Κακές σκέψεις

Μετά τις εφημερίδες που ξεκοκάλισα εκεί που πήγα το Πάσχα, έπεσαν στα χέρια μου 2 βιβλία πρόσφατης εσοδείας. Κι αφού δεν μπορώ να κρατηθώ χωρίς να διαβάζω, είπα να τους ρίξω μια ματιά. Δεν λέω τίτλους και ονόματα. Δεν λέω εκδοτικούς οίκους. Δεν τα παράτησα στη μέση εντελώς. Άντεξα μέχρις ενός σημείου. Μετά χαλάρωσα κι άρχισα να σκέφτομαι. Άλλη κακή συνήθεια που την έχω από παιδί και δεν ξέρω πώς να την κόψω. Σκέφτηκα λοιπόν ότι δεν υπάρχει πλέον, όπως υπήρχε παλιότερα, το "απολαμβάνω την τέχνη". Έχει αντικατασταθεί κατά ένα τεράστιο ποσοστό από το "κάνω τέχνη". Μα πότε έγινε αυτό και δεν το κατάλαβα; Ίσως από τότε που η αμερικάνικη νοοτροπία της εισαγωγής νέων καλλιτεχνών στον στοίβο για την μαζικοποίηση και εκβιομηχάνιση της τέχνης με σκοπό την ανάπτυξη μιας νέας αγοράς: της κατανάλωσης του πολιτισμού. Έτσι μπορεί ο κάθε πικραμένος να παράγει πολιτισμό. Και το "κάνω τέχνη" μετατράπηκε σε "παράγω πολιτισμό". Όπου παραγωγή εκεί και η κατανάλωση. Έτσι η μπρουτάλ Αμερική πήρε την εκδίκησή της από την κουλτουριάρα Ευρώπη. Κι αντί αυτό να οδηγήσει στο "τέχνη για όλο τον κόσμο" είχε σαν αποτέλσμα "καλέ, κάνω τέχνη κι εγώ". Έτσι φτάσαμε στη συρρίκνωση της τέχνης ως τέχνη. Μπροστά μας απλώνεται ένας ωραίος, παχύς, άμορφος και άγευστος χυλός. Ο καλλιτέχνης αποδυναμώθηκε. Η πρωτοτυπία και η βαθύτητα που ήταν τα χαρακτηριστικά της τέχνης εξανεμίστηκαν. Ποιος θα εκτιμήσει τον καλλιτέχνη και θα επηρεαστεί από τη σκέψη και τους προβληματισμούς του; Εδώ σας θέλω. Κανείς. Αφού κολυμπάνει η τέχνη στο χυλό. Το αποτέλσμα; Ο καλλιτέχνης έπαψε να είναι επικίνδυνος. Δώστε τροφή στους καλλιτέχνες, σαν ακούω να ψιθυρίζει πλέον η εξουσία. Αυτούς θέλουμε. Είναι ωραία εκεί μέσα στον χλιαρό μας πολτό. Κι αν σκάσει κανείς μύτη κάποτε κάπου, ε τότε παίρνουν θέση μηνύσεις, ντομάτες, γιαούρτια και εσπεριδοειδή. Κατά τα άλλα όλοι περιμένουμε τα κονδύλια για τον πολιτισμό!.. Συγχωρείστε τις κακές μου σκέψεις μέρες που 'ναι.