Παρασκευή 16 Σεπτεμβρίου

Στο δωμάτιο που με έχουνε δεν είμαι με τον αδερφό μου. Με βάλανε μ' έναν άλλον, λέει καλύτερα γιατί έχουμε την ίδια ηλικία. Είναι λέει δέκα σαν και μένα. Εμένα στην αρχή με λέγανε εννιά αλλά μετά είπανε όχι είναι δέκα. Δεν ξέρω πώς το βγάλανε. Έπρεπε λέει η μάνα μου να με δηλώσει όταν μ' έκανε. Και τ' αδέρφια μου έπρεπε. Εγώ δεν ξέρω γιατί μου το λένε αυτό. Λέει γι' αυτό δεν πάνε φαντάροι οι γύφτοι. Το λέει κρυφά η μαλακισμένη και νομίζει δεν ακούω. Γιατί λέει για το κράτος δεν υπάρχουν. Κι ύστερα άμα με βλέπει με χαϊδεύει και λέει, μα τι χρυσό παιδάκι, η καραμαλακισμένη. Κι εγώ χαμηλώνω το βλέμμα και λέω από μέσα μου μωρή καριόλα ξεκολιάρα αλλά απ' έξω μου παναγία. Πάντως εγώ πιστεύω πως θέλουνε να μας χωρίσουνε με τον αδερφό μου για να μη μιλάμε. Και μετά να λένε πως εκείνος ομολόγησε το ένα και το άλλο και να τα πω κι εγώ αλλά ξέρω ότι είναι ψέμματα όπως κάνουνε στα έργα στο χαζοκούτι. Ο άλλος που μ' έχουνε μαζί είναι ένας μαλάκας λευκός από τους άλλους, ξανθός που τρέχει όλο πίσω απ' τον παπά και του φιλάει τα χέρια, εγώ δεν τρέχω. Με κοιτάει λίγο λοξά και πρόσεξα ότι δεν είναι αλοίθωρος, μπορεί να τον πειράζει που κοιμάται μαζί μου που 'μαι γύφτος, δεν ξέρω πάλι. Έχει όμως και τις καλές του, μου δίνει το γκεμπόι να παίζω όταν το βαριέται. Μακάρι να 'χε κασέτα με τον Ταζ. Είναι ο αγαπημένος μου. Α, έκαναν πίτα με σοκολάτα κι έφαγα και δεν έβγαλα σπυράκια. Έχω να βγάλω κάτι μήνες, λες να μου φύγανε που κάνω μπάνιο; Ξέρω γω. Βούτηξα και την πίτα του ξανθομαλάκα και πού να το καταλάβει. Ούτε που την έψαχνε. Δεν τρώει αυτός. Α, ξέχασα να γράψω ότι θα πάω το βράδυ πάλι στα σκουπίδια στην κουζίνα να δω μην έχει τίποτα γόπες ν' ανάψω καμιά, δεν φουμάρουνε δω μέσα ρε πούστη μου, εκτός κι αν την κλειδώσουνε πάλι. Η κυρία Μερόπη μ' έκανε τις προάλλες τσακωτό κι είπε να μη ψάχνω εκεί, είναι βρωμιές, επίτηδες το λέει για να πάει να ψάχνει εκείνη. Αλλά αυτοί δεν ψάχνουνε στα σκουπίδια, τα πετάνε. Να τώρα μου 'ρθε πάλι η γάτα στο μυαλό. Να 'τανε λέει τώρα ζωντανή να την είχα. Θα την κρατούσα αγκαλιά. Θα με κοιτούσε με το αριστερό της μάτι το πράσινο. Το δεξί που ήτανε καφέ δεν έβλεπε γιατί ο μικρός της είχε χώσει μια βελόνα μέσα παλιά όμως, πριν ψοφήσει. Όταν θα βγω από δω θα πάρω δυο γάτες, τρεις, δέκα, σαράντα, δυο η οκτώ δεκάξι γάτες, πέντε η οκτώ σαράντα γάτες, γάτες, γάτες, θέλω πολλές γάτες να τις παίρνω αγκαλιά. Γουργουρίζουνε κι είναι φχαριστημένες και ποτέ μα ποτέ δεν σήκωσε καμιά το κουλάδι της να μου χώσει κανα φούσκο. Εμένα οι γάτες με πάνε. Α, ούτε με τον κύριο Ανέστη έβγαλα σπυράκια. Έφερε δυο σοκολάτες και μου έδωσε τη μία. Λέει δεν θέλει να του πω τίποτα μόνο αν η γριά σήκωσε τότε που έγινε το κακό το μπαστούνι της να μας χτυπήσει. Εγώ δεν θυμάμαι κανένα μπαστούνι γιατί ήτανε καθισμένη. Άρα αν είχε μπαστούνι θα ήταν παρακεί. Ο κύριος Ανέστης όμως επιμένει με το μπαστούνι. Στο δικαστήριο λέει θα με ρωτήσουν για το μπαστούνι. Εγώ δεν θα πω τίποτα. Η μάνα μας έλεγε να μη λέμε. Άμα δε λέτε δεν ξέρουνε, κι άμα δεν ξέρουνε εμείς κάνουμε τη δουλειά μας, έλεγε κι εγώ αυτό κάνω. Αχ να ήτανε τώρα εδώ ο μεγάλος να κάναμε κανα τσιγαρλίκι. Αυτός πάντα είχε, έκλεβε λίγο απ' τα σακουλάκια πριν τα σπρώξει, αλλά δεν το καταλάβαινε κανείς. Το πρωί παραλίγο να την πατήσω μ' αυτήν που καθαρίζει δω μέσα, μια χοντρή καρακαριόλα. Την έπιασα που ήθελε ν' ανέβη να ξεσκονίσει τη ντουλάπα και πάτησα ένα βήχα κι ήρθε να με δει και μετά το ξέχασε. Σήμερα θα το βάλω κάτω απ' τα βρακιά μου και δεν θ' αλλάξω μέχρι να βρω άλλη κρυψώνα. Μου ΄χουνε δώσει βρακιά άσπρα που με ψιλοστενεύουν. Έξι μετρημένα. Έξι η οχτώ σαρανταοχτώ. Οχτώ ή οχτώ εξηντατέσσερα. Κάτσε ρε πρέπει να τα λέω με τη σειρά όχι ότι μου 'ρθει. Αυριο γιατί τώρα πάω για τα σκουπίδια. Χοπ, χοπ, χοπ, που κάνουν και τα ανηψάκια του Μίκυ. Γεια τώρα. Χοπ. Χοπ. Χοπ. Γεια.