Το γραψιμο ειναι η καλυτερη μορφη επικοινωνιας μετα τον ερωτα

σκεψεις, συνεντευξεις και κειμενα

Monday, November 06, 2006

Αξίζει τον κόπο;

"Προτιμώ την τέχνη που με ξεβολεύει, αυτήν που ανατρέπει ό,τι θεωρώ δεδομένο".
Λούσιαν Φρόυντ
(ο ζωγράφος που αγαπώ και που δεν διστάζει να απογυμνώσει στα έργα του το ανθρώπινο κορμί από ό,τι θεωρείται "ανθρώπινο").

-Πόση δύναμη χρειάζεται άραγε να διαθέτεις σαν καλλιτέχνης για να μπορέσεις να πετύχεις αυτό το "ξεβόλεμα"! Θα έλεγα ότι αγγίζει τα όρια της ύβρης. Ακόμη και σαν θεατής ή αναγνώστης θέλει να έχεις τα κότσια να το αποδεχτείς. Ποιός αντέχει να είναι τόσο γενναίος για να πετάξει από την ασφάλεια μιας αγκαλιάς που γνωρίζει; Να μείνει γυμνός, νηστικός και να κρυώνει μόνος στο χάος; Αυτό είναι καλλιτέχνης; Ναι; Και στ' αλήθεια αξίζει τον κόπο;
Βέβαια ο Φρόυντ βρίσκεται στην άλλη πλευρά. Εκεί που δεν χρειάζεται να μείνεις μόνος, γυμνός και νηστικός. Εκεί που ό,τι κι αν κάνεις δεν μπορεί παρά να γίνεις αποδεκτός καθώς σέρνεις πίσω σου την ασφάλεια από ένα "βαρύ" όνομα. Που μπορεί να σε πιέζει ψυχολογικά αλλά είναι και διαβατήριο για το ταξίδι. Κι αν στ' αλήθεια είσαι "γεννημένος" καλλιτέχνης ταξιδεύεις με το κεφάλι ψηλά. Οι άλλοι, οι ανώνυμοι, χρειάζεται να παλεύουν χρόνια κολυμπώντας στον πολτό. Από τους Έλληνες ζωγράφους την ίδια αδρή, στυβαρή πινελιά με την ίδια προτίμηση στο ανθρώπινο κορμί είχε ο Δημήτρης Μπισκίνης. Τον ξέρει κανείς;
Ό,τι ισχύει για τους καλλιτέχνες το ίδιο θαρρώ ισχύει και για τους συγγραφείς. Ή κάνω λάθος;

2 comments:

Unknown said...

Καλημέρα.
Δεν ξέρω αν αξίζει τον κόπο. Και δεν ξέρω ακόμα, αν έχει νόημα να αναρωτιέται κανείς γι' αυτό. Υποψιάζομαι ότι όταν η απάντηση είναι "ναι", αυτός που το λέει έχει ήδη περάσει απέναντι και δεν το συζητάει πιά. Όπως λέει κι ο Λειβαδίτης, η απάντηση θα φτάσει βέβαια κάποια στιγμή, σ' ένα καφενείο, όταν θα είναι πολύ αργά για ποιήματα.

Το ενδιαφέρον είναι όταν φτάνει κανείς να απαντάει "όχι" αλλά από την άλλη κάτι μέσα του τον σπρώχνει να συνεχίσει. Για να φτάσει να αποδεχτεί κανείς εκείνο το "ναι" πρέπει να περάσει πρώτα από πάρα πολλά "όχι".
Τώρα βέβαια όλα αύτά είναι θεωρίες...
:Ο)

Λεία Βιτάλη συγγραφέας said...

simon
Τι θα πει ωστόσο αν αξίζει τον κόπο; Θα πει αν εισπράττω τόσα -δεν μιλάω για χρήματα βέβαια- όσα θεωρώ ότι θα έπρεπε να εισπράξω αναλώνοντας τον εαυτό μου; Τελικά νομίζω είμαστε αυτό που είμαστε και κάνουμε αυτό που κάνουμε μην μπορώντας να κάνουμε κάτι διαφορετικό. Άρα υπάρχει μια έστω εσωτερική ικανοποίηση ότι πετύχαμε τουλάχιστον να είμαστε συνεπείς προς τον εαυτό μας. Κάτι εισπράττουμε δηλαδή σε τελική ανάλυση. Τώρα ας μη μιλήσουμε για την ελευθερία της βούλησης που πιστεύω ότι έχει ένα μάλλον μικρό μερίδιο στις πράξεις μας. Μπερδεμένα, έτσι; Ας το αφήσουμε γιατί απλώς ξεχειλώνει. Έχεις δίκιο σ' αυτά που γράφεις. Όλα αυτά μου ήρθαν στο μυαλό από τον Φρόυντ που τελικά κάνει... ό,τι θέλει. Και μπορεί να το κάνει!