Το γραψιμο ειναι η καλυτερη μορφη επικοινωνιας μετα τον ερωτα

σκεψεις, συνεντευξεις και κειμενα

Tuesday, June 12, 2007

To Κενό 4. ΚΑΙ ΜΙΑ ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ

((Όπως σας υποσχέθηκα δημοσιεύω την τέταρτη και τελευταία συνέχεια του διηγήματος. Αλλά ΔΕΝ δημοσιεύω το τέλος. Το αφήνω ανοιχτό
και ΖΗΤΩ τη δημιουργική σας πρόταση. Το δικό σας ΤΕΛΟΣ με 300 λέξεις το πολύ.
Στείλτε το μου με μέιλ και θα τα δημοσιεύσω όλα με αύξοντα αριθμό για να διαλέξουμε όλοι μαζί αυτό που ταιριάζει καλύτερα. Πάμε.)

(Η συνέχεια από το προηγούμενο)

Τα λεπτά περνούσαν και δεν έπρεπε άλλο να καθυστερώ το λόγο μου. Βάλθηκα να τον διορθώσω, γιατί έβλεπα πως τα σλάιντς τέλειωναν κι ερχόταν η σειρά μου. Το κείμενο τώρα ήταν σύμφωνο μ’ αυτά που μου είχαν ζητήσει. Η αλήθεια είναι πως ποτέ δεν θα έκανα κάτι διακινδυνεύοντας την καριέρα μου, σκέφτηκα τη Μερόπη, τα παιδιά, όλους όσοι είχαν υπολογίσει σε μένα... Γι’ αυτό κι όταν πέρασε απ’ το μυαλό μου ξανά η εικόνα του σώματός μου στον καθρέφτη, άρχισε να με λούζει κρύος ιδρώτας, κι αναρωτιόμουν μάλιστα πού βρέθηκαν τόσα υγρά αφού ήμουν... άδειος! Η στιγμή ήταν κρίσιμη, σε μισό λεπτό ήταν προγραμματισμένο να σταματήσουν οι διαφάνειες κι έπρεπε να είμαι ήδη κοντά στο βήμα. Σηκώθηκα.

Μέσα στα δέκα βήματα που είχα να κάνω προσπαθούσα να σκεφτώ μήπως είχα τίποτα ξεχάσει, μήπως υπήρχε κάτι που έπρεπε να προσθέσω στο λόγο μου, να τον κάνω πιο... πιο... όχι, ο εγκέφαλος δεν μου έδινε καμιά σκέψη, σαν να είχε μπλοκάρει, κι όμως υπήρχε μια σκέψη, έντονη, καυτή, αυτή δεν μπορούσα να την αποφύγω, λες και είχε κολλήσει. Η αίθουσα ήταν ακόμη σκοτεινή. Το μέρος που θα ανέβαινα να εκφωνήσω το λόγο μου, έτσι όπως ήταν υποφωτισμένο, μπορούσε να δημιουργήσει τις συνθήκες εκείνες του υπνοδωματίου χτες και... Δεν ήθελα καθόλου να το συλλογίζομαι, αλλά το μυαλό μου δεν υπάκουε. Ο φόβος μην το καταλάβουν με τρέλαινε. Όλα θα πήγαιναν χαμένα. Έκανα ακόμη δυο βήματα, η σκέψη δεν μ’ άφηνε ούτε δευτερόλεπτο. Σφυροκοπούσε μέσα μου και ήταν η μοναδική. Από ένστικτο καταλάβαινα πια ότι δεν υπήρχε μυαλό, μονάχα μια σκέψη. Αυτή!

Ένιωθα σαν ρομπότ που ‘χει κουρδιστεί για να εκτελέσει μία μοναδική εντολή. Παράξενο, σχεδόν χάρηκα, γιατί δεν θα είχα πια την ανάγκη να παίρνω πρωτοβουλίες. Ακόμη μια δρασκελιά κι ανεβαίνω στο βήμα. Διορθώνω με χέρια που τρέμουν το μικρόφωνο, είμαι αρκετά ψηλότερος απ’ τον προηγούμενο, και τοποθετώ μπροστά μου το χαρτί. «Κυρίες και κύριοι, μαζευτήκαμε σήμερα εδώ για να...» Απόλυτη σιωπή επικρατεί στο ακροατήριο, όλοι κρέμονται απ’ τα χείλη του καινούργιου υπεύθυνου για την αγορά των Βαλκανίων και της Μέσης Ανατολής. Κι εγώ συνεχίζω να μιλάω.

Το φως ανάβει ελαφρά και φωτίζει την πρώτη γραμμή των καθισμάτων, εκεί που κάθονται οι ξένοι και όλοι οι επίσημοι καλεσμένοι της εταιρείας μας. Στο μυαλό μου χτυπιέται πάντα η ίδια γνωστή σκέψη. Μην το καταλάβουν. Και τότε... Τότε, κάνοντας δυο βήματα αριστερά για να μη με τυφλώνει το φως από τη βιντεοκάμερα που μαγνητοσκοπεί την εκδήλωση, αισθάνομαι ότι έχω βρεθεί στις συνθήκες του υπνοδωματίου χτες. Η ταραχή μου μεγαλώνει. Τη νιώθω στα χέρια μου που δεν μπορούν ούτε ν’ ακουμπήσουν το μικρόφωνο. Η αίθουσα έχει μετατραπεί σ’ έναν τεράστιο σκοτεινό θάλαμο που μ’ εγκλωβίζει…

ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΤΙΣ ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ ΣΑΣ. ΘΑ ΕΧΕΙ ΚΑΙ ΔΩΡΑΚΙ-ΕΚΠΛΗΞΗ.

14 comments:

ioeu said...

Τα πρόσωπα σβήνουν. Μόνο τα πρόσωπα. Τα σώματα μένουν να μου θυμίζουν το φόβο μου. Σώματα σκιές. Σχεδόν ενωμένες. Όλο και πιο ενωμένες. Στο τέλος γίνονται μια σκιά. Ένα σκοτάδι. Κι ύστερα ένα φως. Γαλατένιο. Κι η μουσική. Από παντού. Ολόγυρα. Από μέσα μου, έτσι καθώς διέσχιζε ορίζοντας το είμαι και δεν είμαι. Ένιωθα πάλι να ξέρω ποιος είμαι. Κυρίως πού είμαι. Κι ας μην ήξερα τίποτα. Αυτό το τίποτα ήταν άλλωστε τόσο οικείο. Γι' αυτό ηρέμησα. Χαλάρωσα τη γραβάτα, ή την διάθεσή μου, κατάπια (αλήθεια τι?) και είπα :

Λεία Βιτάλη συγγραφέας said...

IOEU
Ωωω σπίρτο! Όμως δεν ολοκλήρωσες. Τι είπε δηλαδή; Ολοκλήρωσε και αν θες στείλε το με μέιλ αντί με μορφή σχολίου για να το δημοσιεύσω κανονικά με αύξοντα αριθμό 1. Θα περιμένουμε μέχρι το τέλος της εβδομάδας μήπως έχουμε κι άλλες συμμετοχές.

industrialdaisies said...

Λεία,

δηλώνω συμμετοχή!!!! Μόνο δώσε μου χρόνο μέχρι τέλος της εβδομάδας όντως, γιατί έχω χιλιάδες πράγματα για το Πανεπιστήμιο!!

Το σκέφτηκες καλά; Θες να το τελειώσουμε εμείς; Να σου πω, όμως, στο τέλος θα γράψεις και το δικό σου ε; Pleeeease!!

(Τι δωράκι; Τι δωράκι;) :))

Λεία Βιτάλη συγγραφέας said...

industrialdaisies
Μέχρι το τέλος της εβδομάδας είναι ok. Το δωράκι είναι έκπληξη, δεν λέμε.

Χρήστος Φασούλας said...

Λεία, είμαι μέσα και το ξέρεις. Απλώς δωσ' μου ένα μικρό χρονικό περιθώριο (που στη χειρότερη θα είναι λίγες μέρες και στην καλύτερη... λίγες ώρες!)

anastassios said...

Εξαιρετική η ιδέα σας να προτείνουμε το τέλος. (υπάρχει;)

Ήδη σας έστειλα την δική μου εκδοχή και περιμένω με αγωνία και τις άλλες.

Λεία Βιτάλη συγγραφέας said...

Χρήστο με την άνεσή σου. Εμείς εδώ είμαστε. Λέμε για μια εβδομάδα.

Λεία Βιτάλη συγγραφέας said...

αnastassios
Ελήφθη και κρατείται, ευχαριστώ. Δεν μπορώ να εκφράσω όμως τίποτα παρόλο που με τρώει. Αλλά θα κρατηθώ.Μμμμ...

Χρήστος Φασούλας said...

Σου είπα, ίσως λίγες ώρες, ίσως λίγες μέρες. Τελικά, δεν άντεξα και το... διέπραξα! :)

Λεία Βιτάλη συγγραφέας said...

Χρήστο θενκς. Το κρατώ αλλά δεν το σχολιάζω, όπως όλα τα άλλα. Θα αναρτηθεί στο τέλος της εβδομάδας.

2Σx2 said...

Interactive καταστάσεις και τέτοια όμορφα. Αναμείνατε mail παράκαλω, θα δώσω και το δικό μου τέλος. Θα σου πω έγω παλιοΝόρα που μου το παίζεις δύσκολη, θα σε εκθέσω!!! :) Πλάκα κάνω αλλά μια προσπάθεια θα την επιχειρήσω με τη σειρά μου. 300 λέξεις; Μόοοοονο; Θα πιεστώ!

Λεία Βιτάλη συγγραφέας said...

2σχ2
Το περιμένω με αγωνία. Θα το διαβάσουμε μαζί με τη Νόρα.

Θεραπευτής said...

Γοητευμενος απο την ιστορια και ορμωμενος απο την ματαιοδοξια οτι θα γραψω το καλυτερο τελος (!!!) παιρνω το θαρρος να αποστειλω κι εγω την δικη μου εκδοχη.

ΥΓ Μου φαινεται οτι πρεπει να αναθεωρησω την αδικαιολογητα κακη εικονα που εχω για τους Ελληνες συγγραφεις. Οσο κι αν φαινεται περιεργο, αν εξαιρεσουμε κειμενα που διαβαζαμε στο σχολειο, "εισαστε" το πρωτο μου ελληνικο αναγνωσμα!

Λεία Βιτάλη συγγραφέας said...

the therapist
Καλωσόρισες φίλε μου. Σ' ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια. Ελπίζω να σε κερδίσει η ελληνική λογοτεχνία. Περιμένω τη συμμετοχή σου. Θα σε επισκεφτώ κι εγώ.