Το κουδούνι που χτύπησε καλούσε τα παιδιά του ορφανοτροφείου για το μεσημεριανό φαγητό. Έφυγα κρατώντας στο μυαλό μου τα ξανθά του μαλλιά και τα μπλε μάτια του. Η συμφωνία με το ίδρυμα ήταν να δω μόνο το παιδί. Να μη ρωτήσω περισσότερα και οι ίδιες οι κοινωνικοί λειτουργοί του ορφανοτροφείου και το προσωπικό απέφυγαν να μου μιλήσουν για το συμβάν που τον οδήγησε εκεί και θα τον οδηγήσει το Σεπτέμβρη στα δικαστήρια με την κατηγορία της συνεργίας σε ανθρωποκτονία αν και είναι μόλις 9 ετών. Στο δικαστήριο θα παραστεί σαν μάρτυρας και το δικαστήριο θα αποφασίσει για την αθωότητα ή την ενοχή του και μετά θα ορίσει την "τιμωρία" του αν κριθεί ένοχος και το πού θα πάει. Αλλά ακόμη και αν κριθεί αθώος είναι αμφίβολο αν ο μικρός Βασίλης θα γυρίσει σπίτι του. Το δικαστήριο μπορεί να αποφανθεί ότι η οικογένειά του δεν είναι ικανή για την κηδεμονία του. Ένα απίστευτα σοβαρό πρόβλημα, τόσο σοβαρό όσο και η κατηγορία που βαραίνει το παιδί.
Γυρίζοντας πίσω το σκεφτόμουν συνέχεια. Και η απόφαση σφραγίστηκε στο μυαλό μου. Θα γράψω γι' αυτό το παιδί. Που αγαπούσε να μασάει μπαμπαλού και κατηγορείται ότι συμμετείχε σε ανθρωποκτονία εκ προθέσεως.
Θα κρατήσω κρυφό το όνομά του, άλλωστε το Βασίλης είναι επινόηση δική μου. Θα προσπαθήσω να γράψω γι' αυτόν χωρίς να τον προδώσω. Θα είναι και δεν θα είναι αυτός. Αλλά αυτό που θα "βγει" θα είναι αληθινό στην ουσία του. Γιατί πιστεύω πως πάνω απ' όλα η λογοτεχνία έχει αξία αν είναι αληθινή, δηλαδή έχει σάρκα και αίμα, και αν υπερασπίζεται το δίκιο του ταπεινού, του μη έχοντος, της μειοψηφίας, των αγνοημένων, των επαναστατημένων, αυτών που κάποιοι τους έχουν απορρίψει, που δεν τους έχουν αγαπήσει, και κανείς δεν μιλάει γι' αυτούς.
Σ' αυτό λοιπόν εδώ το blog, όπως ήταν εξ αρχής η πρόθεσή μου, θα κρατήσω τις σημειώσεις της συγγραφής αυτού του βιβλίου που θα έχει πρωταγωνιστή αυτό το παιδί. Θα γράφω τις σκέψεις μου και θα οργανώσω το υλικό μου. Ίσως, αν όλα πάνε καλά, ν' αρχίσει να γράφεται εδώ και το ίδιο το βιβλίο. Αν κάποιος έχει κάτι να πει, να προσθέσει ή να κάνει κάποιο σχόλιο ευπρόσδεκτος. Μπορεί να ληφθεί υπ' όψη η παρατήρησή του ή όχι. Αλλά θα είναι καλοδεχούμενη. Για πρώτη φορά ο συγγραφέας δεν θα είναι μόνος. Είναι απίστευτα οδυνηρή η μοναξιά του γραφιά. Όταν αυτό το έχεις ζήσει για χρόνια. Πάμε λοιπόν.
Αυτό που μπορώ να γράψω σήμερα είναι δυο ονόματα ακόμη. Η μητέρα του Βασίλη λέγεται Μυριανθίνα. Και ο πατέρας του Ανέστης. Εννοείται ότι κάθε ομοιότητα με πραγματικά πρόσωπα είναι συμπτωματική.
Thursday, July 20, 2006
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
4 comments:
Αυτό που κάνετε το θεωρώ μεγάλο τόλμημα, πρωτοποριακό βήμα για την ελληνική λογοτεχνία (στο εξωτερικό γίνεται κατά κόρον). Τελευταία, βέβαια, βλέπω συχνά να "ανεβαίνουν" ονλάιν λογοτεχνικά κείμενα -αρκετά από τα οποία είναι αξιόλογα- νέων ανθρώπων, αλλά πρώτη φορά νομίζω ότι ένα τέτοιο βήμα γίνεται από καταξιωμένο συγγραφέα (διορθώστε με αν κάνω λάθος).
Κυρία Βιτάλη, σας συγχαίρω ειλικρινά για το τόλμημά σας. Και εύχομαι να ακολουθήσουν κι άλλοι. Να είστε σίγουροι ότι, προσωπικά, θα παρακολουθώ κάθε σας βήμα.
Καταλαβαίνω τη μοναξιά, οπότε θα είμαστε εδώ. Τουλάχιστον εμένα μου θυμίζει η μπλογκόσφαιρα την αλλοτινή αλληλογραφία μεταξύ ανθρώπων που για χρόνια τώρα είχε καταρρεύσει. δεν μεσολαβεί το ταχυδρομείο, εδώ αλλά οι ιστοί...
fasoulas και scalidi σας ευχαριστώ που είστε εδώ. Αυτό που γίνεται εδώ και ανεβαίνουν κείμενα δεν είναι αυτό που θα γίνει σ' αυτό το blog. Εδώ θα ξεκινήσει το κείμενο από το πρωτογενές του υλικό και θα διαμορφωθεί μετά. Αν πετύχει βέβαια. Κι αυτό τουλάχιστον στην Ελλάδα δεν έχει ξαναγίνει. Θα δούμε.
Διάβασα για το τόλμημα σας από τον Χρήστο Φασούλα.
Έχει μεγάλο ενδιαφέρον το τόλμημα σας.
Σε πρώτη φάση ήμουν σκεπτικός στο αν μπορεί να γίνει!
Επειδή όμως μου αρέσουν πάντα οι τολμηρές κινήσεις θα προσπαθήσω να συμμετέχω και'γω.
Νομίζω πως και για μας είναι μια καλή εμπειρία και μπορεί στο τέλος να αλλάξω και γνώμη!
Καλή σας μέρα και καλό μήνα!
Post a Comment