Σκέψη 3η. Κόκκινη. ΤΟ BLOG

Δευτέρα βράδυ στην Πειραιώς 260 είμαι ανάμεσα σε λίγο σχετικά κόσμο για να παρακολουθήσω μια παράσταση που ούτε ξέρω τι θα ήταν. Ίσως κάτι χορευτικό. Ίσως κάτι άλλο. Από έναν Γαλλοαλγερινό.περφόρμερ τον Ρασίντι Ουραμντάν. Σβήνουν τα φώτα και ανάβει ένα βίντεο. Ένας άντρας ξεβάφεται ανάποδα. Ύστερα από λίγο μια φωνή μας ενημερώνει για κάποια συμβάντα στον κόσμο. Και πέφτω πάνω σε blog. Η τύπισσα που εκφωνεί μιλάει για bloggers. Μιλάει για μια τρέλα. Μιλάει για τη μοναξιά. Μιλάει για έναν τύπο που μπροστά στην οθόνη του στο ανεβασμένο του blog ειδοποιεί τους άλλους bloggers ότι τώρα, αυτήν ακριβώς τη στιγμή θα αυτοκτονήσει. Και το κάνει. Γράφει το τελευταίο του post και... φεύγει! Η τύπισσα που εκφωνεί λέει ότι είναι αληθινό γεγονός κι έγινε στη Γαλλία. Με κερδίζει αμέσως όπως είναι επόμενο και παρακολουθώ με ένταση. Αμέσως βγαίνει ο Ρασίντ με δεμένα τα χέρια στους καρπούς ματωμένα. Μπροστά σ' ένα ρινγκ ξαπλωμένος με στέλνει. Χορεύει με τα πόδια με ένα ομοίωμα το σπαρακτικό χορό της απομόνωσης και της μοναξιάς, της τρέλας και της απελπισίας. Με λυτρώνει. Όλα τα άλλα που κάνει μετά δεν έχουν πια σημασία μπροστά στο μεγαλείο του blogger. Κανείς μας δεν είναι πια μόνος. Πατάμε blogspot. com και είμαστε μόνοι αλλά όλοι μαζί. Χορεύουμε με κάποιον αόρατο μασκοφόρο ή με έναν λαγό που τρέχει, ή ένα λουλούδι, ή μια θολή παλιά ή νέα φωτογραφία αλλά ευτυχώς όλοι είμαστε ακόμη εδώ... ζωντανοί! Έχουμε μπει σε μια άλλη διάσταση προσπαθώντας να παραμείνουμε οι ίδιοι. Πόσον καιρό μπορεί να το παίζουμε αυτό;