Δεν ξέρω πώς έχει συμβεί αλλά έχει συμβεί. Είμαι αγκαλιά με το φόνο. Αυτών των παιδιών. Κάτι με σέρνει. Μπορεί να είναι για καλό ή μπορεί να είναι για κακό. Αυτό δεν θέλω να το σκέφτομαι. Σκέφτομαι όμως πάρα πολύ τον φόνο. Υπάρχουν κάποια βιβλία που πρέπει να ξαναδιαβάσω. Βουτιές που πρέπει να κάνω μέσα μου. Όταν σκοτώνεις κάποιον άγνωστο δεν σκοτώνεις στην πραγματικότητα αυτόν. Σκοτώνεις αυτό που συμβολίζει. Ή σκοτώνεις κάποιον άλλον που του δίνεις στο μυαλό σου τη θέση κάποιου άλλου. Μήπως το παρακάνω; Δεν ξέρω. Εχτές σε ώρα άσχετη που οι άλλοι μιλούσαν για τις δημοτικές εκλογές εγώ σκεφτόμουν αυτά.
Το βιβλίο ξεκινάει κινηματογραφικά.
Σκηνή 1: Πώς τα 3 αδέλφια οργανώνουν το έγκλημα.
Σκηνή 2: Πάμε στο ημερολόγιο του Βασίλη. Σκηνή 3: Επιστρέφουμε πάλι στην οργάνωση εκεί όπου την αφήσαμε. Προχωρώ λίγο λίγο. Να το νιώθω κι εγώ πώς γίνεται.
Κάποια στιγμή ένας ενδεικτικός διάλογος ίσως με δημοσιογράφο ή αστυνομικό ίσως με κάποιον άλλον.
-Την σκότωσες, είπες.
-Ναι.
-Γιατί;
-Έτσι. Ήθελα να το κάνω.
-Ήθελες να σκοτώσεις;
-Για μια στιγμή.
Η Χρυσαυγή δεν είχε λεφτά, οπότε η αστυνομία δεν κατάλαβε το κίνητρο. Πώς ήξερε η αστυνομία ότι δεν είχε λεφτά; Τους το είπε ο αδελφός της που τη βρήκε νεκρή.
Άλλη στιγμή ό ένας ανήλικος αδελφός λέει στον άλλον την ώρα που είναι στο σούπερ μάρκετ.
-Κοίτα τη χώρα του πλούτου. (Εννοεί την Ελλάδα βέβαια!) Έχει απ' όλα να φας. Σε λίγο θα 'χουμε κι εμείς.
Μπορεί ένα έργο χωρίς έρωτα να έχει ενδιαφέρον; Πέρα από τον έρωτα και το πάθος μέσα στον άνθρωπο ελλοχεύει το μίσος. Αυτό είναι απίστευτα δυνατή κινητήρια δύναμη. Οδηγεί. Και τελικά είναι σαν τον έρωτα. Πώς δημιοργείται το μίσος; Πώς μπορείς να ξεφύγεις απ' το μίσος;
Στόχος: Να ξαναδόσω σ' αυτά τα παιδιά την αξιοπρέπειά τους. Πίσω από τα τέρατα υπάρχουν άνθρωποι.
Θα πει κάποιος σε άλλο σημείο: Αν μπορεί αυτό να συμβεί σε μια θεοσεβούμενη γριά που προσέφερε ελεημοσύνη ποιός μπορεί τότε να είναι ασφαλής; (Θυμήσου τη Βιριδιάνα- Μπουνιουέλ).
Ποιός μπορεί να είναι ασφαλής;
Σκότωσαν τη γυναίκα που τους έδινε να φάνε. Γιατί;
"Όστις χύσει αίμα ανθρώπου υπό ανθρώπου θέλει χυθεί το αίμα αυτού;"
(Γεννεσις 9, στροφή 12.)
Θα συνεχίσω με τη μεριά του Βασίλη.
11 comments:
Κυρία Βιτάλη εγώ πολλές φορές έχω σκεφτεί αυτά που λέτε. Και πραγματικά φοβάμαι.
Ωραία εισαγωγή...
Καλό διήμερο.
:Ο)
anonymous
Μου καταλογίζετε μεγάλη ευθύνη μ' αυτά που γράφετε. Δεν θα ήθελα να τρομάξω κανέναν. Απλώς γράφω αυτά που κι εγώ σκέπτομαι. Ίσως δεν είναι πάντα ιδιαιτέρως αισιόδοξα αλλά να σκεφτείτε ότι μάλλον είμαι αισιόδοξο άτομο στη ζωή μουτ. Συμβιβάζονται αυυτά; Δεν ξέρω.
simon says
Καλό διήμερο και σε σένα. Τώρα αν είναι ωραία αρχή χαίρομαι. Να δούμε τι γίνεται παρακάτω. Όσο προχωρώ στις σκέψεις τόσο βαδίζω σε πιο σκοτεινά μέρη και τόσο αναδύονται καινούριες σκέψεις και προβληματισμοί όπως θα κατάλαβες. Θέλω όλοι να μου τα λέτε ότι σκέφτεστε, ό,τι κι αν είναι αυτό. Νιώθω ότι δουλεύουμε μαζί και με κάνει να χαίρομαι ποθ βγαίνω απ' το... κλουωί του συγγραφέα!.
Εννοώ το "κλουβί" του συγγραφέα, όπως καταλάβατε.
Ο φόνος, αγαπητή Λεία έχει τόσες πολλές μορφές, που και να θέλεις δεν μπορείς να τις μετρήσεις. Ο φόνος για το χρήμα ή τη δόξα ή και τα δύο, είναι ιερός και αν τον θίξεις πέθανες στη στιγμή! Είναι θεσμοθετημένος και ουδείς μπορεί να αρνηθεί να σκοτώσει, για τα συμφέροντα τα αλλότρια, ενώ σου λένε από την κούνια σου, ότι είναι για την τιμή σου. Ο φόνος εκδικητής. Ο φόνος ελευθερωτής. Ο φόνος για την πίστη, αυτός πάει μαζί με τον ιερό πόλεμο. Ο φόνος του εαυτού σου, σαν πράξη απελπισίας. Ο φόνος τέλος του Θεού, ενάντια στα ίδια του τα δημιουργήματα. Αυτός ο τελευταίος μάλιστα συνοδεύεται και με αιώνια τιμωρία με βασανιστήρια ατελεύτητα.
Ο φόνος της φύσης και επομένως ο φόνος των επόμενων ανθρώπινων γενεών, αλλά και των άλλων ειδών.
Τώρα που τα γράφω, μου φαίνεται, ότι ο φόνος είναι ο κανόνας και ο μη φόνος η εξαίρεση. Ας δοξάσουμε λοιπόν εξαίρεση και ας μισήσουμε τον κανόνα.
Παρεμπιπτόντως, κατάφερα να διαβάσω τις σκοτεινές μητέρες και τις βρήκα υπέροχες. Δηλαδή το γράψιμό σου βρήκα υπέροχο.
ange-ta
Καλή μου, οι Σκοτεινές Μητέρες μου σ' ευχαριστούν πολύ για τα καλά σου λόγια. Σχετικά με τους φόνους με βρίσκεις φυσικά απόλυτα σύμφωνη. Θα πρόσθετα μόνο τον φόνο για την επιβίωση, που ίσως τελικά από εκεί ξεκινούν όλα.
καλημέρα και Καλό μήνα.
Σκέφτομαι ότι για την αστυνομία η ληστεία ως κίνητρο δεν αποκλείεται (μπορεί ο "κλέφτης" να μην γνωρίζε ότι δεν θα βρει τίποτα). Άλλωστε κι ο αδερφός, ύποπτος είναι, μέχρι να αποκλειστεί. Μετά βεβαια, η αστυνομία ρωτάει και τη γειτονιά για να μάθει ποιος μπαινοβγαίνει στο σπίτι.
[Στα έργα τουλάχιστον έτσι γίνεται. :Ο)]
Ο διάλογος που έγραψες ταιριάζει σε αστυνομικό που ανακρίνει υπομονετικά. Οι δημοσιογράφοι είναι πιο άμεσοι και μπρουτάλ (τους κυνηγάει κι ο χρόνος). Ρωτάνε σμέσως -αμέσως: "Γιατί την σκότωσες;"
Ναι Σίμον, αυτή είναι η φυσική ροή των πραγμάτων. Ας προσπαθήσουμε τώρα να την αναστρέψουμε προς χάριν της μυθοπλαστικής ροής των πραγμάτων. Καλό μήνα και σε σένα.
Όχι αγαπητή Λεία δεν τον ξέχασα το φόνο για την επιβίωση, γιατί αυτός ο φόνος δεν υπάρχει. Όταν ένα έμβιο ον σκοτώνεται για να γίνει η βορρά κάποιου άλλου, αυτή η πράξη ανήκει στην ίδια την ζωή. Στο κύκλο της ζωής και γι αυτό εκεί δεν θα βρεις βία. Στα ζώα, δεν θα βρεις βία. Όταν τα άγρια (άλλη παραπλανητική ονομασία) θηρία κυνηγούν το θύμα τους, εκκρύουν μία ορμόνη, η οποία τους θολώνει προσωρινά το νου, για να μπορέσουν να σκοτώσουν. Αλλά και στην αρχή του νήματος της ζωής, χρειάζεται να πεθάνουν εκατομμύρια σπερματοζωάρια για να ξεκινήσει η νέα ζωή.
Όταν τρώγω μία μπριζόλα ή αντίδια, το ίδιο είναι, δεν αισθάνομαι φονιάς. Βέβαια στην πρώτη περίπτωση σκέφτομαι τα υπέροχα μάτια του βοδιού και λυπάμαι αφάνταστα. Όταν πατάει ο Τάδε και ο Δείνας ένα κουμπί, για να σκοτώσει μερικές χιλιάδες όντα, αυτό είναι Φόνος, το πρώτο είναι η φυσική ανακύκλωση, το δεύτερο είναι ο πόλεμος για την τρομοκρατία στην εποχή μας..
Στις σκοτεινές μητέρες με συνάρπασε η μαγεία. Είναι αυτή η μαγεία που έγραφα στον μπλόκ του rider, που είναι σαν το γλυκό αγέρι που λεει ο Σολωμός, όπου σου ψιθυρίζει γλυκά στο πρόσωπο ‘είναι γλυκιά η ζωή κι ο θάνατος μαυρίλα’ Σύντομα θα αγοράσω και τα άλλα έργα σου. Τώρα εδώ που είμαι δεν μπορώ να βρω ελληνικά βιβλία, αλλά σύντομα θα μπορώ. Σε χαιρετώ προς το παρόν και στο επαναμπλόκινγκ
ange-ta
Το ίδιο περίπου συμβαίνει και με το θύμα. Τη στιγμή που αντικρίζει τον επικείμενο θάνατό του, εκρύνεται μια ουσία που το ακινητοποιεί και το παγώνει, πραγματικά σαν να έχει κιόλας πεθάνει. Είναι αυτό που ο λαός λέει "πάγωσε από τον φόβο του". Το θύμα μένει ακίνητο ενώ θα έπρεπε αντίθετα να τρέξει να σωθεί. Αν ο κίνδυνος περάσει επανέρχεται στην κανονική θερμοκρασία και ζωντάνια του ξεχνώντας το σοκ, αλλιώς...
Καλό βράδυ.
Post a Comment