Ανοίγω τον υπολογιστή και κάθομαι να κοιτάζω τη λευκή οθόνη. Είναι δύσκολο έτσι απλά η σκέψη που δεν έχει ολοκληρωθεί να γίνει γραφή. Τι σκέφτομαι; Αναρωτιέμαι πώς εγώ θέλω τώρα να παίξω τον ρόλο του εξουσιαστή. Και τι είναι εκείνο που μπορεί να μου δώσει αυτό το δικαίωμα. Μια ΄άποψη είναι το ένστικτο της επιβίωσης! Παρακολουθώ αυτή τη σκέψη. Το ένστικτο της επιβίωσης είναι το πιο άγριο πράγμα που υπάρχει μέσα μας. Είναι η πιο βαθιά και σκοτεινή πλευρά του εαυτού μας. Θα ψάξω εκεί να βρω τον μικρό μου εξουσιαστή. Είπα "μικρό"; Μπορεί ένας μικρός να γίνει εξουσιαστής; Μπορεί στ' αλήθεια; Ή ίσως να είναι πιο εύκολο γι' αυτόν επειδή δεν έχει ακόμη τις αναστολές των μεγάλων; Και μπορεί να φτάσει πιο εύκολα στα... άκρα. Μα τότε θα γίνω ένας μικρός εξουσιαστής. Γρήγορα πίσω στην μικρή ηλικία, στον υπό διαμόρφωση ανθρωπάκο. Με τις τεράστιες ανάγκες που κανείς απ' τους μεγάλους δεν καταλαβαίνει. Το μυαλό μου πάει σε κάποια παιδιά... Όχι τώρα ακόμη. όχι αυτή τη στιγμή. Πρώτα πρέπει να ψάξουμε κάτι άλλο.
Οι σκέψεις δεν είναι εύκολες, δεν έρχονται όλες μαζί όποτε τις προκαλείς. Στέκεσαι εκεί και περιμένεις. Σφίγγεις τα μάτια και παρακαλείς. Με το σταγονόμετρο ξεπροβάλλουν τις περισσόιτερες φορές. Υπάρχουν όμως και φορές που βρρρρ ξεχύνονται σαν ποτάμια και μέχρι να περιμαζέψεις κάποιες, αν δεν πνιγείς μες στην πλημμυρίδα, θα σου γλιστρήσουν απ΄τα χέρια. Να βαδίζω λοιπόν αργά και προσεκτικά σ' αυτά τα επικίνδυνα εδάφη που είναι μαλακά και βουλιάζουν. Να 'χω κρατήματα. Μη με ρουφήξουν και χαθώ. Τι κάνω εδώ κάτω στην πρωτογενή λάσπη; Μα ψάχνω τον μικρό μου εξουσιαστή. Δηλάδή τις ανάγκες του. Ακούω ξαφνικά μια φωνή. Είναι εκεί κάτω μακριά, κρατιέται από ένα ξύλο μη τον τραβήξει η ρουφήχτρα και κραυγάζει. "Θέλω να μ' αγαπούουουν"!
Sunday, June 25, 2006
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
9 comments:
Όλοι αυτό θέλουμε! Να μας αγαπούν!
Κι εδώ μέσα υπάρχει πολύς κόσμος, έτοιμος ν΄αγαπήσει. Θα το δείτε στην πορεία.θα επλαγείτε όπως εγώ.
Ωραίο κίτρινο!
Κι απ' ότι βλέπω επισκεφθείκατε κιόλας το υπόγειο. Ή μήπως είναι το πηγάδι στον κήπο;
Το πρώτο πράγμα που μου ήρθε στο μυαλό, διαβάζοντας όσα γράψατε -και να με συγχωρείτε για την "εισβολή".
Το Σκοτάδι με τα Χρώματα.
Καλή συνέχεια
:Ο)
Μια απορία: γιατί "Λεία" και όχι "Λία"; Ελπίζω να μην είστε και εύκολη "λεία" γενικότερα προς βορά, όπως προδιαθέτει το όνομά σας...
elpida
Το πιστεύω αυτό. Έχω την εντύπωση ότι όπου δεν υπάρχει επίδειξη και φθαρμένες αξίες οι άνθρωποι είναι πιο αυθεντικοί.
simon says
Δεν το θεωρώ εισβολή. Αλλά χαρά μου. Αφού αποφάσισα να "χτίσω" κάτι καινούριο τι άλλο παρά ν' αρχίσω απ' τα θεμέλια;
scalidi
Ας το δοκιμάσουμε. Εγώ το δοκιμάζω μια ολόκληρη ζωή κι άλλοτε βγαίνει λεία κι άλλοτε όχι. Ακόμη μια φορά για να πεισθούμε κι οι δυο μας.
Πόσα λάθη γεννά αυτή η κραυγή;
so far
Θα συμφωνήσω μαζί σας. Επιδιώκοντας να μας αγαπούν κάνουμε τα μύρια όσα λάθη. Ωστόσο αξίζει το τίμημα έστω και για λίγη αγάπη νομίζω.
Κστ’ αρχάς συγχαρητήρια για το πολύ ωραίο blog σας και καλή επιτυχία σ΄αυτό αλλά και τη συγγραφική σας δουλειά!!!! ¨Εχω κι’ εγώ την ίδια απορία με “”scalidi”, όσον αφορά τον τρόπο γραφής του ονόματός σας. Θυμίζει εργαλεία, μεταλλεία, δουλεία και δεν συμμαζεύεται. .... Αντιθέτως, αν προέρχεται από το Θάλεια θα ήταν, πιστεύω, υπέροχο να υπογράφατε έτσι. Με εκτίμηση
paparouna
Post a Comment