Το γραψιμο ειναι η καλυτερη μορφη επικοινωνιας μετα τον ερωτα

σκεψεις, συνεντευξεις και κειμενα

Monday, March 16, 2009

ROCK STORY



"Όταν άρχισα να σχεδιάζω στο μυαλό μου το «Rock Story» πίστευα ότι θα έγραφα απλώς την ιστορία ενός ροκ σταρ. Έβλεπα μπροστά μου την εικόνα ενός νέου ανθρώπου να τα δίνει όλα πάνω στη σκηνή. Όμως αυτό δεν ήταν παρά ένα σκέτο περίγραμμα του ήρωά μου. Κάθε έργο λίγο ως πολύ, πέρα από την επικοινωνία του με τον θεατή, βοηθάει και τον συγγραφέα του να συμφιλιωθεί με ένα δικό του φόβο, να επουλώσει μια βαθιά χαραγμένη πληγή του. Καθώς το περίγραμμα του ήρωά μου έπρεπε να γεμίσει με κάτι πιο πολύπλευρο από τη μαγεία του ροκ πάνω στη σκηνή, άρχισα, ως συνήθως, να σκάβω μέσα μου. Δειλά δειλά άρχισαν να ξεπετάγονται κάποιες παλιές εικόνες οικογενειακής «ευτυχίας» (!) που με σφράγισαν, άλλες εικόνες δρόμου μέσα σε πλήθος που κυνηγιόταν από τα τανκς, ύστερα απελπισμένοι έρωτες που έσβηναν σε θαλασσοδαρμένες ακρογιαλιές… Ένας αληθινός κατακλυσμός από εικόνες, αισθήσεις, συναισθήματα, οδύνη, φόβο και πάθος. Είχε αρχίσει να αχνοφαίνεται η αληθινή «ροκ» διάσταση του έργου. Η δική μου αλήθεια!

Μα πώς θα χωρούσαν όλα αυτά όμως μέσα σε 120 λεπτά έργο; Η κατάσταση είχε αρχίσει να γίνεται ανεξέλεγκτη. Και παρέμεινε έτσι για δύο ολόκληρα χρόνια. Βουνά από kilobites στον υπολογιστή! Ώσπου ξαφνικά ένα βράδυ ο ήρωάς μου –που τον βάφτισα Λεό, γιατί είχα την αίσθηση ότι προσπαθούσα να τιθασεύσω ένα λιοντάρι- έπεσε νεκρός πάνω στη σκηνή την ώρα που τραγουδούσε. Τότε ήταν που μπήκαν όλα τα πράγματα στη θέση τους. Ο Λεό δεν είχε παρά μόνο τρία λεπτά μέχρι να «φύγει» οριστικά, για να ξαναθυμηθεί όλη του τη ζωή. Τρύπωσα στο μυαλό του κι ακολούθησα τους συνειρμούς του. Ανέβαινα και κατέβαινα ορμητικά στο χρόνο διαλέγοντας καταστάσεις και εικόνες. Έπρεπε όλα να είναι πολύ σημαντικά για να αναδειχτεί μόνο η ουσία. Ήταν στ’ αλήθεια μια τρέλα. Οι στιγμές της ζωής του μπερδεύονταν με τις μουσικές του, τα όνειρα με την πραγματικότητα, οι επιθυμίες με τις ενοχές, τα πρόσωπα έμπαιναν κι έβγαιναν αυθαίρετα ακολουθώντας δικούς τους συνειρμικούς κανόνες, ζούσα σ’ έναν ανεμοστρόβιλο. Πού είναι ο περίφημος ρεαλισμός μου, αναρωτιόμουν. Τότε συνειδητοποίησα ότι έρχεται κάποια στιγμή στη ζωή μας που ανακαλύπτουμε στην τέχνη κάτι πιο αληθινό από τον ρεαλισμό. Κάτι πολύ πιο κοντά στην αληθινή φύση του ανθρώπου που δεν έχει αίτια και αιτιατά. Ακολουθεί τη διαδρομή του ονείρου και της επιθυμίας, του συναισθήματος και όχι της λογικής. Και αφέθηκα ανακουφισμένη σ’ αυτό. Το "Rock Story", όπως λίγα χρόνια πριν το "Addio del passato" για άλλους λόγους, με λύτρωσε από μια μεγάλη μου αγωνία, καθώς έψαχνα απελπισμένη, από τότε που κατάλαβα τον εαυτό μου, να βρω το νόημα της ζωής ενώ, στην πραγματικότητα –διαπίστωσα- έψαχνα να βρω την αγάπη… Και τώρα αναρωτιέμαι μήπως το ένα δεν είναι παρά η άλλη πλευρά του άλλου…

Αυτό ήθελα να εμπιστευτώ σε όσους «ταξιδέψουν» με το «Rock Story»."

(Σημείωμα της συγγραφέως από το πρόγραμμα της παράστασης)


«Rock Story »

Ένας νέος άντρας ξεπερνάει τα όριά του και πέφτει νεκρός ντυμένος τη γύμνια του πάνω στη σκηνή. Ποιος είναι; Τι ζητούσε από τη ζωή του και πώς έφτασε μέχρις εκεί;

Το «Rock Story», εμπνευσμένο από την προσωπικότητα ενός διάσημου έλληνα ροκ σταρ, ανεβάζει live στη σκηνή το ροκ συνδυασμένο για πρώτη φορά με τον θεατρικό λόγο. Ένα ιδιαίτερο έργο πλημμυρισμένο με τη μουσική της ελληνικής ροκ σκηνής, όπως Σιδηρόπουλος, Άσιμος, Τρύπες, κ.α. αλλά και των Rolling Stones, των Doors και άλλων θρυλικών ονομάτων της ροκ. Γραμμένο με ευαισθησία και χιούμορ μιλάει για τον αληθινό άνθρωπο πίσω από τον ροκ σταρ. Ποιος είναι; Τι τον σπρώχνει σ’ αυτή τη δύσβατη διαδρομή και τι σημαίνει τελικά το τρίπτυχο σεξ, ντραγκς και ροκ εντ ρολ που σφράγισε μια ολόκληρη εποχή και λειτουργεί ακόμη;

Το «Rock Story» μιλάει για τις ουσίες, για τα οράματα, για τη μοναξιά μέσα στις σχέσεις των ανθρώπων, για τον έρωτα, για το απεγνωσμένο ψάξιμο της αληθινής ζωής πέρα από τις εξαρτήσεις και την βαθιά ανθρώπινη ανάγκη για αγάπη. Πάντα μέσα από μια ματιά ροκ.


Συντελεστές

Σκηνοθεσία: Πέτρος Ζούλιας
Σκηνικά-κοστούμια: Αναστασία Αρσένη
Ενορχήστρωση μουσικής: Παναγιώτης Αυγερινός
Φωτισμοί: Κατερίνα Μαραγκουδάκη
Οργάνωση παραγωγής: Ηλίας Κοτόπουλος

Παίζουν

Άννα Φόνσου, Μαρίνος Δεσύλλας,
Μαρκέλλα-Νεφέλη Δουζενάκη,
Χρύσα Ιωαννίδου, Δήμητρα Λαρεντζάκη,
Ιωάννα Παγιατάκη, Βασίλης Σπυρόπουλος.

Η παράσταση ξεκίνησε ήδη στο Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος, στη Μονή Λαζαριστών., σκηνή Σωκράτης Καραντινός,

Όποιος φίλος Θεσσαλονικιός επιθυμεί να τη δει ας μου στείλει μέιλ.


2 comments:

ioeu said...

η παράσταση ήδη ξεκίνησε...και το ταξίδι του έργου επίσης...

να είναι μακρύ και γεμάτο ωραίες θάλασσες...

Λεία Βιτάλη συγγραφέας said...

Σε ευχαριστώ και σε περιμένω όποτε μπορείς.