Τα παιδιά είχαν μάθει να ζητιανέυουν. Αυτό σημαίνει μια διαφορετική θεώρηση για τη ζωή. Σημαίνει ότι απαιτείς από τον άλλον να σου δώσει αυτό που δεν δικαιούσε. Και που εσύ θεωρείς ότι δικαιούσε. Αυτό πολύ εύκολα μπορεί να σε οδηγήσει στην παρανομία, ευκολότερα από κάποιον άλλον. Τα ήθη είναι πιο χαλαρά. Οι μειονότητες έτσι κι αλλιώς βρίσκονται στο περιθώριο, πολύ πιο κοντά στην παρανομία γιατί επιπλέον σπρώχνονται προς αυτήν από τους άλλους. Όταν δείχνεις σε κάποιον ότι τον φοβάσαι τον κάνεις να νιώθει ότι είναι στ' αλήθεια φοβερός. Και χρησιμοποιεί τότε αυτή τη δύναμη του φόβητρου. Τα παιδιά είχαν αυτή τη δύναμη. Πίστευαν ότι εκείνα ήταν πάνω από τους νόμους.
Η ιστορία του πατέρα τους: Ο Ανέστης ήταν μικροπωλητής που κάποτε μέσω ενός πολιτικού κατόρθωσε να βγάλει άδεια. Και πουλούσε στη λαϊκή αγορά φρούτα. Ύστερα η άδεια έληξε. Δεν τον ενδιέφερε να την ανανεώσει. Ήταν χαλαρός. Οι τσιγγάνοι πιστεύουν στη μοίρα. Ό,τι είναι να ΄'ρθει θε να ΄ρθεί αλλιώς θα προσπεράσει. Μεγαλώνουν όπως να 'ναι. Χωρίς φιλοδοξίες. Όταν δεν έχεις φιλοδοξίες ζεις διαφορετικά. Στο παρόν. Μέρα με τη μέρα. Είναι πολύ μακριά από μένα αυτή η ψυχολογία. Δεν ξέρω αν θα μπορέσω εύκολα να την καταλάβω. Θα προσπαθήσω όμως. Γιατί πιστεύω ότι αξίζει να τους δόσω μια φωνή. Συνεχίζω με τον πατέρα. Αρρωσταίνει βαριά και μπαίνει στο νοσοκομείο. Τα παιδιά μένουν μόνα. Δεν έχουν ούτε μάνα ούτε πατέρα. Και είναι τέσσερα παιδιά. Ο μεγάλος, ο μεσαίος ο Βασιλάκης, ο μικρός και το κοριτσάκι. Πρέπει να φάνε. Κάποιος συγγενείς τους προσφέρει ό,τι μπορεί. Ο μεγάλος αδελφός έχει δει τη μάνα με τον γέρο. Υπάρχει κάπου εκεί κοντά μια ηλικιωμένη που πολλές φορές τους δίνει ό,τι μπορεί. Αν ένα βράδυ εκεί που κάθονται σκεφτούν ότι θα μπορούσαν απ' αυτήν να πάρουν κάτι που "δικαιούνται"; Τι θα γίνει; Πώς θα το κάνουν; Ο Αλέξανδρος ξέρει ότι για να μη τους πιάσει η αστυνομία πρέπει να προφυλαχτούν. Έτσι απλά.
Είναι φοβερές οι εμμονές του συγγραφέα. Δεν μπορώ να ξεκολλήσω από αυτό το πράγμα. Έρχεται και ξανάρχεται και δεν το θέλω. Αλλά μοιάζει να λειτουργεί ανεξάρτητα και με οδηγεί.
Είναι 85 ετών. Τη λένε Μαρία. Μένει μόνη της σ' ένα δωμάτιο. Όχι εγκαταλειμένη. Αλλά μόνη. Περπατάει ελάχιστα. Κοιτάζει έκπληκτη με τα μεγάλα γαλακτερά της μάτια θολά απ' τον καταρράκτη. Δεν βλέπει καλά. Ίσως και δεν ακούει καλά. Είναι αδύνατη και αδύναμη. Ωστόσο έχει δύναμη μέσα της για ζωή. Δεν θέλει να πεθάνει. Δεν της έχει περάσει καν απ' το μυαλό. Κι όταν κάποιες φορές νιώθει τις δυνάμεις να την εγκαταλείπουν φτύνει στον κόρφο της για να ξορκίσει το κακό. Αυτή τη γυναίκα την ξέρω καλά. Αυτή είναι το θύμα. Ένα εύκολο θύμα που μπορούν να τη χειριστούν ακόμη και παιδιά.
Θέλω ακόμη το Βασιλάκης να έχει μια γάτα. Είναι δική του, αγαπημένη. Είναι η γάτα του. Δεν ξέρω πόσο μπορεί ένα παιδί πραγματικά ν' αγαπήσει αλλά ο Βασιλάκης θα έχει μια εμμονή με τη γάτα του.
Πρέπει να βρω τον αφηγητή.
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
20 comments:
Βάλτε τη γάτα αφηγητή...
"Πρέπει να βρω τον αφηγητή"
Δε θα ταίριαζε σ' αυτό που έχετε κατά νου αφήγηση σε τρίτο πρόσωπο;
SCALIDI
(Γέλια) Ήμουν σίγουρη ότι κάποιος θα πρότεινε τη γάτα. Είναι ιντριγκαδόρικο. Ωστόσο ίσως να μη ταιριάζει με το είδος του βιβλίου που θα ήθελα να γράψω. Αν ήταν παραμύθι σίγουρα... Ή αν ήμουν ο Έντγκαρ Άλλαν Πόου!
christos fasoulas
Με ποιό σκεπτικό προτείνεις το γ' πρόσωπο; Αυτό ακόμη δεν μπορώ να το αποφασίσω. Θέλει πολύ σκέψη αυτό το θέμα. Δεν ξέρω τι θα με διευκόλυνε και ποια οπτική θα είχε περισσότερο ενδιαφέρον. Αισθάνομαι ότι η οργή -που διαθέτει άφθονη η ιστορία- θα έβγαινε με πρωτοπρόσωπη αφήγηση. Αλλά δεν θέλω να γράψω ένα οργισμένο βιβλίο. ΄Ισως να υπάρχει η οργή αλλά σε βαθύτερα στρώματα. Ακόμη δεν ξέρω. Θα δούμε. Σ΄ευχαριστώ πάντως που σκέφτεσαι μαζί μου.
Για να είμαι ειλικρινής, το πρότεινα... χωρίς κανένα σκεπτικό! Απλώς σας είδα να προβληματίζεστε και μάλλον απόρησα πώς δεν -δείχνατε να- σκέφτεστε καθόλου το τρίτο πρόσωπο.
Και, όχι, ούτε κι εγώ θα ήθελα οργισμένο ύφος. Ίσως να ταιριάζει με την ιστορία, αλλά -έχω την αίσθηση ότι- δεν ταιριάζει με τη συγγραφέα :)
Καλημέρα :Ο)
Τι θα λέγατε για ένα πρώτο πρόσωπο με φιλτραρισμένη οργή;
Η ιστορία γραμμένη από τον ίδιο τον πιτσιρίκο λίγα χρόνια αργότερα και αφού έχει μάθει τελικά γραφή κι ανάγνωση γιατί "τα παίρνει εύκολα".
Έχουμε έτσι και την απαιτούμενη χρονική απόσταση από τα γεγονότα για να μην βγει κάτι εντελώς οργισμένο. Πικρό ίσως...
Βέβαια το να γράψει κανείς σαν "Βασιλάκης" έχει τη δυσκολία του... αλλά εντάξει, κουβεντούλα κάνουμε.
:Ο)
ΧΡΗΣΤΟ μου, ένας από τους πιο δύσκολους προβληματισμούς ενός συγγραφέα είναι η επιλογή του αφηγητή. Θα το ξέρεις βέβαια. Αυτό και μόνο αλλάζει όλο το ύφος του βιβλίου. Ίσως εκ πρώτης όψεως να ταιριάζει το "οργισμένο" στην ιστορία. Ίσως πάλι όχι. Δεν ξέρω. Για ένα πράγμα είμαι ωστόσο σίγουρη. Ότι είναι οργισμένη η... συγγραφέας! Και πολύ. Και όχι βέβαια γι' αυτήν την ιστορία. Ως άτομο θα έλεγα. Δεν φαίνεται. Έτσι; Τα φαινόμενα απατούν, λένε. Μπορεί να έχουν δίκιο. Η οργή δεν κραυγάζει την ύπαρξή της. Τότε θα ήταν απλώς μια παράφορη εκδήλωση στιγμής. Και θα ξεθύμαινε. Δεν λένε σκυλί που γαυγίζει μην το φοβάσαι; Η οργή είναι αυτό που μετά από μια πράξη του οργισμένου ανθρώπου οι άλλοι λένε: Α, και δεν του φαινόταν, έμοιαζε καλό παιδί! Γι' αυτό δεν θέλω να γράψω οργισμένα. Θα είναι too much. Και δεν θα είναι αληθινό.
simon says
Αυτό είναι μια καλή ιδέα! Δεν κρύβω ότι με έχει κεντρίσει και όσο πιο δύσκολο είναι να μπει κανείς στην ψυχοσύνθεση του Βασιλάκη τόσο πιο ενδιαφέρον έχει για έναν συγγραφέα. Στο τελευταίο μου βιβλίο, την "Ιερή Παγίδα", που θα βγει τον Οκτώβρη, είχα να αντιμετωπίσω ακόμη μεγαλύτερη δυσκολία. Πρώτο πρόσωπο 12χρονου κοριτσιού την εποχή του Βυζαντίου. Μέσα στον πόλεμο! Ήταν πραγματικά μια πολύ ενδιαφέρουσα... εμπειρία! Καταλαβαίνεις τι θέλω να πω.
Σχετικά με το Βασιλάκη, που θέλω να τον αποκαλώ "Μπιλ", σκέφτομαι να μην έχουν περάσει πολλά χρόνια από το γεγονός αλλά να αφηγείται την ιστορία του μαθαίνοντας γράμματα. Δεν θα 'χε μια τελείως διαφορετική δυναμική; Είμαι σχεδόν ενθουσιασμένη με την ιδέα!
μέσα από τα μάτια μιας γάτας -που είναι και ευφυές ον- μπορεί να αποκαλυφθεί όλη η αλήθεια και ιδίως να θριαμβεύσει η αθωότητα έναντι της σκληρότητας και της βίας. αναμφίβολα γ΄πρόσωπο για να ξεφύγετε από την προηγούμενη γραφή σας, αλλά και για να έχετε περιθώρια να πείτε τα πάντα ως έχουν χωρίς τεχνικά προβλήματα.
Όσο για τα παραμύθια κρύβουν όλα τα προαιώνια αρχέτυπα και φυσικά λένε αλήθειες με απλό και εύληπτο τρόπο.
scalidi
Mε βρίσκετε απόλυτα σύμφωνη για τα παραμύθια. Τα λατρεύω. Η αλήθεια τους είναι ακαταμάχητη. Και ίσως και γιατί ικανοποιούν με τη δικαιοσύνη που αποδίδουν το παιδί που όπως όλοι μας κι εγώ κουβαλώ εντός. Κι εσείς επίσης αν δεν έχω γελαστεί.
Σε κάποιες, πάντως, "φορτισμένες" αφηγηματικές στιγμές, είναι πάρα πολύ δύσκολο να αποφύγεις την έκρηξη οργής. Ειδικά αν γράφεις σε πρώτο πρόσωπο, κι ακόμα ειδικότερα αν ο αφηγητής είναι ο κεντρικός χαρακτήρας. Προσπάθησα να το αποφύγω στο πρώτο βιβλίο, το ίδιο και στο δεύτερο, αλλά σε κάποιες στιγμές έτσι μου έβγαινε. Και δεν το "σουλούπωσα", γιατί -έχω την αίσθηση ότι- θα το αλλοίωνα.
Το θέμα, ωστόσο, που επιλέξατε, είναι μια αστείρευτη πηγή οργής από την αρχή ως το τέλος. Γι' αυτό και κατανοώ τον προβληματισμό σας.
:)
christos fasoulas
Η ιστορία είναι γεμάτη οργή. Το θέμα είναι πώς να μη βγει σαν χείμαρρος και μας πνίξει. Πότε ωστόσο την καταλαβαίνουμε την οργή; Όταν είμαστε μεγάλοι. Γιατί την εκλογικεύουμε και λέμε ίσως είμαι θυμωμένος, είμαι οργισμένος για κάποιο λόγο. Ένα παιδί δεν εκλογικεύει αυτό που αισθάνεται. Εκεί παίζεται αλλιώς το παιχνίδι. Κάνει πράξεις χωρίς να νιώθει αυτό που βρίσκεται στη σκιά. Βγαίνουν φυσικά. Εκεί θα στηριχτώ. Πιστεύω ότι αυτό θα βοηθήσει. Ο αναγνώστης μπορεί να καταλαβαίνει ή να μαντεύει το γιατί αλλά δεν θα του το αναλύσει ποτέ ο πιτσιρικάς. Αυτό που με ενδιαφέρει είναι στο χαρτί να βγει η αλήθεια του "Μπιλ", έτσι όπως εκείνος τη βιώνει. Αν το καταφέρω. Πρέπει να βρω τι του αρέσει να κάνει.
Καλημέρα :Ο)
Μαι ερώτηση:
Γιατί Μπιλ και όχι "Μπίλι" ή κάποιο παρεμφερές υποκοριστικό;
Το έχει επιλέξει μόνος του; Του το έδωσε κάποιος; Κάποιος από τους ήρωες; Η συγγραφέας ίσως (για κάποιο λόγο);
Ε, καλά, δεν είναι μία η ερώτηση, αλλά...
Τα ονόματα έχουν δύναμη όπως και να το κάνουμε και καμιά φορά κρύβουν ιστορίες.
Τελικά όμως, μπορεί και να κολλάω χωρίς λόγο. :Ο)
simon says
Eίναι πολύ καλή η ερώτησή σου. Το όνομα δίνει άλλη διάσταση στον ήρωα. Ας υποθέσουμε ότι ο Βασιλάκης είναι γνωστός στην πιάτσα σαν σκληρός. Ή θα ήθελε να το παίζει σκληρός. Ας υποθέσουμε ότι έχει μάθει για σκληρούς και θέλει να ταυτίζεται. Τότε μπορεί στην παρέα να τον αποκαλούν "Μπιλ". Όχι Μπίλυ που είναι υποκοριστικό. Ή μπορεί και μόνος του να έχει δώσει αυτό το όνομα στον εαυτό του. Ας πούμε ότι αντιστρέφει τον τίτλο του γνωστού αμερικάνικου έργου, έστω και χωρίς να το έχει δει KILL BILL και το έχει μετατρέψει σε BILL KILL! Ξαφνικά βρισκόμαστε σε μια άλλη ατμόσφαιρα μακριά από παιδικές αθωότητες και άλλα συναφή. Νομίζω ότι κάτι τέτοιο ευνοεί στην ιστορία.
Θα συμφωνήσω για πρώτο πρόσωπο.
Σε...παρακολουθώ και ας μην σχολιάζω! Γιατί δεν διαλέγεις τον δύσκολο δρόμο που πιστεύω ότι θα σε ανταμείψει περισσότερο. Διπλή αφήγηση. Τα οργισμένα σημεία σε πρώτο πρόσωπο για να βγάλεις όχι υποδόρια αλλά ορμητικά το συναίσθημα της οργής. Τα υπόλοιπα σε τριτοπρόσωπη αφήγηση...Η ακόμη πιο ’’δύσκολο’’. Πρώτο πρόσωπο που αλλλάζει με την αφήγηση ενός παραμυθιού σε δεύτερο πρόσωπο...Επιστρέφω στις...μπύρες μήπως και βελτιώσω την...ιδέα!
readers diggest
Με μπέρδεψες και μου χρειάζεται και μένα τώρα μια μπίρα που το πιο πιθανό είναι να γίνουν δυο άντε τρεις το πολύ τέσσερις πέντε αλλά όχι περισσότερες από έξι γιατί θα μπερδευτώ πιο πολύ.
poreia
Είμαι μαζί σου.
What a great site » » »
Very nice site! quick cash loans no credit check no payday Hewlett packard plotter Video cameras in police cars Bryan dental insurance Prozac interactions home area rug deaths with out medical insurance Sphinx desert area rug life assurance with cash back at the end Marquette voice over ip palm software and blood pressure monitor Panasonic p-p504 battery
Post a Comment