Το γραψιμο ειναι η καλυτερη μορφη επικοινωνιας μετα τον ερωτα

σκεψεις, συνεντευξεις και κειμενα

Thursday, June 29, 2006

Μια εμπειρία σήμερα

Θα ήθελα σήμερα να γράψω μια πραγματική εμπειρία. Πήγα το πρωί στο οίκημα που στεγάζεται «Το χαμόγελο του παιδιού». Είναι στον Καρέα. Κάνω αυτές τις σκέψεις, που τις γράφω εδώ στο blog, για μικρούς «εξουσιαστές» κι αποφάσισα, όπως κάνω πάντα, να αφιερώσω κάποιο χρόνο στην έρευνα του θέματος. Αυτό το στάδιο της συγγραφής είναι ίσως λίγο άχαρο αλλά κατά τη γνώμη μου είναι συναρπαστικό γιατί προετοιμάζει τους ήρωες και τις καταστάσεις που θα αρχίσουν -ελέω έμπνευσης- να αναδύονται από το σκοτάδι. Με υποδέχτηκε η υπεύθυνη και μιλήσαμε για τα παιδιά που φιλοξενούνται εκεί. Αυτή τη στιγμή είναι 79. Μας διέκοπτε κάθε τόσο κάποιο τηλεοπτικό κανάλι που ήθελε συνέντευξη διότι με όλα αυτά που βλέπει το φως της δημοσιότητας αυτές τις μέρες κάθε κανάλι που σέβεται τους πελάτες του (Βλέπε διαφημιστές) θέλει να έχει αποκλειστικότητες και θεαματικότητα, πράγματα γνωστά. Όλα τα παιδιά που βρίσκονται εκεί είναι παιδιά που τα απέρριψαν οι δικοί τους. Άλλα τα κακοποίησαν. Για τα άλλα αδιαφόρησαν. Από μωρά μέχρι παιδιά του Λυκείου. Δεν θα επεκταθώ σε λεπτομέρειες. Εκείνο που με συγκλόνισε ήταν ότι αντίκρισα στ’ αλήθεια τον μικρό «εξουσιαστή». Τριών ετών. Πορτοκαλί τι-σερτ. Τζιν κοντό παντελόνι. Τζιν καπέλο φορεμένο ανάποδα. «Με λένε Αλέξανδρο», είπε. Και με άρπαξε από το χέρι με δύναμη. «Εσένα πώς σε λένε;» Λεία, είπα. «Λεία, πάμε να σου δείξω το δωμάτιό μου», είπε και με κρατούσε γερά μη του φύγω. Στο διάδρομο που προχωρούσαμε μαζεύτηκαν κι άλλα παιδιά γύρω μας και προσπαθούσαν να με αγγίξουν και να μου κρατήσουν το χέρι. Είχα για κάποια στιγμή δέκα παιδιά να με τραβάνε από δω και από κει θέλοντας το καθένα να μου δείξει εκείνο ή το άλλο, να με κάνει για λίγο δική του. Δεν μπορούσα φυσικά ν’ ανταποκριθώ σε όλα. Όχι γιατί δεν ήθελα. Αλλά γιατί δεν τα κατάφερα. Ο Αλέξανδρος με είχε οικειοποιηθεί. Κρατώντας με πάντα από το χέρι με πήγαινε και με έφερνε να δω το κρεβάτι του, τα δυο τρία παιχνίδια του, τη ντουλάπα του, το φως του, εκεί που πήγε να κάνει τσίσα. Δεν είχα τίποτα να του δώσω. Δεν το είχα φανταστεί αυτό το κομμάτι της έρευνας. Το απόρρητο του ιδρύματος δεν επιτρέπει να μιλάνε για την προσωπική ζωή των παιδιών. Από τα λίγα που κατόρθωσα να υποκλέψω κατάλαβα γιατί δεν μου άφηνε με τίποτα το χέρι. Έσκυψα και τον φίλησα πριν φύγω και μόνο όταν του υποσχέθηκα ότι θα ξαναπάω με άφησε. Του λείπουν πολλά. Ίσως όλα. Σίγουρα πιο πολύ η αγάπη. Και θα κάνει στη ζωή του τα πάντα για να τα αποκτήσει. Να κερδίσει την αγάπη. Αυτό που εκείνος νομίζει αγάπη ή αυτό που θα πάρει τη θέση της σαν υποκατάστατο αν δεν τη βρει. Αυτό στο οποίο πιθανώς θα έχει μεταλλαχτεί. Σίγουρα θα το κάνει. Είναι ο μικρός «εξουσιαστής». Τώρα ξέρω το πρόσωπό του. Από κείνη την ώρα το βλέπω μπροστά μου. Κι έχω την αίσθηση της μικρής παλάμης στο χέρι μου.

10 comments:

dianathenes said...

"Έσκυψα και τον φίλησα πριν φύγω και μόνο όταν του υποσχέθηκα ότι θα ξαναπάω με άφησε. Του λείπουν πολλά. Ίσως όλα. Σίγουρα πιο πολύ η αγάπη. Και θα κάνει στη ζωή του τα πάντα για να τα αποκτήσει. Να κερδίσει την αγάπη. Αυτό που εκείνος νομίζει αγάπη ή αυτό που θα πάρει τη θέση της σαν υποκατάστατο αν δεν τη βρει. Αυτό στο οποίο πιθανώς θα έχει μεταλλαχτεί. Σίγουρα θα το κάνει. Είναι ο μικρός «εξουσιαστής». Τώρα ξέρω το πρόσωπό του. Από κείνη την ώρα το βλέπω μπροστά μου. Κι έχω την αίσθηση της μικρής παλάμης στο χέρι μου".

Συνήθως όμως όλοι οι "μικροί"- αλλά και οι "μεγάλοι" εξουσιαστές μας, που μας πνίγουν μέσα στη θανατερή αγκαλιά τους, δεν υπέφεραν από έλλειψη αγάπης- ίσως και αντίθετο. Τώρα βέβαια θα μου πείτε, ποιος ξέρει να δίνει σωστά την αγάπη, να αγαπά σωστά, ώστε να μη διαμορφώνει "μικρούς" ή " μεγάλους" εξουσιαστές; Οσο για τη "μεταλλαγμένη" αγάπη έχουμε αρκετά δείγματα που έμειναν στην ιστορία- τύραννους και τυραννίσκους.

Αυτό το
"Έσκυψα και τον φίλησα πριν φύγω και μόνο όταν του υποσχέθηκα ότι θα ξαναπάω με άφησε" ....με σκότωσε. Γιατί το " άφησε" μπορεί να εννοηθεί μόνο σα σχήμα λόγου....
Ετσι δεν είναι; :)

Λεία Βιτάλη συγγραφέας said...

dianathens
Ή μήπως η αγάπη είναι να δίνουμε και όχι να παίρνουμε; Μήπως η πραγματικότητα είναι "άσε με να σ' αγαπώ" και όχι "αγάπα με". Αυτό βέβαια κάνει τα πράγματα λίγο πιο περίπλοκα. Συμφωνώ ότι το "...με άφησε να φύγω..." είναι σχήμα λόγου. Με νιώθει ακόμη εκεί κι εγώ η ίδια είμαι ακόμη εκεί. Φυσικά αν δεν μου άφηνε το χέρι δεν επρόκειτο ποτέ να το τραβήξω.

dianathenes said...

....ναι αυτό το "άφημα του χεριού" είναι και δικό μου πρόβλημα. Είναι δύσκολο και μπορεί να φανεί σκληράδα από μέρους μας. Η, μήπως είναι αδυναμία μας; Σε βαθιά νερά μπλέξαμε....:)

Λεία Βιτάλη συγγραφέας said...

dianathens
Πιστεύω ότι όσο πιο βαθιά βουτάς τόσο πιο ψηλά μετά ανεβαίνεις.

george.pirgaris said...

Μάλιστα.

Ωραία πράγματα διάβασα σήμερα.
Νάσαι καλά Λεία..
Γεια σου και σένα Ντιάνα μια και σε πέτυχα και εδώ...

reader's-diggest said...

Εξαιρετικό κείμενο ας μου επιτραπεί να σχολιάσω ότι η ''παιδική αθωότητα'' μεταφέρθηκε και σε σας έστω για αυτή τη λίγη ώρα με τον Αλέξανδρο, Να φροντίσετε να ξαναπάτε, τα παιδιά έχουν δικούς τους νόμους και κώδικες και κυρίως όχι επιλεκτική μνήμη σαν εμάς. Οπως έλεγε και ο παλιός καλός Νιόνιος ''πως να κρυφτείς απ' τα παιδιά έτσι και αλλιώς τα ξέρουν όλα''

Λεία Βιτάλη συγγραφέας said...

pirgaris
Και μένα μου άρεσε αυτό, το θυμάσαι:"...πως το δέντρο τούτο, αγαπά υπέροχα τον κάθε άνθρωπο ξεχωριστά καθώς και όλους μαζί και σπρώχνει τις πολιτείες ν’ ανεβαίνουν ψηλά,

Λεία Βιτάλη συγγραφέας said...

reader's diggest
Καλώς ήρθατε στο σπιτικό μας. Ο Νιόνιος στ΄αλήθεια έλέγε πολλά συγκλονιστικά κάποτε. Εγώ όμως δεν είμαι σίγουρη ότι πιστεύω στην ¨παιδική αθωότητα". Μπορείτε να με πείσετε;

scalidi said...

αχ! να ξαναπάτε...σας παρακαλώ εκ μέρους του μικρού εξουσιαστή κι εγώ

Anonymous said...

Χαχαχα
Παιδική αθωότητα!
Απειρία ναι, βέβαια, αλλά αθωότητα!!
Αθώα είναι τα παιδιά μέχρι να γυρίσουν να σε κοιτάξουν και να καταλάβουν ότι λες ψέματα.
Μετά . . . τι'ν'αυτό που το λένε απάτη; τι'ν'αυτό;
Μετά η αθωότητα γίνετε όπλο εναντίον μας (εμάς τους ψεύτες, τους υποκριτές).
Κατ'εικόνα μεγαλώνουν τα παιδιά μας.