Το γραψιμο ειναι η καλυτερη μορφη επικοινωνιας μετα τον ερωτα

σκεψεις, συνεντευξεις και κειμενα

Monday, March 23, 2009

ROCK STORY (συνέχεια)



Ο Μαρίνος Δεσύλλας ως Λεό και η Ιωάννα Παγιατάκη ως Χρυσόφη στο Rock Story που παίζεται στη Μονή Λαζαριστών στη Θεσσαλονίκη.


Η οικονομική κρίση θα μας κάνει ροκάδες

Δύο χρόνια πάλευε με «βουνά από kilobytes» στον υπολογιστή της η Λεία Βιτάλη. Είχε όμως πείσμα να κάνει θεατρικό έργο την αγάπη της για τη ροκ μουσική και τους προβληματισμούς της για την «αθεράπευτα ισόβια» σχέση μάνας-γιου. Το «Ροκ Στόρι» ανεβαίνει σε σκηνοθεσία Πέτρου Ζούλια στο Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδας την Παρασκευή, με πρωταγωνιστές τον Μαρίνο Δεσύλλα και την Αννα Φόνσου.

«Θέλει ψυχή το ροκ. Να πεθάνεις γι' αυτό. Είναι τρόπος ζωής», διακηρύσσει ο ήρωας-ροκ σταρ του έργου. «Για μένα και τη γενιά μου, το ροκ σήμαινε αντίθεση στο κατεστημένο, επαναστατική διάθεση, διαμαρτυρία, ομαδικότητα, οράματα», υποστηρίζει και η συγγραφέας.

Μήπως όμως το πλημμυρισμένο από τις μουσικές του Παύλου Σιδηρόπουλου έργο αφορά ένα «είδος προς εξαφάνιση»; Επιβιώνουν σήμερα οι «παλαιάς κοπής» ροκάδες, που έκαναν το ροκ τρόπο ζωής; «Το ροκ... ποτέ δεν πεθαίνει!», απαντά η Βιτάλη. «Λόγω της οικονομικής διεθνούς κρίσης θα ξαναγίνουμε γνήσιοι ροκάδες!».

Επειδή στα ροκ ακούσματά της κορυφαία θέση είχε και έχει ο Σιδηρόπουλος («δεν θα υπήρχε ελληνικό ροκ χωρίς τον Παύλο»), όταν άρχισε να σχεδιάζει το «Ροκ Στόρι» είχε μπροστά της διαρκώς την τραγική φιγούρα του. Το στόρι, που προέκυψε τελικά ,παρ' όλο που αντλεί πρώτη ύλη από τον χαρισματικό και ασυμβίβαστο βίο του, δεν αποτελεί πιστή βιογραφία του. Ναι μεν μιλά για τα «οράματα ενός ήρωα που η συντηρητικότητά μας και ο φόβος μήπως ξεβολευτούμε τον οδήγησαν στην αυτοκαταστροφή», στην πραγματικότητα όμως πραγματεύεται ζητήματα διαχρονικά: τις ανθρώπινες σχέσεις, τη μοναξιά, τη βαθύτερη ανάγκη μας για δημιουργία και αγάπη.

«Κάθε έργο, λίγο ώς πολύ, βοηθάει τον συγγραφέα του να συμφιλιωθεί με ένα δικό του φόβο. Ετσι άρχισα να σκάβω στο βάθος», αποκαλύπτει η Βιτάλη. «Και δειλά δειλά άρχισαν να ξεπετάγονται κάποιες εικόνες ελληνικής οικογενειακής "ευτυχίας", αλλά και εικόνες ενός πλήθους κυνηγημένου από τανκς κι ύστερα απελπισμένοι έρωτες, που έσβηναν σε θαλασσοδαρμένες ακρογιαλιές. Ηταν σκέτη τρέλα!».

Στη δίνη της, ο ρόλος της μάνας είναι τουλάχιστον καταλυτικός. Ο ομφάλιος λώρος με τον ασυμβίβαστο γιο δεν κόβεται ούτε με το θάνατό της. «Η μάνα μάς διαμορφώνει. Σ' αυτό δεν χωρά... επανάσταση! Μπορεί να την πολεμάμε σ' όλη μας τη ζωή, αλλά την κουβαλάμε μέσα μας».

ΙΩΑΝΝΑ ΚΛΕΦΤΟΓΙΑΝΝΗ

(ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 10/03/2009)

4 comments:

Anonymous said...

filia polla Leia...
panta tetoia
enas palios soy filos...

Λεία Βιτάλη συγγραφέας said...

Με συγκινούν οι παλιοί φίλοι όταν με θυμούνται, όποιοι κι αν είναι...

Unknown said...

kuria vitali,perimenw me agwnia na kataferw na to dw to methepomeno (elpizw) savvatokuriako! mexri stigmis exw akousei ta kalutera. idi to exoun parakolouthisei kapoioi mathites mou sta plaisia tis sxolikis tous ekdromis kai ta sxolia tous einai enthousiwdi. sas filw kai elpizw na mporesoume na ta poume kai apo konta.
me ektimisi
sissy (vasouli)
alexandroupoli

Λεία Βιτάλη συγγραφέας said...

Σε περιμένω και σένα και την παρέα όλη.