Τον γνώρισα μόλις προχτες σ' ένα ταξίδι μου στην Ελλάδα ψάχνοντας τα ίχνη του. Δεν ήξερα πολλά γι' αυτόν. Μόνο ότι τον λένε Βασίλη, είναι 9 ετών, ανήκει στη φυλή των ρομ, βρίσκεται σε ένα ορφανοτροφείο κάπου στη χώρα κι έχει κάνει μια "πάρα πολύ κακή πράξη" που γι' αυτήν έχει μετανιώσει πολύ και παρακαλάει το Θεό, αν τον ακούει, να τον συγχωρέσει και δεν θα το ξανακάνει ποτέ, ποτέ, ποτέ... Κι όταν τα σκέφτεται αυτά φοβάται.
-Θέλεις να μου μιλήσεις γι' αυτά;
-Ποιά αυτά;
-Που σκέφτεσαι. Μπορεί μετά να μη φοβάσαι.
-'Εχεις μια μπαμπαλού;
-Έχω καραμέλες με γεύση φράουλα. Πάρε.
-Δος μου άλλη μια για μετά. Είσαι από την τηλεόραση;
-Όχι. Ήθελα μόνο να σε γνωρίσω.
-Η κυρία μου έχει πει ότι όλοι κάνουμε κακές πράξεις στη ζωή μας. Εσύ έχεις κάνει;
-Έχω κάνει.
-Πες μου μια. Την πιο κακή σου.
-Έχω πει ψέματα.
-Άλλη. Πιο κακή.
-Έχω τσακωθεί.
-Πιο κακή.
-Έχω... Δεν έχω βοηθήσει κάποιον που είχε ανάγκη.
-Πιο κακή. Πιο κακή.
-Πόσο πιο κακή;
Κοιτάζει γύρω γύρω μη τον βλέπουν και με τραβάει να σκύψω. Μου ψιθυρίζει βραχνά στ' αφτί.
-Να. Έχεις σκοτώσει ποτέ;
Άφωνη. Στοπ καρέ. Κουδούνι. Φωνές. Γέλια. Μαύρο. Cut.
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
12 comments:
Δυο ώρες τώρα και δεν βρίσκω τίποτα να γράψω...
Πήγα και στο blog του oneiros και είδα τις φωτό των νεκρών παιδιών εκεί κάτω...
Καλημέρα... ίσως... αλλά πάλι...
simon says
Kαλή μέρα. Μπορείς να γράψεις για μια "κακή πράξη". Όχι απαραίτητα για τον πόλεμο και τους χιλιάδες τραγικούς νεκρούς του. Τα μαζικά εγκλήματα της ανθρωπότητας δεν ξέρω αν μπορούμε ποτέ να τα αποφύγουμε όσο υπάρχουν οι δυνατοί και οι αδύνατοι. Τα προσωπικά εγκλήματα των κοντινών μας ανθρώπων είναι λίγο πιο πιθανό να τα προλάβουμε ή να εξουδετερώσουμε τις επιπτώσεις τους. Ο Βασίλης για ένα τέτοιο έγκλημα μου μίλησε.
Κι όσο σκέφτομαι ότι χθες τσακώθηκα στην παραλία με μια φίλη για το αν έφταιγε ο εξάχρονος γιος της ή η εφτάχρονη κόρη μου που μαλώσανε. Και πάει στο διάολο ότι τσακωθήκαμε. Το κακό είναι ότι τσακωθήκαμε μπροστά στα παιδιά... Κι εκείνα μας κοίταζαν με απορημένο βλέμμα και αναρωτιόντουσαν τι κακό έκαναν...
Μετάνιωσα; Φυσικά. Πολύ περισσότερο όταν διάβασα το ποστ για τον Βασιλάκη. Όμως, τι να το κάνω; Η ζημιά έγινε...
christos fasoulas
Σιγουρα υπάρχουν και χειρότερα απ' αυτό που συνέβη σε σένα. Χαίρομαι ωστόσο αν το ποστ μπορεί να ευαισθητοποιήσει σε σχέση με τη συμπεριφορά μας απέναντι στα παιδιά. Όχι ότι πιστεύω βεβαίως στην αθωότητα των μικρών πλασμάτων, δαιμόνια είναι αλλά όπως και να το κάνεις είναι ο καθρέφτης μας.
Υποψιάζομαι ότι αυτό το "σκοτώσει" μπορεί να έχει και μεταφορική έννοια. :)
dianathens
Καλή μου φίλη το παιδάκι είναι εκεί για πολύ συγκεκριμένη πράξη. Το θέμα δεν είναι μεταφορικό. Θα γράψω σύντομα τη συνέχεια. Είναι σκληρό αλλά είναι πραγματικό. Και η λογοτεχνία στηρίζεται σε αληθινά γεγονότα πολλές φορές. Πλην βεβαίως των βιωμάτων του συγγραφέα τους, έτσι δεν είναι; Αν τα αντέχουμε πάμε παρακάτω.
Ωχ, Θεέ μου...Τρέμω μετά απ' αυτό. δεν μπορώ αν γράψω τίποτα να σχολιάσω. σιωπή και βουβαμάρα και θόρυβος στο μυαλό μου. πολύς θόρυβος
scalidi
Tρομάξατε καλή μου φίλη; Κι όμως εσείς το ξέρετε ότι όλα υπάρχουν στη ζωή. Ιδιαίτερα σεις που τις προάλλες προτείνατε εκείνο το υπέροχο βιβλίο της γαλλίδας ψυχαναλύτριας Καθλήν Λαινέ "Ο Πήτερ Παν ή το θλιμένο παιδί". Για ένα τέτοιο παιδί θα μιλήσω που ζει πραγματικά κάπου ανάμεσά μας και θα μπορούσαμε να είμαστε εγώ ή εσείς ή κάποιος πολύ δικός μας.
ναι, αλλά άλλο η ζωή και άλλο τα βιβλία. άλλο να κρατάς χαρτί μπροστά σου, όσο ζωντανές λέξεις κι αν περιε΄χει, κι άλλο να αντιμετωπίζεις την πραγαμτικότητα κατά πρόσωπο. αγάπη θέλουν τα παιδιά κι αυτή τόση όση αντέχουν, μην τα σφίξουμε παραπάνω στην αγκαλιά μας και τα στραγγαλίσουμε
Λεία Βιτάλη περιμένω τη συνέχεια της ιστορίας. Μη το κόβεις.
scalidi
Και θα πρόσθετα ότι αυτό ακριβώς το μέτρο της αγάπης είναι που δεν έχουμε κατορθώσει να βρούμε. Άλλοτε πέφτει λίγο άλλοτε πολύ και πάντα τα παιδιά είναι συναισθηματικά ανολοκλήρωτα. Αλλά αυτός είναι ο άνθρωπος. Η εμπειρία του άλλου δεν γίνεται ποτέ δική μας. Και βέβαια η αλήθεια είναι ότι έχοντας προσωπικά μπροστά μου εκείνο το παιδί δεν ήταν καθόλου μα καθόλου σαν να είχα ένα γραμμένο χαρτί. Ήταν ολοζώντανο και εγώ αδέξια να το χειριστώ. Ξαφνικά ένιωσα σα να έφευγε κάτω απ' τα πόδια μου η γη. Αλλά δεν έμοιαζε να διαφέρει σε τίποτα από τα άλλα παιδιά που βλέπουμε κάθε μέρα. Κι αυτό με έκανε να διαλέξω ασυναίσθητα να φερθώ απλά, σαν να ήταν οποιοδήποτε παιδί. Δεν ξέρω αν εκείνο πήρε κάτι απ' αυτό.
Ναι Ανώνυμε, θα συνεχίσω. Είναι στις προθέσεις μου άλλωστε.
Post a Comment