Το γραψιμο ειναι η καλυτερη μορφη επικοινωνιας μετα τον ερωτα

σκεψεις, συνεντευξεις και κειμενα

Tuesday, September 12, 2006

Aπό blog σε blog

Σήμερα έκανα μια βόλτα από το blog της Σταυρούλας Σκαλίδη www.stavroulascalidi.blogspot.com και ανάμεσα σε άλλα ωραία κείμενα διάβασα και το παρακάτω που μου ξεσήκωσε σκέψεις. Έγραψα ένα comment και πάτησα το κουμπί για δημοσίευση. Πέντε φορές το έκανα αλλά και τις 5 μου άνοιγε ένα παράθυρο που μου ζητούσε συγνώμη γιατί δεν μπορούσε να εκτελέσει τις εντολές μου. Δεν ξέρω τι πρόβλημα υπάρχει. Ωστόσο δημοσιεύω εδώ το post της Σταυρούλας και το δικό μου comment.


(Το post της Σταυρούλας)

"Αναρωτιέμαι

Αναρωτιέμαι αν η γραφίδα αυτού που γράφει κινείται από το πλεόνασμα ή το έλλειμμα της ζωής του, από το έλλειμμα ή το πλεόνασμα της ψυχής του. Αναρωτιέμαι αν μπορεί κανείς ως αναγνώστης να το διακρίνει. Αναρωτιέμαι αν ο αναγνώστης διαβάζει με το έλλειμμα ή το πλεόνασμα της δικής του ζωής, της δικής του ψυχής. Αναρωτιέμαι αν ο συγγραφέας θα το μάθει ποτέ. Αναρωτιέμαι πόσο βαθύ μπορεί να είναι το χάσμα ανάμεσα σ' αυτό το έλλειμμα κι αυτό το πλεόνασμα. Αναρωτιέμαι αν ζούμε την ίδια μας τη ζωή με το έλλειμμα ή το πλεόνασμα του εαυτού μας. Αναρωτιέμαι αν οι άλλοι μπορούν να το καταλάβουν. Αναρωτιέμαι αν εκείνοι οι άλλοι μας κατανοούν μέσα από το δικό τους έλλειμα ή το δικό τους περίσσευμα. Αναρωτιέμαι τι φέρνει την ισορροπία. Αναρωτιέμαι αν είναι αναγκαία η ισορροπία. Αναρωτιέμαι τι το κάνουμε αυτό το έλλειμμα ή το πλεόνασμα της ψυχής μας."

(Το comment)

Μ' άρεσε αυτό το κείμενο αλλά το είδα αργά. Τι είναι το πλεόνασμα; Ίσως μια μορφή ενέργειας που δεν εκτονώθηκε ποτέ γιατί υπήρχε ατολμία, δεν το επέτρεψαν οι συνθήκες, ή υποκύψαμε σε αναστολές. Μια ενέργεια που μαζεύτηκε έτοιμη πια να εκραγεί. Είναι όταν ξαφνικά κάποιος κλαίει και δεν μπορεί να εξηγήσει το γιατί. Είναι το πλεόνασμα που δεν βρήκε διέξοδο. Οι γάλλοι το λένε sur plus και είναι πολύ χαρακτηριστικό. Πάνω από το πολύ. Το κουβαλούν οι πληθωρικοί άνθρωποι. Θα μπορούσε κανείς να το ονομάσει απλώς: Πάθος;! Σίγουρα ορισμένοι γράφουν μ' αυτό. Κι ανοίγουν ορίζοντες. Γιατί τα όρια των σχέσεων, των πράξεων, του κόσμου τους στενεύουν.

Με τα χρόνια το sur plus στεγνώνει. Ευτυχώς! Γιατί οι δρόμοι που ανοίγει είναι απρόβλεπτοι, ριψοκίνδυνοι έως αυτοκτονικοί. Ωστόσο και "στεγνωμένο" τροφοδοτεί με την ανάμνησή του την πένα του συγγραφέα...

6 comments:

Anonymous said...

Λεία μου, καλώς έπραξες και δημοσίευσες το πολύ ενδιαφέρον post της Σταυρούλας Σκαλίδη. Ευκαιρία να την επισκεφθώ.
Χαιρετώ και αναμένω τη συνέχεια της ιστορίας του Βασίλη (έτσι τον ...γνώρισα και νομίζω -προς Θεού μην επηρεάζεσαι- ταιριάζει καλύτερα)

Λεία Βιτάλη συγγραφέας said...

4oceans
Έχει και άλλα ενδιαφέροντα κείμενα η Σταυρούλα. Όσο για τον Βασίλη θα προσπαθήσω να μην επηρεάζομαι από αυτό που είχαμε θίξει και σε περασμένο ποστ.

Ecumene said...

Moυ χει τυχει και μενα
αυτο το προβλημα στο beta blogger

Δοκιμαστε με
other ή anonymous σχόλιο

:)

Kαλυνυχτα..

Λεία Βιτάλη συγγραφέας said...

ergo te lina
' ευχαριστώ για τη συμωουλή σου. Το πρόβλημα είναι ότι δεν θα ήθελα να υπογράφω με... μάσκα. Δεν με βρίσκει σύμφωνη αυτό το αnonymous. Καλημέρα σου.

Anonymous said...

Αγαπητή Λεία, σας ευχαριστώ πολύ. Αυτή δεν είναι η ουσία της λογοτεχνίας; Να αναρωτιέσαι διαρκώς και να κινείσαι μέσα στα κύματα της αμφιβολίας;
(ξέρω για τα τεχνικά προβλήματα του μπλογκ, ακολουθήστε σας παρακαλώς τις συμβουλές της Εργοτελίνας, δεν υπάρχει άλλος τρόπος προς το παρόν)

Λεία Βιτάλη συγγραφέας said...

scalidi
Σωστά το λες. Αναρωτιώμαστε πάντα και προσπαθούμε να πάρουμε σ' αυτή την αναζήτηση της αλήθειας -της όποιας αλήθειας, αν υπάρχει- και τον αναγνώστη. Δεν δίνει απαντήσεις η λογοτεχνία, κι αν δώσει θα είναι πολύ υποκειμενικές και μάλλον ...προς αποφυγήν! Ερωτήματα θέτει. Και με τον τρόπο της ξεσκεπάζει -ίσως- αυτό που κρύβεται τρομαγμένο πίσω από τις πράξεις, πίσω από τα λόγια, τις σκέψεις, τους συνειρμούς, αν θέλεις. Μόνο και μόνο για να αποδείξει ότι δεν είμαστε μόνοι! Όλα τα άλλα μοιάζουν "διδαχές" και "στολίδια", νομίζω.