(Αποσπάσματα από συνέντευξη στον Aνταίο Xρυσοστομίδη, για την εφημερίδα AYΓH το 1991) "A.X.: Aκόμη ένα έγκλημα από αυτά τα άγρια που χαρακτηρίζονται ως “δι' ασήμαντον αφορμήν” αλλά ασήμαντα δεν είναι γιατί υποδηλώνουν μια καθημερινότητα, που, εν όψει ‘92, επιμένουμε να ξεχνάμε για να αυτοβαυκαλιζόμαστε. Kάποιο σχόλιο;
Λ.B.: Σαν άνθρωπος οπωσδήποτε έχω συγκλονισθεί από την υπόθεση... (αυτής της άγριας δολοφονίας). Ωστόσο για άλλη μια φορά εκείνο που με προβλημάτισε διαβάζοντας για την υπόθεση δεν είναι το ίδιο το γεγονός, που όσο ειδεχθές και αν είναι, θα το κρίνει η δικαιοσύνη, είναι άλλο: H διαπίστωση της αγάπης μας για τη βία. Για άλλη μια φορά φανέρωσε την τάση μας να πλουτίζουμε τις γνώσεις μας με θέματα που έχουν σχέση με τη βία. Δεν είναι τυχαίο, πιστεύω, που όλα τα έντυπα αφιερώνουν σελίδες και σελίδες στη βία, παρουσιάζοντας τα θέματα που κάθε φορά την περιέχουν, με μακροσκελή άρθρα και πηχιαίους τίτλους. Όποιο γεγονός βίας κι αν συμβεί, από τρομοκρατία μέχρι δολοφονία εξ αμελείας, βρίσκει χιλιάδες έτοιμους αναγνώστες, που θα ρουφήξουν μέχρι και την τελευταία του λεπτομέρεια... Όλοι φυσικά μιλάμε πάντα εναντίον του φονιά και του βιαστή, αλλά με περισσή νοσηρότητα ο καθένας μας απολαμβάνει κρυφά το έγκλημα. Kαι ίσως μέσα μας να παίρνουμε εκείνη την ώρα τον ρόλο του φονιά, κάποιου άλλου εκλήματος, που θεωρούμε ότι θα έσωζε τη δική μας τιμή ή θα κατεύναζε την οργή μας για τις “αδικίες” που έχουμε κατά καιρούς υποστεί...
... Kαι εν πάσει περιπτώσει, δεν είναι σίγουρο ότι δεν έχουμε οι πάντες μέσα μας κάποια απωθημένα που θα μπορούσαν με κάποιες προϋποθέσεις να μας μετατρέψουν σε δολοφόνους!.."
(Ψάχνοντας κάποια παλιά αρχεία για άλλο θέμα ανακάλυψα αυτή την προ 15ετίας συνέντευξη και τρόμαξα που το περιεχόμενό της ταιριάζει τόσο πολύ με όλα όσα συμβαίνουν και σήμερα. Και ιδιαίτερα με την υπόθεση του μικρού Βασίλη. Ο άνθρωπος παραμένει πάντα κατά βάθος ο ίδιος. Εγώ παραμένω πάντα κατά βάθος η ίδια. Ένας εαυτός γεμάτος από... φόνους που δεν έγιναν! Ακόμη;! Τι λέω;)
No comments:
Post a Comment