Τι είναι η αναμονή;
Όταν περιμένεις κάτι να έρθει που νομίζεις ότι το ξέρεις και συγχρόνως επίσης ξέρεις ότι σίγουρα θα έρθει. Αλλά για κάποιο λόγο αργεί. Και σε τυραννά!
Η αναμονή είναι προσδοκία!
Είναι εγκαρτέρηση!
Είναι τρόχισμα της ψυχραιμίας και της υπομονής.
Καυτή αδρεναλίνη που χύνεται αργά στο αίμα…
Η εγκυμοσύνη είναι αναμονή; Κατηγορηματικά όχι.
Η εγκυμοσύνη είναι τροφοδότηση αυτού που πρόκειται να δημιουργηθεί. Η εγκυμοσύνη είναι οργασμός που κορυφώνεται με ανακουφιστικό πόνο καθώς εκτοξεύεται το δημιούργημα στο φως.
Η αναμονή αρχίζει μετά. Λίγο μετά. Όταν το δημιούργημα έχει τελεστεί, έχει γεννηθεί, έχει φύγει από τα σπλάχνα του δημιουργού και βρίσκεται εκεί. Στο «άλλο δωμάτιο».
Και ετοιμάζεται. Και περιτυλίγεται. Και αφήνεται στα χέρια εκείνων που φροντίζουν τη σωστή του υποδοχή από την αληθινή ζωή.
Ο άλλος, ο «γονιός», αναμένει. Να αντικρίσει το δημιούργημά του. Να το εναγκαλιστει. Να μυρίσει το χάρτινο δέρμα του. Να αντικρίσει το μελανένιο αίμα του, που κάνει τη κρυφή ζωή του να αναβλύζει στα μάτια των τρίτων. Εκείνων που θα το αγγίξουν με αγάπη.
Ο «γονιός» αναμένει να γευτεί την πρώτη εντύπωση που δίνει το «μωρό» του. Ίσως το αγαπήσει ακόμη περισσότερο και ίσως αρχίσει να αδημονεί για τη στιγμή που θα ξανακάνει το ίδιο «λάθος». (Αν δεν έχει κιόλας αρχίσει να το κάνει μη αντέχοντας τη στέρηση). Ή μπορεί ακόμη να ορκιστεί ότι θα απέχει από ανεπιθύμητες εγκυμοσύνες στο μέλλον.
Κι όλη αυτή η δοκιμασία-διαδικασία δεν είναι η πρώτη φορά που συμβαίνει. Είναι η δεύτερη. Είναι η τρίτη. Είναι η τέταρτη. Είναι η πολλοστή. Αλλά η αναμονή είναι η ίδια. Γεμάτη σασπένς. Ένα θρίλερ που επαναλαμβάνεται με άλλο κάθε φορά «μωρό». Και κάθε φορά είναι σαν να είναι πάντα η πρώτη φορά.
Και κάθε φορά η αναμονή –που είναι προσδοκία και εγκαρτέρηση- σε διαλύει. Σε απίστευτα μικρά κομμάτια που στροβιλίζονται και χτυπιούνται τρελαμένα στους ασφυκτικά εφαπτόμενους τοίχους.
Σαν να είναι η πρώτη φορά, φίλε.
Σαν να είναι πάντα η πρώτη φορά…
30 comments:
Καλησπέρα Λεία μου,
Σαν να το έγραψες για μένα αυτό το κείμενο.
Εχω πρόσφατα αποκτίσει ενα γλυκό, εγγονάκι, με δέρμα χάρτινο με μάτια ονειρικά, με χαμόγελο να σε πεθαίνει. Το κοιτάω και δεν μπορώ να πιστέψω, πως υπάρχει κακία στο κόσμο. "ομορφος κόσμος παιδικός, αγγελικά πλασμένος"
Τι ωραία που περιμένεις Λεία!
:Ο)
Υ.Γ. (1)
«Και κάποτε θα γράψω μια ιστορία γι’ αυτό το μικρό δωμάτιο που είναι φτιαγμένο απ’ το σκοτάδι μου και τα πλάσματά του. Και θα είναι τόσο αληθινή που κανείς δεν θα τη διαβάσει πραγματικά».
-Οδυσσέας Νότης, «Τα Πεταμένα της Νύχτας»
Υ.Γ. (2)
Να χαίρεσαι το εγγονάκι angeta. :Ο)
ange-ta
Καλή μου να χαίρεσαι το γλυκούλι σου εγγονάκι και να είναι καλορίζικο.
Όλοι στη ζωή μας περιμένουμε κάτι με λαχτάρα. Ωστόσο εγώ δεν εγκυμονούσα μωρό! Δεν είναι ο πελαργός που περιμένω. Όταν γράφω "χάρτινο δέρμα" είναι κυριολεκτικό. Γι' αυτό και αναφέρω "μελανένιο αίμα". Να περνάς καλά με το εγγονάκι.
simon
Δεν ξέρω πού τη βρήκες την ομορφιά μέσα σε τόση αναμονή! Είσαι επαγγελματίας -φαίνεται- του είδους! Υπέροχο στ' αλήθεια το απόσπασμα.
εξαιρετικό κείμενο, εγώ δεν είχα την υπομονή να γράψω κάτι καλό, απλώς ήθελα να το ξεφορτωθώ από μέσα μου όπως-όπως. Η αναμονή συνεχίζεται για μένα αλλά με ευνοϊκότερους ψυχολογικούς όρους μέσα μου...δεν μπορώ, δεν μπορώ να περιμένω....
scalidi
Όχι έγραψα δα και κανένα ιδιαιτερο κείμενο. Πέντε σκέψεις που βγήκαν απ' την αδημονία μου για το βιβλίο που ακόμη δεν κυκλοφόρησε. "Αδημονία"! Να άλλη μια λέξη για την αναμονή. Εσύ πάντως Στυρούλα είσαι μια πολύ αληθινή ύπαρξη. Και η αλήθεια είναι αυτή. Παρορμητική. Δεν αντέχει να περιμένει. Μα τι πιο φυσιολογικό. Η ψυχραιμία δεν είναι φυσιολογική. Είναι αυτό που λέω εγώ "επεξεργασμένη συμπεριφορά" ή απλώς κρυοικωλοσύνη!
Λάθη επί λαθών. Εννοούσα φυσικά Σταυρούλα και όχι Στυρούλα. Είναι προφανές. Και το άλλο που παρεισέφρησε ένα "ι" είναι χωρίς αυτό. Κατανοητόν ελπίζω.
απόλυτα, Λεία μας. δυστυχώς έχω γίνει κι εγώ ένα δυσλεκτικό της τυχαίας πληκτρολόγησης, οπότε καταλαβαίνω. πολύ χάρηκα που συμπέσαμε πάλι
Καλησπέρα καλή μου,
βέβαια ήξερα ότι εσύ γράφεις για τα δικά σου μπεμπέ, αλλά ετσι είμαι εγώ, *κλέβω* τα ωραια λόγια από αυτά που διαβάζω και τα κοιτάω με δικά μου μάτια. Το ίδιο κάνω και στο μπλόκ μου.
Ευχαριστώ άλλη μια φορά διπλά, για τις ευχές και τα υπέροχα λόγια σου.
Το παραμύθι, το παράγγειλα, και θα περιμένω περί τις 15 ημέρες για να έρθει. Μολις το πάρω στα χέρια μου θα συνεχίσω ακάθεκτη.
Σάιμον και σένα ευχαριστώ. Περιμένω το επόμενο μπλόκ σου!!!
ange-ta
και ΅Σταυρούλα χαίρομαι όταν συμπίπτουμε.
ange-ta
YΓ. Περιμένω φωτογραφία του μωρού. Μην το παραλήψεις.
Καλημέρα. πόσο αληθινό αυτό που λέτε! Όμως πιστεύω πως το πρώτο φέρνει άλλο χτυποκάρδι, no;
mamaloukas
Νο, no, no!!! Sempre le stesse cose! Mama mia! Όταν ανέβηκε για πρώτη φορά έργο μου στο θέατρο το 2000, οι έμπειροι ηθοποιοί μου έλεγαν για το τρακ που είχαν στην πρεμιέρα σε κάθε νέο έργο που έπαιζαν. Κάνανε στα παρασκήνια διάφορους "εξορκισμούς". Τότε κατάλαβα πως εγώ δεν ήμουνα... τρελή! Τώρα βέβαια η πρώτη πρώτη φορά -η παρθενική- ε, σίγουρα πονάει πιο πολύ. Αλλά με τα χρόνια ξεχνιέται.
εγώ να δείτε αναμονή, λεία, μη μασάτε παρακαλώ! να μην αισθάνεστε μόνη σ' αυτή την αναμονή και μόνο που το μοιραζόμαστε μεταξύ μας, αλαφρώνουμε. εγώ, βέβαια, ευθύνομαι και για την αύξηση της καπνοπαραγωγής αυτές τις μέρες, αλλά ας όψεται η ρημάδα η αναμονή...
scalidi
Σταυρούλα μου καμιά φορά σκέφτομαι μακάριοι οι καπνίζοντες ίνα μη πίνωσι τόσας μπίρας απανωτάς και μετά δεν γνωρίζει η δεξιά τους τι ποιεί η αριστερά τους, ούτε τι πιεί όταν πάπαλα οι μπίρες. Και όλ' αυτά με τι συνοδεία παρακαλώ; Απίστευτο! Με την "Αμαπόλα" και Ντομίνγκο κλπ. Άστα να πάνε.
Καλησπέρα κι από μένα!
Διαβάζοντάς σε, θυμήθηκα με πολλή συγκίνηση τις δυό μου γέννες, σα να τις έβλεπα να ξετυλίγονται σε fast forward...
Πάντως οι δικές μου εγκυμοσύνες ομολογώ ότι ήταν όχι μόνο αναμονή, αλλά μάλιστα σε θάλαμο βασανιστηρίων. Η ψυχή μου να θέλει σαν τρελλή, αλλά το σώμα με το ζόρι να τα καταφέρνει... Κι έλεγα άντε, πέρασε κι αυτή η ώρα, το κράτησα, άντε πάμε για την επόμενη, έστω το μισάωρο, έστω το τέταρτο... Μ'ένα ρολόι και τη λεκάνη αγκαλιά μήνες ολόκληρους...
Για τα φρατζολάκια μου, που η μωρουδίλα τους ήταν ακριβώς όπως το λες - και η αναμονή πάει συνέχεια, σα να περιμένω πότε θα ολοκληρωθεί αυτό το work in progress για να ησυχάσω...
Να'σαι καλά Λεία, σ'ευχαριστώ!
:)))
Αφροδίτη γλυκιά μου να είσαι καλά κι εγώ σ' ευχαριστώ.
Το παιχνίδι της υπομονής και της αναμονής, είτε του καλού, είτε του κακού είναι μια άσκηση, αγαπητή Λεία. Μια από τις μεγαλύτερες δοκιμασίες τόσο εσωτερική και τόσο μοναχική όσο και η γραφή. Είναι μια άσκηση αυτογνωσίας και επίγνωσης ταυτόχρονα. Δεν ξέρω γιατί αυτό το ποστ σου με φόβισε, μου δημιούργησε ένα παράξενο ρίγος και με βύθισε σε ένα παράξενο ανεξήγητο σκοτάδι. Ισως γιατί ποτέ δεν ήμουν καλός στα παιχνίδια της υπομονής, της επιμονής και της αντοχής στη ζωή μου.
reader's diggest
Τα παιχνίδια της υπομονής, της επιμονής και της αντοχής είναι αυτά που εγώ θεωρώ "επεξεργασμένες συμπεριφορές". Ψυχροαίματες! Μερικοί άνθρωποι είναι αυθόρμητοι, καθαροί, πρωτεϊκοί, αληθινοί. Δεν αντέχουν τα παιχνίδια και το σκοτάδι που τα συνοδεύει. Ή τουλάχιστον τα παιχνίδια των άλλων. Γιατί όλοι παίζουμε παιχνίδια. Πολλές φορές αθώα αλλά στην πραγματικότητα απίστευτα επικίνδυνα εν αγνοία μας.
Αναγνώστη, χαίρομαι που μπορείς να είσαι όταν το θες άκρως αντικειμενικός, έστω και με υποκειμενικότητες, αλλά συγχρόνως κάποιες άλλες στιγμές και απίστευτα υποκειμενικός χωρίς να το φοβάσαι όταν το εκδηλώνεις.
κα Βιτάλη, μπορώ να κάνω μια δομική υποσημείωση για το παρόν κείμενο; Νομίζω ότι αλλάζοντας το ύφος, με αφαίρεση μερικών ρημάτων (όπως του "είναι"), θα ενδυναμωθεί το νόημα αυτής της πολύ ωραίας ποιητικής σύνθεσης. Με αυτόν τον τρόπο, όπως το δοκίμασα τουλάχιστον, μου δημιούργησε περισσότερη συγκινησιακή φόρτιση και τονίστηκαν τα στοχαστικά στοιχεία του. Με χαμόγελο, ΒΑΣ.ΡΟΥ.
Αγαπητέ silio,
το κείμενο ήταν κάτι που ανάβλυσε ξαφνικά, αναπάντεχα ακόμη και για την ίδια τη γράφουσα. Με τιμά που το λέτε "ποιητικό". Εσείς ξέρετε από ποίηση. Εγώ απλώς την αγαπώ όταν τη νιώθω. Θα ήταν χαρά για μένα να μου δώσετε την εκδοχή σας.
Κάθε φορά η ίδια αναμονή, αλλά κι η ίδια σχιζοφρένεια… Όταν το μωρό είναι «στο άλλο δωμάτιο», καμιά φορά αισθάνεσαι το επόμενο να σαλεύει μέσα σου. Και ποιο είναι πιο δικό σου; Πιο νιώθεις πιο δεμένο με τη σάρκα σου; Η μήπως πρέπει να νιώσεις ξένο το πρώτο, για να κυοφορήσεις το δεύτερο; Αλλιώς; Επανάληψη; Αχ, καταραμένοι «άλλοι», που ετοιμάζετε και περιτυλίγετε, γιατί αργείτε και με κάνετε να βρίσκομαι ανάμεσα…
joeu καλωσόρισες.
Σα να είσαι μέσα στο μυαλό μου. Πες μου πώς μπορώ να νιώσω "ξένο" ένα "μωρό" μου; Ωστόσο, ναι, νιώθω το άλλο να σαλεύει εντός, ίσως γιατί ήταν πάντα εκεί. Είναι πάντα όλα εκεί, από χρόνια, και περιμένουν καρτερικά τη σειρά τους. Καμιά φορά βιάζονται και θέλουν να βγουν όλα μαζί τρελαμένα, θεέ μου, κι εσύ πρέπει να σφυρίζεις και να βγάζεις κόκκινη κάρτα για να επαναφέρεις την τάξη. Να ξαναμπουν στη μήτρα και να στριμώχνονται μέχρι να έρθει η ώρα. Που μπορεί για μερικά να μην έρθει ποτέ. Γιατί μπορεί κάποια "μωρά" να μην τολμήσεις ποτέ να τα φέρεις στο φως! Λες να 'ναι τα καλύτερα;
Το πώς μπορείς να το νώσεις "ξένο" με απασχολεί αυτό τον καιρό για λόγους που καλύτερα από πολλούς καταλαβαίνεις. Αγαπητή μου Λεία, η απάντησή μου σε περιμένει...
δεν τέλειωσε ακόμη η αναμονή σας, αγαπητή Λεία; Εμένα κοντεύει, λίγο ακόμα και θα ξεκουμπιστεί να φύγει, τότε θα ποστάρω ένα κείμενο προς τιμήν σας, της αναμένουσας...Φιλιά
scalidi
Καλή μου Σταυρούλα σ' ευχαριστώ που με συντροφεύεις στην αναμονή και που θα καθήσεις να ποστάρεις για μένα. Σου εύχομαι γρήγορα να σου πάνε καλά όσα περιμένεις. Ξέρεις τελικά όταν περάσεις ένα όριο αναμονής τότε και η αναμονή έχει γλύκα. Λίγο μαζοχιστική βέβαια αλλά λέμε τώρα. Φιλιά επίσης.
αναμένω, Λεία μας, αναμένω, αλλά με πρόοδο: 4 μέρες τώρα έκοψα το τσιγάρο, παρά την αναμονή. το γράφω δημοσίως για να δεσμευτώ νοερά και να ντρέπομαι να ξαναρχίσω...Κι εσύ άσε τις μπίρες κάτω...
scalidi
Καλά έκανες. Κι εγώ το έχω κόψει. Αλλά οι μπιρίτσες τι κακό έχουν; Κάνουν καλό στην αναμονή!
Χαρά στην υπομονή σας με τόση αναμονή. Εύχομαι το γρηγορότερο και καλή συνέχεια.
sergios
Δεν έχω υπομονή. Κάνω υπομονή! Μερικά πράγματα δεν μπορείς να τα βιάσεις. Αλλιώς θα το είχα κάνει. Ωπ, τι λέω τώρα; Ευχαριστώ για τη συμπαράσταση.
Post a Comment