Το γραψιμο ειναι η καλυτερη μορφη επικοινωνιας μετα τον ερωτα

σκεψεις, συνεντευξεις και κειμενα

Tuesday, September 05, 2006

Κι αν το blogging...

Κι αν το blogging δεν είναι μόνο θεωρία, συζήτηση, ανταλλαγή απόψεων, σχολιασμός της επικαιρότητας, προβολή έργου, παράθεση προτιμήσεων, πλάκες, εκτόνωση, συντροφιά, αντίδοτο στη μοναξιά, κρυφός σεξουαλισμός, αναμετάδοση ειδήσεων, λαχτάρα για επικοινωνία, σπάσιμο της λογοκρισίας, αυτοκριτική, αυθορμητισμός, συγγραφή μεγάλων ή μικρών ιστοριών, μάρκετινγκ ή συμπλήρωμα των επαγγελματικών δραστηριοτήτων αλλά είναι συγχρόνως και ένα μέσον εξωτερίκευσης βαθύτερων και σκοτεινών σκέψεων ή ανομολόγητων πράξεων, είμαστε έτοιμοι να το αντιμετωπίσουμε; Αν κάποιος θέλει να μιλήσει γι' αυτό που στ' αλήθεια του καίει τα σωθικά τι γίνεται; Αν στείλει επιστολή σε εφημερίδα ίσως δεν δημοσιευτεί. Αν θελήσει να μιλήσει απ' το ραδιόφωνο ή την τηλεόραση μπορεί να κοπεί στον αέρα. Αν προσπαθήσει να το εκφράσει σε συνάνθρωπο υπάρχει η πιθανότητα να δει την πλάτη του ή την βδελυγμία του. Αν το γράψει σε βιβλίο μπορεί να μην εκδοθεί. Αν το φωνάξει στον δρόμο κινδυνεύει να κατηγορηθεί. Αν το εκφράσει σε blog μπορεί να έχει την αλληλεγγύη; Ή η υποκρισία, ο καθωσπρεπισμός, η ρηχότητα και ο συναισθηματικός πολτός εισχωρούν από την έξω ζωή και εδώ μέσα; Αν ναι δεν φέραμε καμιά "επανάσταση". Διαμορφώσαμε ακόμα ένα μέσον για να τροφοδοτούμε απλώς τον ναρκισσισμό μας. Αν όχι, τότε ίσως μπορούμε πλέον να μιλάμε για μεγάλη διαφορά!

19 comments:

Valm said...

ίσως ένας συνδιασμός και των δύο.

Λεία Βιτάλη συγγραφέας said...

lexx
Αν μπλέξουμε με συνδυασμούς τότε θα αρχίσουμε να μιλάμε με ποσοστά πιθανώς των υλικών και να τη η ωραία μας... greek soup!

Anonymous said...

ή αλλιώς όπως το είχε θέσει ο Νικόλας...

"Εάν ο κόσμος είναι εύγευστη σούπα
το μεζεδάκι είμαι εγώ
μέσα, το μυστικό μου θα το μάθω ίσως
εάν και όταν φαγωθώ"

Anonymous said...

Όταν θα χορτάσουμε τον ναρκισσισμό μας, τότε.
Και θα είναι σύντομα!
καλημέρα

So_Far said...

Η ανωνυμία είναι μεγάλο όπλο. Σε απελευθερώνει, σε αφήνει να πεις πράγματα που δεν θα έλεγες εύκολα. Νομίζω ότι η ανωνυμία είναι το θείο δώρο του Internet τελικά.

Λεία Βιτάλη συγγραφέας said...

magica
Να πω λοιπόν καλοφάγωτη;

Λεία Βιτάλη συγγραφέας said...

dr uqbar
Χορταίνει άραγε ποτέ ο ναρκισσισμός; Ή όσο τον τροφοδοτούμε τόσο μεγαλώνει η όρεξή του; Θα έλεγα πως ο ναρκισσισμός είναι έμφυτος, όπως άλλωστε όλα όσα αποτέλεσαν αντικείμενο μελέτης των ψυχαναλυτών. Το ζητούμενο είναι αυτός ο υποτιθέμενος "πολιτισμός" να διαμορφώσει "ανθρώπινες" συμπεριφορές κάποτε. Δεν θα χορτάσει ο ναρκισσισμός μας βέβαια αλλά ίσως χαλιναγωγηθεί εν μέρει. Τι λέτε;

Λεία Βιτάλη συγγραφέας said...

so far
Ανωνυμία υπήρχε πάντα καλέ μου φίλε. Μη ξεχνάμε πως υπήρχε πάντα η ανωνυμία με τα τηλέφωνα.

Λεία Βιτάλη συγγραφέας said...

so far
Τότε που τηλεφωνούσαμε για ώρες χωρίς να ξέρουμε ποιός είναι στην άλλη γραμμή. Βεβαίως τώρα μπορείς να λες τη γνώμη σου επί παντός επιστητού ανώνυμα και να ξεθυμαίνεις. Αλλά αυτό δεν είναι πιστέυω το μεγάλο πλεονέκτημα του internet. Και των blogs βεβαίως. Αν θες η ανωνυμία ενέχει και κάποια δειλία μέσα της. Δεν ξέρω. Μπορεί η ανάγκη μας να εκτονωθούμε να είναι πιο σημαντική από τη δειλία και να μετράει περισσότερο. Αλλά θεωρώ ότι το blogging έχει σαν μεγάλο του πλεονέκτημα την επαφή. Αυτό που έχει λείψει από τον σημερινό άνθρωπο. Η επαφή! Η επαφή! Εικονική βέβαια αλλά πάντα επαφή! Τα πλήκτρα μοιάζουν να έχουν αντικαταστήσει το χάδι. Η οθόνη το κοίταγμα στα μάτια, ε; Όμως είναι μια επαφή. Και όσο απομακρύνεται ο άνθρωπος απ' τον συνάνθρωπο αυτή η επαφή θα έχει ακόμη μεγαλύτερη αξία. Και μπορεί κάποτε ίσως πολύ αργότερα στο μέλλον να ξαναβρεθούμε πάλι μαζί σε μια γωνιά της γης. Αλλά ως τότε... keep in touch...

Λεία Βιτάλη συγγραφέας said...

Και όπως λέει κάποιος καλός φίλος, που μπορεί και να μας διαβάζες τώρα, το blogging είναι εθιστικό!

Ελπίδα said...

Ότι τα μπλογκ φέρνουν την μεγάλη διαφορά είναι αλήθεια.Δεν έχω πειστεί όμως ακόμα -και για μένα την ίδια μιλάω- ότι δεν κουβαλάμε κάτι και από τις έξω συμπεριφορές μας εδώ μέσα.Είχα ψευδόνυμο στην αρχή και έννιωθα πολύ πιο ελεύθερη. Νομίζω πως η αλήθεια δεν βγαίνει 100% όταν είσαι επώνυμος.
Το ίδιο συμβαίνει και με τα σχόλια.
Αν είναι επώνυμοι δύσκολα λένε όλη την αλήθεια. Και το καταλαβαίνεις.
Εκεί τα πράγματα μπερδεύονται....
Τέσσερις μήνες εδώ και γνώρισα υπέροχους ανθρώπους, ακόμα και προσωπικά. Γνώρισα όμως και ανθρώπους που στόχο τους είχαν το κακό.Έτσι δεν έρχεται η επανάσταση.
Σίγουρα όμως είναι ένα βήμα για όλους, μια καλή παρέα και εκτόνωση, όποια στιγμή την έχεις ανάγκη και ακόμα πιο σίγουρα, μεγάλη εξάρτηση! Δύσκολα κόβεται. Το δοκίμασα και απέτυχα παταγωδώς!

Anonymous said...

Ξεκίνησα με ψευδώνυμο και συνέχισα επωνύμως στα μπλογκς. Είμαι ο ίδιος άνθρωπος που λέει τα ίδια πράγματα, μάλιστα γι' αυτό με αναγνώρισαν και οι πιστοί διαδικτυακοί φίλοι, όταν επέστρεψα με το κανονικό μου όνομα. Εγώ το βλέπω ως έναν ακόμη δίαυλο επικοινωνίας, όπως φέρεσαι στα μπλογκς, φέρεσαι και σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής σου...

So_Far said...

Εγώ πάλι τί να σας πω, σώζομαι από αυτή την ανωνυμία. ΜΕ κάνει να νοιώθω ασφαλής. Μερικά κείμενα δεν θα τα έγραφα εάν είχα επώνυμο blog. Μην παίρνετε σαν παράδειγμα τον εαυτό σας, εσείς γράφετε και δημοσιεύετε και έχετε εξασκηθεί σε αυτό. Είναι η δουλειά σας. Εμείς οι υπόλοιποι λειτουργούμε διαφορετικά.
Βέβαια θίξατε και το μεγάλο ζήτημα του ήθους. Τί να σας πω, πιστεύω ότι στο γραπτό δεν ξεγελιέται κανείς, ούτε και στο διαδίκτυο. Καταλαβαίνεις με ποιούς έχεις να κάνεις και αν δεις ότι οι συμπεριφορές μπάζουν νερά, απλά τους αποφεύγεις.

Λεία Βιτάλη συγγραφέας said...

elpida
Σχετικά με το εθιστικόν του πράγματος έχω να σας πω το εξής: Είναι αρκετές φορές που δεν είμαι στο γραφείο μου και βρίσκομαι κάπου αλλού όπου δεν έχω τη δυνατότητα χρήσης κομπιούτερ -σημειωτέον δεν διαθέτω laptop- και κάτι μου έρχεται στο νου και θέλω να το γράψω και προσπαθώ να βρω τρόπο να γυρίσω γιατί αισθάνομαι ότι κάτι εκεί με περιμένει. Πράγματι είναι κάτι εκεί που σε περιμένει. Ένα ραντεβού χωρίς να έχει κλειστεί αλλά ξέρεις ότι είναι πάντα κάποιος εκεί. Και προς θεού μη φανταστεί κανείς ότι είμαι μόνη σ' αυτόν τον κόσμο!

Λεία Βιτάλη συγγραφέας said...

scalidi
Κι εγώ θα σε καταλάβαινα φίλη μου. Έχεις αναγνωρίσιμο ύφος που το χαρακτηρίζουν οι χαμηλοί τόνοι αλλά και μια δυναμική ατσάλινη στο βάθος. Παρεμπιπτόντως κάτι είχε συμβεί με το blog σου και δεν μπορούσα να διαβάσω, έβγαιναν όλα διπλά. Τώρα είναι εντάξει πάλι.

Λεία Βιτάλη συγγραφέας said...

so far
Συμφωνώ ότι είναι θέμα εμπειρίας στο γράψιμο όπως λες. Αλλά θα μου επιτρέψεις να προσθέσω πως είναι και μια κατάκτηση που έρχεται μετά από πάλη χρόνων να δέχεσαι να εκθέτεις τον εαυτό σου στους άλλους χωρίς να αισχύνεσαι γι' αυτό. Ίσως να είναι και λίγο θέμα αποδοχής του ποιοί είμαστε. Δεν ξέρω πάλι. Λέω μπορεί. Η ανωνυμία ίσως εξυπηρετεί όταν έχεις να κάνεις μια άλλη δουλειά. Κρίσεις πιθανώς που για να πεις την αλήθεια σου ωραία και όσο γίνεται αντικειμενικά χωρίς επηρεασμούς από τους θετικά ή αρνητικά κρινόμενους φοράς τη μάσκα.

Λεία Βιτάλη συγγραφέας said...

so far
Πάντως σίγουρα το ήθος διακρίνεται είτε επώνυμα είτε ανώνυμα. Και θα σου πω και κάτι άλλο. Εδώ και αρκετά χρόνια στις συζητήσεις που παρακολουθούσα δεν είχα ακούσει να παίζει η λέξη "ήθος". Εδώ κυκλοφορεί αρκετά. Λες να είναι τυχαίο;

So_Far said...

Καλημέρα! Δεν ξέρω αν είναι τυχαίο ή αν εδώ ερχόμαστε με την ανάγκη να προασπίσουμε το όποιο ήθος. Τί να σας πω, ειλικρινά δεν ξέρω

Λεία Βιτάλη συγγραφέας said...

so far
Δεν εννοούσα φυσικά ότι δημιουργήθηακν τα blogs για να κρατήσουν ψηλά το ήθος και να σώσουν τον κόσμο. Οι ίδιοι άνθρωποι είμαστε και μέσα και έξω απ' το διαδίκτυο. Απλώς εκείνο που ακόμη διαφέρει είναι το "νέο". Ακόμη εδώ δεν έχει προλάβει να παρεισφρύσει η άλλη μεριά. Γι' αυτό λέω ότι αν κρατήσουμε θα είναι διαφορετικά. Για λίγο για πολύ, εξαρτάται. Δεν είμαι αιθεροβάμων.