίωμα. Τώρα το έχω. Αυτός ο κατακαθισμένος καπνός από καμένα δέντρα, ανθρώπους και ζώα! Είναι η μυρωδιά του πολέμου. Θα την κουβαλάω πάντα μέσα μου. Η φωτιά έχει απολυμάνει το τοπίο καταστρέφοντάς το. Στους δρόμους την ημέρα μετά και για αρκετές μέρες δεν υπάρχουν άνθρωποι. Ο δρόμος καθαρός από ανθρώπινα σκουπίδια, έχουν καεί τα πάντα. Μισολιωμένα μαύρα κουτάκια κόκα κόλας και μπίρας ταιριάζουν χρωματικά με το τοπίο. Για χιλιόμετρα ησυχία. Όχι θρήνοι, ο κόσμος έχει φύγει τρομαγμένος για όπου. (Δεν μιλάω για τους νεκρούς. Δεν τολμώ ακόμη να θίξω αυτό το θέμα). Δεν υπάρχουν ζώα. Ξαφνικά στο πλάι του δρόμου ένας γάιδαρος χωρίς σαμάρι με μισοκαμένη γούνα. Βαδίζει σκυφτός. Τη γνωστή του ίσως διαδρομή. Ενσωματωμένος επίσης χρωματικά στο φόντο.

Δεν είναι η θλίψη. Δεν είναι η οργή. Δεν είναι η απελπισία που αυλακώνει το πρόσωπο. Είναι η morina των Ισπανών. Δεν έχουμε εμείς τέτοια λέξη. Ίσως δεν την ξέρω εγώ. Είναι η νοσταλγία γι’ αυτό που δεν έχει υπάρξει. Η νοσταλγία για το πώς θα έπρεπε να ήταν οι άνθρωποι, αν ήθελαν να είναι άνθρωποι σε μια πολιτισμένη χώρα. Γιατί ο πολιτισμός δεν είναι έμφυτος. Ο άνθρωπος είναι άγριο θηρίο που επιβιώνει με τον θάνατο του άλλου. Ο πολιτισμός κερδίζεται μέρα με τη μέρα, ώρα με την ώρα, πράξη με την πράξη καθώς το είδος εξελίσσεται και κερδίζει σε ανθρωπιά, σε αλληλεγγύη, σε κοινωνική ευαισθησία, σε συντροφικότητα…

Σε ποια χώρα! Όχι εκεί που οι επιτήδειοι πατούν στα πτώματα των νεκρών εν όψει…

(«… πόσο ιερόσυλη μοιάζει η διεκδίκηση της ψήφου, ενώ υπάρχουν ακόμα άταφοι νεκροί». Αλέξης Ζήρας, Αυγή, 2.9.2007)

10 comments:

ioeu said...

Μέσα απ' τη φρίκη ενός παρόντος
γεννιούνται, γίνονται
οι διαυγείς λέξεις του μέλλοντός μας...

scalidi said...

Κι ανησυχούσα τι είχες γίνει, δικαίως ανησυχούσα, λοιπόν. Λεία, δυστυχώς, έτσι είναι τα πράγματα όπως τα γράφεις, δυστυχώς.

2Σx2 said...

Δυνατή η περιγραφή και το θέμα είναι ότι είναι πέρα για πέρα εύστοχη και εντελώς ανθρώπινη - δυστυχώς.

Καλή επιστροφή, καλό φθινόπωρο γεμάτο έμπνευση!

Λεία Βιτάλη συγγραφέας said...

ioeu
Γειασου Γιάννη. Ένα πουλάκι μου τιτίβισε ότι είναι έτοιμο το βιβλίο σου και σου εύχομαι καλοτάξιδο. Ναι οι λέξεις είναι δυνατές αλλά δεν έχουν τη δύναμη φοβάμαι να διορθώσουν, να προλάβουν, να αντιστρέψουν. Έχουν όμως παρηγορία.

Λεία Βιτάλη συγγραφέας said...

Σκαλιδάκι δεν μπόρεσα να μεταδώσω αυτό που πραγματικά είδα. Όμως έχει καταγραφεί μέσα μου και πολλαπλασιάζεται καθώς κι εγώ η ίδια το συνειδητοποιώ σαν πραγματικότητα.

Λεία Βιτάλη συγγραφέας said...

2σχ2
Αυτή η απάνθρωπη ανθρώπινη φύση! Καλό φθινόπωρο και σε σένα.

ΛΕΝΑ ΜΑΝΤΑ said...

Στο Καπανδρίτι, το έχω ζήσει δύο φορές, η μία δίπλα στο σπίτι μου, μέσα στην αυλή μου, πριν χρόνια. Το τοπίο, έτσι ακριβώς όπως το περιγράψατε, τα καμένα δάση μοιάζουν τόσο μεταξύ τους, όσο διαφέρουν όταν είναι ζωντανά. Άλλοι ήχοι, άλλες ανάσες τότε. Και μέσα σε όλο το κακό οι πολιτικοί για την άγραν ψήφου. Δεν ξέρω ποιος είναι πιο θλιβερή φιγούρα. Οι πληγέντες ή οι πολτικοί. Τουλάχιστον οι πρώτοι έχουν ακόμα αξιοπρέπεια....

Anonymous said...

Όλοι μας - ή τουλάχιστον όλοι- επηρρεαστήκαμε από την τραγωδία του Αυγούστου. Παρακολουθώντας τώρα πια τηλεόραση τίποτα σχεδόν δε θυμίζει τους μαραθώνιους εκείνους που έκαναν τα κανάλια προς δική μας "ενημέρωση". Τώρα τόσο ξεδιάντροπα περνοδιαβαίνουν οι πολιτικάντηδες και ζητούν την ψήφο μας. Την καλημέρα μου από τη Νίσυρο...

Λεία Βιτάλη συγγραφέας said...

lena manta
Τρία καλοκαίρια πριν καιγόμασταν και στην περιοχή που ζω εγώ. Κόλαση! Φαίνεται η φωτιά θα μας κυνηγάει διαρκώς. Καλά τα λες κοριτσάκι.

Λεία Βιτάλη συγγραφέας said...

Νίκος Διακογιάννης
Καλώς όρισες καλέ μου φίλε. Χαιρετισμούς στην πανέμορφη Νίσυρο και καλή σχολική χρονιά.