Tuesday, November 14, 2006
Τα "σοβαρά" σχόλια!
Θα ήθελα να θίξω ένα θέμα για τη φύση των σχολίων. Είναι ένα θέμα που με απασχόλησε πρόσφατα στα ποστς. Κάποιοι καλοί φίλοι, που σχολιάζουν σπάνια, μου στέλνουν μέιλς λέγοντας πως διαβάζουν τα ποστς αλλά δεν έχουν τι να πουν και δεν σχολιάζουν. Θεωρούν ότι η συγγραφή του μυθιστορήματος που κάνω στο μπλογκ είναι μια τελική εργασία που δεν επιδέχεται σχολιασμό. Και προτιμούν να διαβάζουν και να σιωπούν. Πάντα το ίδιο δίλημμα: To comment or not to comment! Η so far τόλμησε να σχολιάσει και να προτείνει κάτι συγκεκριμένο, όπως παλιότερα έκανε και ο simon ή και κάποιοι άλλοι φίλοι μπλόγκερς. Σε ένα μυθιστόρημα που βρίσκεται σε εξέλιξη κάθε σχόλιο είναι καλοδεχούμενο. Μπορεί να συμβάλει, να διαφοροποιήσει, ακόμη και να ανατρέψει δεδομένα. Γιατί όχι; Και νομίζω ότι έχω δηλώσει πως είμαι ανοιχτή σε όλα αυτά τα "τρελά" και τα καινούρια. Τα αποζητώ κιόλας. Δείχνω υπερβολικά "σοβαρή", μου παραπονέθηκε κάποιος φίλος! Θεέ μου, πώς μπορεί να έχει γίνει τέτοιο σοβαρό λάθος; Τι κοντεύω να πάθω! (Γέλια) Νομίζω ότι θεωρώ τον εαυτό μου τουλάχιστον θιγμένο όταν κάποιος με αποκαλεί "σοβαρή". Δηλαδή τι σοβαρή; "Απρόσιτη"; Δηλαδή "κλειστή"; Δηλαδή τι ακριβώς σημαίνει αυτό το "σοβαρή"; Για να συνέλθουμε λιγάκι. Ποιός σοβαρός άνθρωπος κάνει τέτοια πράγματα στα φανερά; Μα σοβαρά είστε σοβαροί όταν με λέτε σοβαρή; Για να σοβαρευτούμε! Τα φαινόμενα, λέει, απατούν. Μπρρρρ. Κόντεψα να μην αναγνωρίσω τον εαυτό μου. Κάθε σχόλιο δεκτό. Ακόμη και τα σοβαρά...
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
12 comments:
Εγώ πάντως σε βρίσκω πολύ γλυκια, και επομένως και πολύ, πολύ σοβαρή!
Και τη δουλειά σου την εκτιμώ σφόδρα!
Ξεκίνησα το παραμύθι του μεγάλου φόβου. Μ αρέσει πολύ το ύφος και το στύλ. Το θεμα σιγά - σιγά. Στην αρχή είμαι ακόμα.
Δεν σχολιάζω συχνά και σου έχω εξηγήσει τον λόγο. Διαβάζω όμως τα ποστ και μου αρέσουν. Ο μικρός Βασίλης θα γίνει θαυμάσιος ήρωας. Με τους λογαριασμούς ανοίγεις καινούριο κεφάλαιο. Θα του ανοίξουν δρόμο πιστεύω στη ζωή του. Καλό βράδυ
ange-ta
Σ' ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια. Προς θεού δεν θα ήθελα να θεωρηθεί αυτό το ποστ μου σαν προσπάθεια να εκμαιεύσω κομπλιμέντα. Ελπίζω να μην άφησα τέτοια εντύπωση. Καλή ανάγνωση.
sergios
Είναι κάτι που το σκέφτομαι κι εγώ αλλά ακόμη δεν μπορώ να ξέρω. Και τώρα που το γράφω αυτό σκέφτομαι πως ίσως και ο φόνος να έχει να κάνει με κάποιους λογαριασμούς. Αλλά πάλι δεν θέλω να επέμβω τόσο πολύ στην αλήθεια του. Θα δούμε.
Αμάν εσείς οι γυναίκες!!
Πότε θα καταλάβετε ότι:
Είστε όμορφες
Μας αρέσουν αυτά που κάνετε
Και δεν είναι ανάγκη να τα σχολιάζουμε όλα
Σοβαρά τώρα :-)
Το διαδύκτιο το έχει κάτι πολύ διαφορετικό.
Μιλάς με κόσμο χωρίς να έχεις μπροστά σου την γλώσσα του σώματος.
Είναι εύκολο να παρεξηγήσεις τα λεγόμενα κάποιου μόνο από τα γραπτά του.
Για παράδειγμα κοίτα τι μπέρδεμα έχει γίνει με τα Ευαγγέλια!
Όλοι έχουν και από μία ερμηνεία.
stef
Γεια σου Στέφανε, να 'σαι καλά που μας λες όμορφες. Οι παρερμηνείες νομίζω είναι ό,τι καλύτερο για τα Ευαγγέλια. Θου Κύριε...
Καλημέρα.
Αυτό το "Σύνδρομο του Λευκού Κόμεντ" είναι πολύ σοβαρό και μου έχει συμβεί πολλές φορές μέσα στη μπλογκόσφαιρα. Εντάξει, δεν μπορείς να έχεις πάντα κάτι να πεις στα διάφορα ποστ που συναντάς. Κι αν μάλιστα πρόκειται για το μπλογκ επωνύμου, τότε τα πράγματα αλλάζουν...
Καμμιά φορά δεν είναι οι επώνυμοι που δείχνουν "σοβαροί" αλλά εμείς οι υπόλοιποι, που είμαστε "σφιγμένοι" -προσωπικά δεν έχω δει επώνυμο στην μπλογκόσφαιρα που να μην είναι χαλαρός και προσιτός.
Από την άλλη, ένα βιβλίο που γράφεται μ' αυτόν τον τρόπο (εν μπλογκ) είναι ένα πεδίο μάχης που πέφτουν κορμιά... ε, ιδέες θέλω να πω. Για κάθε ιδέα που μένει όρθια υπάρχει άλλες δέκα που έπεσαν ηρωικά μαχόμενες. Και πάντα (πρέοει να) υπάρχουν αυτές οι ηρωικά μαχόμενες ιδέες. Το ότι δεν περπάτησαν σ' αυτό το βιβλίο όμως δεν σημαίνει ότι δεν θα χρησιμοποιηθούν αργότερα σε κάποιο άλλο. Τίποτα δεν πάει χαμένο.
Ένα κόλπο για όσους δεν ξέρουν τι ιδέα θα μπορούσαν να ρίξουν στο τραπέζι, είναι να αντιστρέψουν το πρόβλημα. Ας σκεφτούν, ας πουμε, τι θα ήθελαν να διαβάσουν σε ένα τέτοιο βιβλίο. Πολλές φορές μάλιστα θα τους βοηθήσει και η εμπειρία τους. Προσωπικά έχω δει υπάλληλο να μαζεύει το ψωμί που έπεσε κάτω και να το βάζει πίσω προς πώληση (χωρίς να το σταυρώνει εννοείται). Δεν το λεω όμως... ουπς μου ξέφυγε.
:Ο)
simon
Έκανες μια πολύ σημαντική διαπίστωση. Ναι κι εγώ πιστέυω πως είμαστε -όσοι είμαστε- χαλαροί. Δηλαδή ανοιχτοί σε ο,τιδήποτε. Οι σκέψεις που εξέφρασα ήταν αποτέλεσμα από κάποια μέιλς όπου ειπώθηκαν κάποια πράγματα σε προσωπικό επίπεδο και με έκαναν να αντιληφθώ την πραγματικότητα. Πρόσεξε όμως. Δεν θέλω σχόλια σώνει και καλά. Κάποιοι μπορεί να θέλουν να σχολιάσουν και κάποιοι άλλοι όχι. Αυτό που ήθελα να πω είναι να μη διστάζουν όσοι θέλουν. Γιατί αυτή ήταν η διαπίστωσή μου. Ένας δισταγμός λόγω... σοβαρότητος. Ίσως μερικοί νομίζουν πως το σχόλιό τους δεν θα είναι τόσο...σημαντικό όσο κρίνουν ότι θα έπρεπε να είναι. Αλίμονο. Κατά βάθος όλο αυτό δεν είναι τίποτε άλλο παρά ένα παιχνίδι! Πώς αλλιώς θα μπορούσα να το χαρακτηρίσω;
Υπέροχα όσα σου... ξέφυγαν για το ψωμί. Ουπς, κι εγώ δεν ήθελα να πω κάτι τέτοιο.
Βρήκες τον άνθρωπο να μοιράζει κοπλιμέντα!!! Αν με ήξερες, δεν θα σου πέρναγε ποτέ από το μυαλό κάτι τέτοιο. Τώρα με πρόσβαλες. Αν δεν μου άρεσαν τα βιβλία σου, απλώς και πολύ εύκολα θα ποιούσα τη πάπια!!!! Ούτε θα σε ρώταγα, ποιό άλλο να πάρω. Διάβασα το πρώτο και τώρα πήρα και ένα δεύτερο και μέχρι τώρα μ αρέσει πολύ. Το πρόβλημά μου είναι να το διαβάσω γρήγορα, γιατί θέλω να ξεκινήσω τον Pynchon, που μας άναψε φωτιές ο ρήντερ. Ασε που αγόρασα άλλα 10 βιβλία για να τα διαβάσω μέχρι τέλος του μήνα.....
Εγώ πάλι να σας πω, όταν διαβάζω κάτι αντιδρώ αυτόματα.Αυτό που σας πρότεινα είναι χαρακτηριστικό όσων ασχολούνται με μετρήσεις. Είμαι μηχανικός και συνέχεια μετράω. Αυτό έχει περάσει και στη ζωή μου. Άρα κάποιος που μετράει δεν μπορεί να περάσει το χρόνο του χωρίς μέτρημα ακόμα και αν δεν του ζητηθεί κάτι τέτοιο. Γι' αυτό και πρότεινα την ιδέα.
Υπάρχουν κομμάτια του βιβλίου που δεν τα έχω σχολιάσει και είναι αυτονόητο. Δεν έχω να πω κάτι και θεωρώ χαζά κολακευτικό, να γράψω :"Πολύ ωραίο, μου αρέσει κλπ κλπ". Από τη στιγμή που βάζεις ένα blog στα blogs που διαβάζεις, εννοείται ότι σου αρέσει ό,τι γράφεται εκεί.
Θεωρώ αυτό που κάνετε πολύ τολμηρό για τη δική μας πραγματικότητα. Άρα και πολύ ωραίο. Είναι σαν κοκτέηλ ( όπως έγραψε ο Σάιμον ) που το πίνουμε όλοι μαζί. Και μόνο αυτό φτάνει.
anga-ta
Σε θαυμάζω. Τόσα πολλά βιβλία σε τόσο μικρό χρ0ονικό διάστημα! Εγώ δεν τα καταφέρνω. Όπως δεν μπορώ να δω και πάνω από ένα έργο τη φορά. Μερικοί βλέπουν και δυο και τρία. Θέλω πρώτα να κατασταλάξει το ένα και μετά. Έχω βραδείς ρυθμούς. Να άλλο ένα βιβλίο που μου έρεσε παρεμπιπτόντως: Η Βραδύτητα του Κούντερα. Σ' ευχαριστώ που λες την αλήθεια σου.
so far
Επαγγελματικό βίτσιο λοιπόν! Το ίδιο συμβαίνει και με μένα και πολλές φορές προσπαθώ να φέρω τον εαυτό του στον... ίσιο δρόμο. Αν διαπιστώσω ότι κάποιος είναι λίγο διαφορετικός αμέσως τον μελετάω σαν "ήρωα" μυθιστορήματος. Μα είναι ζωή αυτή με τα βίτσια μας;
Post a Comment