100 posts

Σήμερα γράφω το 100στό ποστ σ' αυτό το μπλογκ.
Όταν ξεκίνησα, πριν ένα χρόνο, ήταν διαφορετικά. Ήμασταν λιγότεροι. Ψαχνόμασταν. Πολύ λίγοι γνωριζόμασταν μεταξύ μας. Μόνον οι μπλόγκερς με ονοματεπώνυμο. Τους άλλους, τους ανώνυμους, τους τύλιγε σκοτεινό μυστήριο. Ρίχναμε μπουκάλι στη θάλασσα με ρίγος και συγκίνηση και αράζαμε στην οθόνη περιμένοντας. Τώρα οι άγνωστοι είναι λιγότεροι. Το σκοτάδι είναι λιγότερο σκοτεινό. Ξεθόλωσε. Με τους γνωστούς έχουμε πιεί καφέδες, κρασιά και μπίρες. Τα λέμε γενικώς. Πηγαίνουμε όλοι μαζί σε εκδηλώσεις για τα μπλογκς. Γρήγορη αλλαγή τοπίου. Όπως γρήγορα συμβαίνουν όλα ένα γύρω. Τα μπλογκς τα ίδια άλλαξαν.
Παίζουμε μουσικές και βιντεάκια. Κάνουμε ψηφοφορίες. Βάζουμε διαφημισούλες. Προτάθηκαν και βραβεία μπλόγκερς να θεσμοθετηθούν για βιβλία λογοτεχνίας. Μάχημοι δημοσιογράφοι ήρθαν κοντά μας. Γίναν μπλόγκερς. Εφημερίδες απέκτησαν δικά τους μπλογκς. Ακούμε συνεντεύξεις, σε λίγο θα γίνονται συνέδρια. Τέλεια. Τσακωμοί και φιλίες. Αγάπες και έχθρες. Σχέσεις που εναλλάσσονται. Μια κοινωνία σε διαρκή οργασμό εθισμένη στην ηλεκτρονική δόση της ημέρας. Ή καλύτερα της νύχτας.
Τη νύχτα γίνεται το πιο καλό παιχνίδι παρέα μ' ένα ποτό και με ό,τι άλλο γουστάρει ο καθένας. Το πρόσχημα τις πιο πολλές φορές είναι τα βιβλία. Άλλοτε οι απόψεις επί παντός επιστητού. Πίσω απ' αυτά βράζει η ίδια μοναξιά, η ίδια αδηφαγία μη μείνει κανείς ουραγός και χάσει το τρένο. Στα σχόλια παίζεται ωστόσο το παιχνίδι της αλήθειας.
Έλεγα πέρσυ ότι ανοίγω αυτό το μπλογκ για να γράφω στον αέρα και στο φως. Και θα το κλείσω αν δεν αντέξω. Πώς μου είχε φανεί τότε σαν κάτι μυστηριακό και λίγο πρωτοποριακό και λίγο ιδιαίτερο και λίγο μαγικό και λίγο υπέροχο και λίγο σαν όλοι μαζί μια παρέα... Το παραμύθισμα πρέπει να το ζητά ο οργανισμός σου. Και να μην του αντιστέκεσαι.
Τώρα, μετά το 100στό ποστ δεν είναι τίποτα απ' όλα αυτά που ήταν. Είναι απλώς αυτό που είναι στην πραγματικότητα. Ένα μέσον επικοινωνίας με κάποιους που στην πορεία έγιναν φίλοι σου. Και κάτι ακόμα. Ένα μέσον να ενημερώνεσαι στα γρήγορα για μερικά πραγματάκια. Και κάτι ακόμα. Μια μικρή κλειδαρότρυπα για να κάνεις ματάκι στα λόγια των άλλων χωρίς να σε βλέπουν. Απλά πράγματα. Της καθημερινής ζωής δηλαδή. Δεν τρελαινόμαστε πια. Ναι, κάποιους τους χώνουν μέσα γιατί τα χώνουν εκεί που δεν πρέπει. Ε, καλά αυτά συμβαίνουν μακριά από μας. Εδώ τη βρίσκουμε εν γαλήνη πλην κάποιων εξαιρέσεων.
Οι θεωρητικές αναλύσεις του φαινομένου δίνουν και παίρνουν. Μοιάζουν παιδαριώδεις και συγχρόνως σα να πάσχουν από υπερτροφία. Αλλιώς το ζεις όταν είσαι μέσα κι αλλιώς φαντάζει απ' έξω το κόλπο. Αλλά έχει και τη σημασία του, ε; Να κατορθώσει επιτέλους κάποιος, λέει, να ανήκει. Κυρίες και κύριοι, είμαι μπλόγκερ! Από δω, δεν μπορεί κανείς να με πετάξει έξω. Αυτός ο χώρος στο σύμπαν μου-ανή-κει.

Ευχαριστώ φίλοι μου για τη συντροφιά σας στα 100 ποστ αυτού του μπλογκ.
Δεν ξέρω ακόμη ποια θα είναι η συνέχεια. Σίγουρα όμως δεν θα είναι αυτό που ήταν.

Πρόσκληση

Οι Εκδόσεις Πατάκη
και η Ένωσις Κωνσταντινουπολιτών

με αφορμή την επέτειο

της Άλωσης της Κωνσταντινούπολης

σας προσκαλούν την
Τρίτη 29 Μαΐου 2007, στις 7:30 μ.μ.

στη μεγάλη αίθουσα του Πνευματικού Κέντρου Κωνσταντινουπολιτών

(Δ. Σούτσου 46, Αμπελόκηποι)
στην παρουσίαση του μυθιστορήματος

της Λείας Βιτάλη
ΙΕΡΗ ΠΑΓΙΔΑ
Το απόκρυφο χρονικό της Κωνσταντινούπολης

Για το βιβλίο θα μιλήσουν οι:

Παναγιώτης Μουλλάς, ομότιμος καθηγητής ΑΠΘ
και ο Αργύρης Κωστάκης, δημοσιογράφος

Για τη θύμηση της επετείου της Άλωσης θα μιλήσει ο γενικός γραμματέας της Ένωσης Κωνσταντινουπολιτών, συγγραφέας & δημοσιογράφος, Γεώργιος Μ. Κατσάρης

Αποσπάσματα από το βιβλίο θα διαβάσουν οι ηθοποιοί
Μαρία Μαλταμπέ & Δημήτρης Κανέλλος

Θα είναι χαρά μου να σας δω, όσοι βέβαια μπορείτε να έρθετε. Φέτος η επέτειος πέφτει Τρίτη, την ημέρα που έγινε και η άλωση. Σημαδιακό;

Το Κενό (1)

Ξύπνησα απ' τη σιωπή. Ίσως όμως δεν ήταν ακριβώς αυτό που λέμε σιωπή. Απουσία θορύβου. Αυτό ήταν. Ενός συνηθισμένου, καθημερινού, ρυθμικού θορύβου. Άλλοτε δυνατού που σε ξαγρυπνά κι άλλοτε απαλoύ που σε ησυχάζει και σε κάνει να νιώθεις πως είναι συντροφιά σου. Πως υπάρχει για να υπάρχεις ή υπάρχεις γιατί υπάρχει. Τόσο σφιχταγκαλιασμένοι ο ένας με τον άλλον, γρανάζια. Αυτός ο θόρυβος, λοιπόν, είχε ξαφνικά σταματήσει. <>Άνοιξα τα μάτια με αγωνία. Περισσότερο την είχα υποψιασθεί παρά την είχα νιώσει τη σιωπή. Κοίταξα γύρω μου. Τίποτα δεν είχε αλλάξει από χτες βράδυ. Οι κουρτίνες ακόμη μισάνοιχτες για να περνά το ροδαλό φως της αυγής. Τα φρεσκοσιδερωμένα ρούχα σε αναμονή στην κρεμάστρα. Το ηλεκτρονικό ρολόι

στο κομοδίνο σε αγώνα δρόμου για να χτυπήσει σε τριάντα λεπτά. Έριξα μια ματιά δίπλα μου. Η Μερό­πη κοιμόταν γυρισμένη στο άλλο πλευρό. Πρόσεξα πόσο κόκκινα είχε κάνει τελευταία τα μαλλιά της, δεν μπορούσε, είν' αλήθεια, ν' αποφασίσει τι χρώμα την κολάκευε περισσότερο, δεν της έλεγα κι εγώ, τό­σο απασχολημένος με τις δουλειές... Την είχα γνωρί­σει στο Πανεπιστήμιο, πάνε είκοσι πέντε χρόνια, ού­τε που το κατάλαβα πως άλλαξε... Δεν μπόρεσα να συνεχίσω τις σκέψεις μου. Η απουσία του θορύβου με προβλημάτισε ξανά. Έμοιαζε σαν αυτή η σιωπή ν' αναδυόταν από μέσα μου. Μου φάνηκε πως... σαν εγώ... Και ξαφνικά, λες κι ανακάλυψα την εστία της σιωπής, έβαλα αυτόματα το δεξί χέρι στο μέρος της καρ­διάς μου. Αυτό ήταν. Κανένας ήχος. Απόλυτη σιγή! Το γνωστό τακ-τακ δεν ήταν εκεί. Είχε σταματήσει! Άφησα το χέρι στο στήθος αρκετή ώρα. Μια αίσθηση αιωνιότητας με κυρίεψε. Το τακ-τακ δεν ξαναρχόταν. Κοίταξα πάλι προς τη μεριά της Μερόπης. Εξακολουθούσε να κοιμάται γαλήνια μην έχοντας τίποτα υποψιαστεί, γιατί άλλωστε; δεν ήταν κάτι που την αφορούσε. Πέταξα τα σκεπάσματα και σηκώθηκα. Εφόσον το τακ-τακ είχε σταματήσει, αναμφίβολα θα μπορούσε να υποθέσει κανείς πως είχα πεθάνει. Όμως η αγωνία μου με έκανε να νιώθω ότι ζω. Έπιασα το σφυγ­μό μου. Πώς δεν το είχα κάνει αμέσως; Καμιά φορά η καρδιά είναι τόσο διακριτική, ιδιαίτερα στον ύπνο, σκέφτηκα προσπαθώντας να ξεγελάσω τον εαυτό μου... Όμως δεν ακουγόταν σφυγμός ούτε με το

πιεσόμετρο με το οποίο καμιά φορά έπαιρνα την πίεση της πεθεράς μου. Η μόνη εξήγηση προφανώς, όσο παράξενη κι αν φαινόταν εκ πρώτης όψεως, ήταν πως η καρδιά μου δεν βρισκόταν εκεί που ήταν πά­ντα. Κοίταξα το ρολόι. Οκτώ και μισή. Ήταν η ώρα του να χτυπήσει. Το σταμάτησα μην ξυπνήσει τη Με­ρόπη κι αναγκαστικά αρχίζαμε κουβέντα. Μπήκα στο μπάνιο. Μπορεί η καρδιά μου να είχε βουβαθεί, αλλά εγώ δεν είχα άλλο χρόνο για χασομέρι, το συνέ­δριο θα άρχιζε στις δέκα. Και σίγουρα δεν θα έφτα­να στον Αστέρα νωρίτερα από τις παρά τέταρτο με την ασφυκτική κίνηση στους δρόμους. Έκανα βιαστικά ένα ντους και πέρασα την ανάπο­δη του χεριού μου στο δεξί μου μάγουλο. Αδύνατον να μην ξυριζόμουν. Άπλωσα το χέρι μου στην ηλε­κτρική, αλλά σκέφτηκα πως θα καθυστερούσα κι έτσι άρπαξα στα γρήγορα το ξυράφι. Έτσι όπως βιαζό­μουν θα 'ταν αφύσικο να μην κοπώ. Ένιωσα ρίγος απ' το τσούξιμο, αλλά πριν προλάβει ν' αρχίσει η αι­μορραγία, κόλλησα ένα τραυμοπλάστ. Θα το' βγαζα στην τουαλέτα του Αστέρα. Φόρεσα βιαστικά τα φρε­σκοσιδερωμένα ρούχα μου και φίλησα πεταχτά τη Μερόπη στο μέτωπο. Άνοιξε τα μάτια της, ανοιχτά καστανά, σαν μέλι. Α ναρωτήθηκα πώς μπορούσε να έχει ακόμη τόσο όμορφα μάτια, δεν είχα χρόνο όμως για τέτοιες κουβέντες. «Θα λείψω δυο μέρες», το θυμόταν, «καλή επιτυχία», μου ψιθύρισε, «τηλεφώνησέ μου». Δεν προλάβαινα να καλημερίσω τα παιδιά.

Η κίνηση στους δρόμους ήταν εφιαλτική, ιδιαίτερα μέσα στη ζέστη. Άνοιξα το αιρκοντίσιον παρ' όλο που κάθε φορά με έκανε να συναχώνομαι. Έστριψα Κατεχάκη για Βουλιαγμένη, ίσα-ίσα θα τους προλάβαινα, μόλις θα είχαν μπει στην αίθουσα. Συνήθως οι ξένοι έρχονταν μετά το μεσημεριανό φαγητό με το τζετ της μητέρας-εταιρείας από Ελβετία. Ευτυχώς η πορεία κάποιων αναρχικών γινόταν έξω απ’ τη Βουλή. Είχε δίκιο ο Παναγιωτίδης που διάλεξε τον Αστέρα Βουλιαγμέ­νης, σκέψου τώρα να είχαμε κανονίσει το συνέδριο στη Μεγάλη Βρετανία.

Οι υπάλληλοι και οι πωλητές ήταν μαζεμένοι στον μπουφέ έξω απ' την αίθουσα κι έπιναν έναν πρώτο καφέ. Από μακριά έβλεπα τα στόματά τους ν' ανοιγοκλείνουν ακατάπαυστα και το ελεύθερο χέρι τους να πηγαινοέρχεται υποστηρίζοντας προφανώς όσα έλεγαν. Καθώς πλησίαζα, έφτασε στ' αφτιά μου το συνονθύλευμα κάποιων αφελών απόψεων, που υποστήριζαν συνή­θως οι απλοί άνθρωποι, σχετικά με τις πορείες των αναρχικών. Μου χαμογέλασαν κι αμέσως άλλαξαν συζήτηση. «Θα σκίσει το καινούργιο προϊόν, boss.»

Ρούφηξα μια γουλιά απ' τον καφέ που έτρε­ξε να μου σερβίρει η γραμματέας μου και τσάκωσα το βλέμμα της να καρφώνεται στο μάγουλό μου. Θυ­μήθηκα το κόψιμο με το ξυράφι κι έτρεξα στις τουα­λέτες. Είχα ευτυχώς λίγα λεπτά καιρό. Οι τουαλέτες μύριζαν απολυμαντικό. Παράξενο για ένα τόσο πο­λυτελές ξενοδοχείο, σκέφτηκα. Έπρεπε να κάνω πα­ρατήρηση στο διευθυντή του.

Κοίταξα αφηρημένα το είδωλό μου στον καθρέφτη κι αυθόρμητα ένα χαμόγελο διαγράφηκε στα χείλη μου με τη σκέψη ότι, αν φέτος πιάναμε τον στόχο, θα είχα ένα γερό μπόνους και μια σίγουρη υποψηφιότητα για Πρόεδρος του Διοικητικού Συμ­βουλίου. Που σήμαινε ότι βρισκόμουν πλέον στην τε­λική ευθεία για την κορυφή. Αλλά και μέχρι εδώ να έμεναν τα πράγματα, έλεγε η Μερόπη, καλά τα είχα καταφέρει. Αύριο μετά το συνέδριο οι ξένοι θα ανήγ­γελλαν και επίσημα την υπαγωγή σε μένα της αγοράς των Βαλκανίων και της Μέσης Ανατολής. Τράβηξα απαλά το τραυμοπλάστ απ' το μά­γουλό μου, μην αρχίσει να τρέχει το αίμα, κι έκανα να το ρίξω στο καλάθι των αχρήστων. Χωρίς να το θέλω, το μάτι μου έπεσε πάνω του. Παράξενο. Το τραυμοπλάστ δεν είχε καθόλου μα καθόλου αίμα, ού­τε το μάγουλό μου κανένα ίχνος από αιμορραγία. Ήταν σαν να μην είχα κοπεί καθόλου, άδικα είχα ανησυχήσει... Μ' ένα όμως προσεκτικότερο κοίταγμα το πράγμα έδειξε διαφορετικό. Υπήρχε μια μικρή ου­λή από το κόψιμο, λίγο ανοιχτή αλλά στεγνή και χλο­μή, σαν να μην είχε τρέξει καθόλου αίμα. Τόσο το καλύτερο, σκέφτηκα, που δεν είχα λερωθεί, και βγή­κα απ' τις τουαλέτες γιατί σίγουρα θα είχαν όλοι μα­ζευτεί και θα περίμεναν εμένα για ν' αρχίσει το συ­νέδριο. Δεν πρόλαβα να κάνω δυο βήματα στο διά­δρομο και μια ξαφνική ταραχή με κυρίεψε. Ξαναγύ­ρισα αμέσως τρέμοντας. Βουτήχτηκα πάλι στον κα­θρέφτη. Σταγόνες ιδρώτα γυάλιζαν στο μέτωπό μου. Έβαλα το χέρι μου στο μέρος της καρδιάς. Παρ' όλη τη λαχτάρα μου ο χτύπος δεν είχε επιστρέψει. Η καρ­διά απουσίαζε ακόμη απ' τη θέση της. Και το αίμα; αναρωτήθηκε το μυαλό μου. Δεν ήθελα ούτε να το σκεφτώ. Αν η καρδιά... τότε και το αίμα... Κοίταξα γύρω μου με αγωνία μήπως υπήρχε κανένα αιχμηρό εργαλείο. Ρίχνοντας ακόμη μια ματιά στον καθρέφτη, σκέφτηκα ότι ο καθρέφτης, δηλαδή το γυαλί, ήταν ό,τι χρειαζόμουν. Δεν μπορούσα να κάνω διαφορετι­κά, έπρεπε να διαπιστώσω... (Συνεχίζεται))

1. ΓΙΩΡΓΟΣ ΒΕΗΣ

Το ταξίδι σαν έρωτας

Πριν από λίγο καιρό βρέθηκα στην παρουσίαση του καινούριου βιβλίου του Γιώργου Βέη «Έρωτες τοπίων». Το ίδιο βράδυ άρχισα να διαβάζω αυτές τις δυναμιτιστικές των συναισθημάτων ταξιδιωτικές του ιστορίες. Ο επαγγελματίας ταξιδευτής Βέης(πρέσβης στο Σουδάν με παράλληλη διαπίστευση τη Σομαλία) μεταλλάσσεται σε ερωτευμένο έκπληκτο περιηγητή που ρουφάει με όλες του τις αισθήσεις τα τοπία των ξένων τόπων που επισκέπτεται και τα εκφράζει με ποίηση χωρίς στίχο. Ντεπάσαρ και παρυφές του Τόκιο. Ο Ποταμός με τα μαργαριτάρια. Η σπηλιά με τα ποιήματα. Το όπιο στο Μακάο. Η γέφυρα του Άνθους του Λωτού. Το δάχτυλο του Βούδα. Η πύλη της Σελήνης. Ο συγγραφέας ανακαλύπτει την ανάσα τους, γίνονται σάρκα κι αγκαλιάζεται μαζί τους. Ερωτικός, γοητευτικός, ιμπρεσιονιστικός και αποκαλυπτικός λόγος που σκαρώνει ανάγλυφες εικόνες προσώπων, μνημείων, φύσης, αλλά και ήχων, φωτός, μουσικής. Ο Βέης αφουγκράζεται ηδονικά τις μυστικές πτυχές των τόπων που επισκέπτεται. Αγαπάει την περιήγηση και παίρνοντας τη σκυτάλη από τους άλλους ποιητές των ταξιδιών (Κλωντέλ, Σεφέρη, Μάτσα, Οκτάβιο Παζ) αναδεικνύει το ταξιδιωτικό δοκίμιο σε… κείμενο μαγικού ρεαλισμού, αν μου επιτρέπεται αυτός ο όρος στη συγκεκριμένη περίπτωση.

Ο Βέης αφηγείται στιγμές από την Κίνα, την Ινδονησία, την Ταϊλάνδη και την Ιαπωνία συγκρατώντας στην άκρη της πένας του σαν μότο τη συμβουλή του Κάρλος Φουέντες από τον Θάνατο του Αρτέμιο Κρους «Η μνήμη είναι η ικανοποιημένη επιθυμία· επιβίωσε με τη μνήμη πριν να είναι πολύ αργά, πριν το χάος σ’ εμποδίσει να θυμηθείς».

Η επίσκεψη στον τάφο του Κομφούκιου γίνεται μια ευκαιρία αναψηλάφησης της σκέψης του κινέζου σοφού. Στην Καντόνα ο έμπειρος παλιός σφραγιδοποιός ανάβει τη φαντασία του συγγραφέα με μια μικρή σφραγίδα σαν πορφυρή ροζέτα «… Μέσα στην υγρασία και την πολυκαιρία της λήθης που θέλει να την αλλοιώσει, να την αφανίσει οριστικά, μαρτυρεί την ευχή του ζωγράφου να τον φανταστώ κάποια στιγμή άφωνο, να παρατηρεί κάτι που δεν θα μπορέσει να το αποδώσει ποτέ όπως ακριβώς το πρωτοαντίκρισε…»

Στο Δέλτα του ποταμού με τα μαργαριτάρια η χαραγμένη στο βράχο ποίηση με τη σινική γραφή «…σημαίνει πρωτίστως πάθος για ταυτότητα…»

Η περιγραφή των ερωτικών τοπίων της Κίνας όπως είναι επόμενο καλύπτει το μισό βιβλίο με εντυπωσιακές σελίδες για το Μακάο αλλά και για την ηλεκτρονική συγγραφική πρωτοπορία των κινέζων που ήδη, λέει ο Βέης, κυκλοφορούν μυθιστορήματα με ιδεογράμματα που εμφανίζονται στις οθόνες των κινητών.

Επόμενος προορισμός: Ινδονησία. Σε τέσσερα μικρά κεφάλαια αναδύονται οι μυρωδιές και οι ήχοι της χώρας μέσα από τελετές και χορούς που λειτουργούν μαγικά στην ανάγνωση. Ηδονικές περιγραφές όπως αυτή της βεντάλιας «… Μένει σταθερά ανοιχτή. Καλύπτοντας ολόκληρο σχεδόν το στέρνο, ακινητοποιείται εκεί μερικά δευτερόλεπτα και μετά πάλι πεταρίζει, θυμίζοντας εκείνο το απρόοπτο, βιαστικό φτερούγισμα του έγκλειστου παπαγάλου…» Η βεντάλια λέει ο Βέης -αφού περιγράψει το χορό –τελετουργία των χορευτριών σ’ ένα απλό θέατρο με χώμα για δάπεδο στο Μπάλι- είναι εδώ το προοίμιο της έκστασης. Και παρακάτω ξεδιπλώνει μια άλλη τελετή δύναμης και εκτόνωσης που καθώς εξηγεί «εξωτερικεύει τον εαυτό, ξεσκεπάζοντας δειλίες και συσσωρευμένες διαστροφές».

Κι ύστερα η γραφή κυλάει κι αγκαλιάζει τη μακρινή Ιαπωνία, τη χώρα των χάι κου που ο Βέης ανακαλύπτει στις παρυφές του Τόκιο, στις θεατρικές παραστάσεις που παρακολουθεί και εισχωρεί στην ψυχή του μεγάλου παρελθόντος της, στην ποίηση που του διαβάζουν κι αφήνεται να μαγευτεί. Το βιβλίο τελειώνει με την ερωτική Ταϊλάνδη, τη χώρα «της πίστης στην υπέρτατη αξία του ανδρικού μορίου, που χάνεται στο παρελθόν αρχαϊκών, αταλάντευτων πεποιθήσεων».

<>Κλείνοντας το βιβλίο έχεις για μέρες την αίσθηση από γεύσεις και μυρωδιές
εξωτικές, γήινες αλλά και πνευματικές που σφραγίζουν ανεξίτηλα μια νοσταλγία για ό,τι δεν επισκέφτηκες αλλά είναι σαν να το έχεις κιόλας ζήσει από τη γραφή που έμπειρου τεχνίτη της ποίησης.

Το βιβλίο κοσμούν θαυμάσιες φωτογραφίες, οι περισσότερες υποθέτω τραβηγμένες από τον συγγραφέα.

ΓΙΩΡΓΟΣ ΒΕΗΣ
"Έρωτες Τοπίων"
Εκδόσεις "Κέδρος" 2007

ΣΚΗΝΗ 6.

ΝΕΡΑ. ΚΑΠΟΙΟΣ ΠΛΕΝΕΤΑΙ.

(Το τραπέζι είναι τώρα το γραφείο του Ζαννή. Ο πολυέλαιος σβηστός. Μπαίνει ο Στηβ ψάχνοντας τον Ζαννή που δεν είναι μέσα. Κρατά τα χαρτιά του).

ΖΑΝΝΗΣ: (Μπαίνει σκουπίζοντας τα νερά από το πρόσωπό του και το κεφάλι του με μεγάλη χάρτινη πετσέτα) Βάλε την Άλκη να δουλέψει για την Ευρώπη. Στο συνέδριο (Πετά στον Στηβ την πετσέτα) Δεν σκοτώνουμε τ’ άλογα όταν γεράσουν, αλλά δεν κόβουμε το δρόμο στα γκανιάν. Απ’ έξω ζητάνε να ‘μαστε ανταγωνιστικοί. Δεν παίζω το κεφάλι μου.

(O Στηβ παθαίνει διπλό τικ απ’ την ένταση. O Zαννής του πιάνει τον ώμο σταθερά για να τον ηρεμήσει. Για λίγο έτσι. Aυτό το κάνει μερικές φορές ο Zαννής, όταν το παθαίνει ο Στηβ, αλλά όχι πάντα. Eξαρτάται από το κλίμα της συζήτησης).

ΣΤΗΒ: (Mετά από σκέψη) Eίναι ένα λεπτό θέμα. Με προσέχεις; Λέω για τον ανασταλτικό παράγοντα. Mε την Άλκη.

ΖΑΝΝΗΣ: Mη με ζαλίζεις μ’ αυτά. Pύθμισέ το.

ΣΤΗΒ: Όπως νομίζω; Χρειάζεται η υπογραφή σου για την απόλυση.

ΖΑΝΝΗΣ: Απόλυση!

ΣΤΗΒ: Η Άλκη- (Mικρή πάυση) Δεν... έχει δίπλωμα.

ΠΑΥΣΗ

ΣΤΗΒ: Tης το ζητάνε απ’ τη διεύθυνση προσωπικού και δεν το φέρνει. Πήρανε το Mάντσεστερ. Εγώ προσπάθησα- Ξέρεις. Μετά πήρανε το Υπουργείο. Το τμήμα μεταναστών. Τι μπορούσα;-

(Kοιτάζονται).

ΣΤΗΒ: Σόρυ, Zαννή. Πρόσεξέ με. Kαι δεν έχουμε υποχρέωση για αποζημείωση. Μπορούμε και να στραφούμε-

ΖΑΝΝΗΣ: (Γελάει).

ΣΤΗΒ: Kαταλαβαίνεις πόσο επικίνδυνο- Με προσέχεις; Aν ο Zίμερμαν-

(Ο Ζαννής εξακολουθεί να γελάει. Mπαίνει η Mάρα με ρολλά χαρτί).

ΜΑΡΑ: Kαλημέρα. Eίμαι σκαστή απ’ το γραφείο μου και-

ΣΤΗΒ: (Γλυκύτατος) Kαλημέρα, Mάρα. Τι ομορφιές σήμερα; Κάτι με τα μαλλιά σου;

ΜΑΡΑ: Τα ‘κοψα. Όχι πολύ. Το κατάλαβες, ε;

ΣΤΗΒ: Σου πηγαίνουν. Αναδεικνύουν το- την- Με προσέχεις;

ΜΑΡΑ: (Στον Ζαννή) Εσύ δε λες τίποτα; Δεν θα σε ενοχλούσα, αγάπη μου, αλλά με πήρε ο μηχανικός και θέλει-

ΣΤΗΒ: Πώς πάει αλήθεια η οικοδομή;

ΜΑΡΑ: Kάποιο μπλέξιμο στην άδεια για την πισίνα. Έπρεπε να είχε καλουπώσει και να ‘χει ρίξει τα μπετά. Όλο αύριο και αύριο του λένε.

ΖΑΝΝΗΣ: Πάω για κατούρημα. Σπρώξιμο θέλει (Eννοεί η άδεια. Bγαίνει).

ΣΤΗΒ: Kάνετε, λέει, φοβερό σπίτι, ε; (Πάει κοντά της για να δει και την ακουμπάει επίτηδες).

ΜΑΡΑ: (Aπομακρύνεται ελαφρά γιατί δεν θέλει) Πρώτα ο θεός, Στηβ (Άλλο ύφος) Ξέρεις ποιόν θα ‘χουμε γείτονα; Tον γενικό γραμματέα της επιτροπής! Θα κάνω ένα τραπέζι- Θα μου πεις κι εσύ ποιούς πρέπει να καλέσω. Ο Zαννής-

ΣΤΗΒ: Θα σου κάνω μια λίστα με όλα τα σελέμπριτις. Θα στείλουμε δελτία τύπου με φωτογραφίες. Άσ’ το σε μένα.

ΜΑΡΑ: Παιδί, ξέρεις, πάντα μέναμε σε μονοκατοικία. Όταν έχεις συνηθίσει σε μονοκατοικία-

ΣΤΗΒ: Mάρα. Mε προσέχεις;

(Kοιτάζονται).

ΜΑΡΑ: Tι συμβαίνει;

ΣΤΗΒ: Πρόσεξέ με. Ίσως, λέω ίσως, χρειασθώ τη βοήθειά σου.

ΜΑΡΑ: Eγώ- Έχει σχέση με τον Zαννή;

ΣΤΗΒ: Eσύ ξέρεις τι θυσίες έχω κάνει γι’ αυτούς εδώ μέσα. Πρόσεξέ με. Περιμένεις τόσα χρόνια και- Mε προσέχεις;

ΜΑΡΑ: Πάντως ο Zαννής δεν είναι από κείνους. Ξέρεις ότι είναι αδέκαστος και δίκαιος. Όχι ότι είναι άντρας μου αλλά-

ΣΤΗΒ: Δεν λέω τίποτα για τον Zαννή. Eίναι ο καλύτερος πρόεδρος που είχαμε ποτέ. Σαν πιο παλιός ξέρω. Ποτέ δεν είπα: A, γιατί προτίμησαν αυτόν κι όχι εμένα; Mε προσέχεις; Ξέρω να περιμένω. Δηλαδή- Ο πατέρας μου περίμενε είκοσι χρόνια. Αλλά έγινε διευθυντής στην Εθνική.

(Παγωμάρα).

ΜΑΡΑ: Mε τρομάζεις, Στηβ! Δεν αντέχω να με τρομάζουν.

ΣΤΗΒ: (Kοιτάζει μην έρχεται ο Zαννής) Eίναι ευάλωτος! Πρόσεξέ με. Όπως όλοι οι άνθρωποι με αξία.

ΜΑΡΑ: O Zαννής; Ξέρεις τι έχει περάσει; Aν έχεις περάσει τόσα-

ΣΤΗΒ: Eννοώ εύπειστος.

ΜΑΡΑ: Eύπειστος!

ΣΤΗΒ: Eύπειστος. Kαμιά φορά. Άκου με.

ΜΑΡΑ: Mε βάζεις σε σκέψεις τώρα. Ω, δεν ξέρω. Tώρα τελευταία- Mπορεί να ‘ναι κι η ιδέα μου. Tον έχει απορροφήσει -νομίζω- τόσο πολύ η δουλειά. Σαν να βλέπω τον πατέρα μου. Ω, θεέ μου! Oι άντρες- Eρχόταν στο σπίτι αμίλητος. Aπό τότε που χάσαμε τη μάνα μου- (Άλλο ύφος) Eγώ όμως δεν έχω πεθάνει. Ω, αν είναι κάτι σοβαρό, Στηβ-

(Mπαίνει ο Zαννής).

ΣΤΗΒ: (Άλλο ύφος) Θα φτιάξετε την καλύτερη βίλα της περιοχής, Zαννή. Tι λέω βίλα. Mέγαρο. Παλάτι!

ΖΑΝΝΗΣ: Bρες ποιος μπορεί να σπρώξει την άδεια. Now.

(O Στηβ και η Mάρα κοιτάζονται. O Στηβ βγαίνει).

ΠAYΣH

ΜΑΡΑ: Δεν ξέρω αν θα ‘θελες- Θέλω να πω, ένα ιδιαίτερο βε σε στο γραφείο σου; O αρχιτέκτων λέει με μια μικρή αλλαγή στη βιβλιοθήκη- (Του δείχνει τα σχέδια).

ΖΑΝΝΗΣ: Mπορώ να κατουράω και στων ξένων. Aκόμη δεν έχω ακράτεια.

ΜΑΡΑ: Θα είναι πιο κομψό όταν/

ΖΑΝΝΗΣ: Mάρα, στο χωριό μου κατουρούσαμε στο χωράφι.

ΜΑΡΑ: θα ‘χουμε κόσμο... Δεν είσαι πια στο χωριό σου, Zαννή.

ΠAYΣH

ΖΑΝΝΗΣ: Yπάρχουν κι άλλα πράγματα.

ΜΑΡΑ: Tι άλλα πράγματα; Μαζί δεν συμφωνήσαμε για το σπίτι; Τώρα τι;

ΖΑΝΝΗΣ: Άλλα πράγματα.

ΜΑΡΑ: Δηλαδή, τι;

ΖΑΝΝΗΣ: Mη με ρωτας. Oι γυναίκες... τα ξέρετε καλύτερα. Tα ξέρατε... κάποτε.

ΜΑΡΑ: Tι εννοείς; Eννοείς... ο έρωτας; Aυτό εννοείς;

ΖΑΝΝΗΣ: (Kάνει τη δουλειά του).

ΜΑΡΑ: Aυτό εννοείς;

ΖΑΝΝΗΣ: (Tην κοιτάζει).

ΜΑΡΑ: Aν εννοείς έρωτας- Tι εννοείς έρωτας;

ΖΑΝΝΗΣ: Φύγε, Mάρα. Έχω δουλειά. Ξέχασέ το.

ΜΑΡΑ: Mα εγώ- Tι εννοείς; Δεν είμαστε πια ερωτευμένοι; Δεν- Ω, δεν ξέρω.

(O Zαννής ασχολείται με τα χαρτιά του. H Mάρα τρέχει κοντά του).

ΜΑΡΑ: Δεν είναι εντάξει όταν κάνουμε έρωτα; Μπαίνεις και μαγειρεύω στην κουζίνα και φωνάζεις: βγάλε το βρακί σου κι έρχομαι. Aν δεν είναι έρωτας αυτό, τι είναι; (Mικρή παύση) Θέλω να ξέρω, Zαννή. Eτοιμάζω ένα σπίτι και- Δεν κάνω καλά; E;

ΣΤΗΒ: (Mπαίνει βιαστικά) Bρήκα τον αρμόδιο για τις άδειες. Kανονίστηκε.

ΖΑΝΝΗΣ: Oκέυ. Έξω τώρα, Mάρα. Έχουμε δουλειά.

MIKPH ΠAYΣH

ΜΑΡΑ: Tι να πω στο μηχανικό για το βε σε;

ΖΑΝΝΗΣ: Mη με ζαλίζεις μ’ αυτά. Eγώ κατουράω όπου να ‘ναι.

ΣΤΗΒ: (Tης κάνει νόημα να φύγει).

ΜΑΡΑ: Σ’ ευχαριστώ, Στηβ! (Bγαίνει).

ΣΤΗΒ: Zαννή... Έχω εδώ το χαρτί της απόλυσης. Mε προσέχεις; Xρειάζεται η υπογραφή σου.

ΖΑΝΝΗΣ: (Kοιτάζει το χαρτί κι ύστερα τον Στηβ).

ΣΤΗΒ: Παίζεται το γόητρο της εταιρίας. Δεν παίζουμε με το γόητρο της εταιρίας. Έτσι δεν είναι; Για μια- Για μια-

ΠAYΣH

ΖΑΝΝΗΣ: Bρες της μια σχολή!

ΣΤΗΒ: Tι;

ΖΑΝΝΗΣ: Tην καλύτερη (Tου πετάει το χαρτί).

ΣΤΗΒ: Υπάρχουν κάποιοι κανόνες, Ζαννή. Δεν μπορούμε να φτύνουμε τους κανόνες. Με προσέχεις; Τότε ο καθένας- Δεν ήρθανε όλοι αυτοί να μας καθίσουν στο κεφάλι.

ΖΑΝΝΗΣ: Kολυμπάμε στα σκατά, Στηβ (Γελάει) Kερδίζει όποιος κάνει το μεγαλύτερο. Is that clear?

(Κοιτάζονται αμίλητοι).

Έτσι χωρίς πρόγραμμα

Κυριακή βράδυ, ανοιχτός ο υπολογιστής, δίπλα ένα καπνιστό με παγάκι (κακή συνήθεια του Μαμαλούκα να βάζει παγάκι στα καπνιστά αλλά τελικά δεν πάει κι άσκημα) συνομιλώ με φίλο μπλόγγερ μέσω μέιλ και γράφω στο μπλογκ μου.
Νιώθω χαλαρή, έχω καλή παρέα, λέμε, γράφουμε, ακούμε μουσική, σαν να'μαστε δίπλα. Όχι φίλε, αυτό δεν είναι "εικονική πραγματικότητα", είναι ... η πραγματική πραγματικότητα. Απλώς είναι ένας άλλος τρόπος να επικοινωνείς. Κι όταν έρθει η στιγμή θα συναντηθείς. Και θα έχεις μια αληθινή επαφή. Δεν φορώ μάσκα, δεν με νοιάζει αν φοράς εσύ. Ξέρω να διακρίνω τα χαρακτηριστικά σου γιατί είναι ανθρώπινα και καταλαβαίνω την ανάγκη σου. Την ίδια ανάγκη έχω κι εγώ, απλώς με ενοχλεί το προσωπείο.
Μήπως τελικά μας διέφυγε αυτή η διάσταση του μπλόγκιν;

Συνάντηση bloggers

Η συνάντηση για τα βιβλιοφιλικά blogs –ίσως λίγο πρόωρη κατά τη γνώμη μου- είχε πολλά θετικά αλλά και αρνητικά σημεία, πάντα σύμφωνα με τη γνώμη της γράφουσας.

ΤΑ ΘΕΤΙΚΑ

Οι εξαιρετικά καλογραμμένες εισηγήσεις

με σοβαρούς προβληματισμούς για το νέο μέσον που αφ’ ενός τόνισαν το στάδιο της προεφηβείας του (δικαιολογώντας τα όποια ατοπήματα ή αδεξιότητες των χρηστών) και αφ’ ετέρου προσπάθησαν να ορίσουν ένα πλαίσιο (θεωρητικό) μέσα στο οποίο η blogόσφαιρα θα μπορούσε να λειτουργήσει αποδοτικότερα στο μέλλον.

ΤΑ ΑΡΝΗΤΙΚΑ

Οι εξαιρετικά καλογραμμένες εισηγήσεις

που αφαίρεσαν από τη συνάντηση τη ζωντάνια του άμεσου και επικοινωνιακού λόγου, που πιθανώς θα μπορούσε να ζωντανέψει την ατμόσφαιρα μιας ομήγυρης που αποτελείτο από αρκετούς bloggers, τους οποίους χαρακτηρίζει ο άμεσος λόγος και μια καλώς εννοούμενη αναρχία.

Μερικές σκέψεις:

1. Oι «κανόνες» που διέπουν την blogόσφαιρα –η ελευθερία, η ισότητα, και ο αυθορμητισμός- δεν θα μπορούσαν να εξακολουθήσουν να υπάρχουν κάτω από τους κανόνες των παραδοσιακών μέσων.

2. Το μέσον είναι άναρχο και επειδή είναι άναρχο γι’ αυτό υπάρχει ως εναλλακτικό των ταμπελών και κανόνων.

3. Μέσα σ’ αυτό το άναρχο μέσον φέρει ο καθένας τον προσωπικό του πολιτισμό.

4. Οι πολύ νέοι άνθρωποι θεωρούν τα blogs «φυσική» προέκταση της επικοινωνίας τους με τους άλλους και συμπεριφέρονται μέσα σ’ αυτά με τον ίδιο τρόπο που επικοινωνούν και στην πραγματική ζωή.

Σάββατο πρωί - Σάββατο βράδυ

ΜΟΥ ΑΡΕΣΟΥΝ
μερικά πράγματα τα πρωινά του Σαββάτου, εκεί κάτω στη Σόλωνος, ξέρετε, με ενδιαφέρουσες συζητήσεις και πολύχρωμα ζελεδάκια (όχι εγώ). Έχουν ζωντάνια! Και απόντες, δυστυχώς ή άρτι αποχωρήσαντες.
ΔΕΝ ΜΟΥ ΑΡΕΣΕ
το έργο "Η αποπλάνηση ενός ξένου" που είχε να κάνει με το ίντερνετ. Απλώς το χρησιμοποιούσε. Κι εγώ νόμιζα... Αλλά τα νομίσματα βγήκαν κίβδηλα.

Η ΑΣΑΛΕΥΤΗ ΖΩΗ

Σαν των Φαιάκων το καράβ' η φαντασία,
χωρίς να τη βοηθάν πανιά και λαμνοκόποι,
κυλάει. Κι είναι στα βάθη της ψυχής μου τόποι
πανάρχαιοι κι ασάλευτοι σαν την Ασία.

Κωστής Παλαμάς
"Πατρίδες"

κλειστόν λόγω αυστηρής λογοκρισίας

Φαντάσου ότι είσαι ένας νέος 25 χρονών που μένεις σε μια χώρα, η οποία συστηματικά καταπιέζει την ελευθερία της έκφρασης. Οι περισσότερες ιστοσελιδες με θέμα τα ανθρώπινα δικαιώματα “μπλοκάρονται” από ένα εθνικό φίλτρο και δεν εμφανίζονται ποτέ στην οθόνή σου. Θέλεις να επικοινωνείς με ανθρώπους από όλο τον κόσμο κι έτσι χρησιμοποιείς το PalTalk, ένα chat room που αν και η έδρα του είναι στην Νεά Υόρκη αλλά πολλοί χρήστες του μιλάνε τη γλώσσα σου. Στην ουσία είναι το παράθυρο του απομονωμένου κόσμου σου.

Μια μέρα που έχετε μαζευτεί στο σπίτι σου με φίλους και μιλάτε με άλλους χρήστες στο chat room, εισβάλλουν ξαφνικά στις τρεις το πρωί 50 αστυνομικοί, σας χτυπάνε και σε φυλακίζουν σε πλήρη απομόνωση για 9 ολόκληρους μήνες χωρίς ποτέ να σου απαγγελθούν κατηγορίες.

Περνάνε αυτοί οι μήνες και αφήνεσαι «ελεύθερος». Δε φοβάσαι να κατακρίνεις δημόσια την κυβέρνηση και υποστηρίζεις την αναγκαιότητα ειρηνικής αλλαγής της πολιτικής κατάστασης (στη χώρα σου είναι νόμιμο μόνο ένα πολιτικό κόμμα). Περίπου έξι βδομάδες μετά όμως, εκεί που κάθεσαι σε ίντερνετ-καφέ παρέα με τον αδερφό σου και διαβάζεις τα email σου και ειδησεογραφικά sites, σε πλησιάζουν άντρες της Ασφάλειας, σου φοράνε χειροπέδες και σε αναγκάζουν να τους οδηγήσεις σπίτι σου, όπου βρίσκουν και κατάσχουν, μία κάμερα, ένα κασετόφωνο, 2 CD και ένα βιβλίο που για κακή σου τύχη είναι απαγορευμένο επειδή υποστηρίζει την αναγκαιότητα δημοψηφίσματος για πολυκομματισμό στη χώρα.

Αν σε έλεγαν Truong Quoc Tuan και έμενες στο Βιετνάμ, τι νομίζεις ότι θα συνέβαινε μετά;

Θα ήσουν σε ένα κελί σε πλήρη απομόνωση χωρίς καμιά επαφή με δικηγόρους ή συγγενικά πρόσωπα. Θα σε κατηγορούσαν για προπαγάνδα εναντίον του κράτους και θα αναρωτιόσουν, στα αλήθεια για ποιο λόγο και για πόσα κλικ του ποντικιού σου αντιμετωπίζεις 20 χρόνια κάθειρξη…

Ή φαντάσου να δουλεύεις ως δημοσιογράφος σε κινέζικη εφημερίδα.

Τις παραμονές της 15^ης επετείου από τη σφαγή στην πλατεία Τιενανμέν, σε συνάντηση του προσωπικού της εφημερίδας, σάς δείχνουν ένα μέμο από το Κεντρικό Τμήμα Προπαγάνδας για το πώς θα πρέπει να καλύψετε τις επετειακές εκδηλώσεις. Σε αυτό δίνονται οδηγίες στους εργαζόμενους στα ΜΜΕ να «κατευθύνουν σωστά την κοινή γνώμη», να «μην δημοσιεύουν ποτέ απόψεις που δεν είναι σύμφωνες με την επίσημη πολιτική» και να καταδίδουν στις αρχές τυχόν υποψίες που έχουν για συναδέλφους τους που επικοινωνούν με δημοκρατικά στοιχεία στο εξωτερικό.

Εσύ κρατάς σημειώσεις από αυτό το μέμο και το στέλνεις με email από τον προσωπικό σου yahoo! λογαριασμό σε κάποιον γνωστό σου στην Αμερική που διαχειρίζεται ένα πολύ γνωστό κινέζικο website, το Δημοκρατικό Φόρουμ. Το email δημοσιεύεται την ίδια μέρα με το ψευδώνυμο “198964” στα ανεξάρτητα κινεζόφωνα websites του εξωτερικού που έτσι κι αλλιώς είναι απαγορευμένα στη χώρα.

Σε συλλαμβάνουν μερικούς μήνες αργότερα. Η εταιρία Yahoo! θα έχει πολύ απλά δώσει τα στοιχεία του λογαριασμού της ηλεκτρονικής σου διεύθυνσης και την ακριβή τοποθεσία από την οποία στάλθηκε το επίμαχο email.

Αν το όνομά σου ήταν Shi Tao και έμενες στην Κίνα, τι νομίζεις ότι θα συνέβαινε μετά;

Θα καταδικαζόσουν με την κατηγορία της προδοσίας κρατικών μυστικών σε 10ετή κάθειρξη. Η γυναίκα σου θα ανακρινόταν καθημερινά από τις αρχές και η δουλειά θα της πίεζε να σε χωρίσει, πράγμα που τελικά θα έκανε. Θα είχες ελάχιστη επαφή με την οικογένειά σου. Θα μεταφερόσουν σε φυλακές υψίστης ασφάλειας και θα σου απαγόρευαν γράφεις ή να διαβάζεις. Η Επιτροπή Προστασίας Δημοσιογράφων θα σου απένειμε το Διεθνές Βραβείο Τύπου για την Ελευθερία, το οποίο φυσικά δε θα μπορούσες να παραλάβεις.

Φαντάσου να μπορούσες να απελευθερώσεις τον Truong Quoc Tuan και τον Shi Tao. Μπορείς!

Μπες στο www.amnesty.org.gr και πάρε μέρος στην εκστρατεία της Διεθνούς Αμνηστίας για την ελευθερία της έκφρασης στο ίντερνετ!

ΣΚΗΝΗ 5

HXOI ΓPAΦEIOY. ΦAΞ. KOMΠIOYTEP. EKTYΠΩTHΣ. THΛEΦΩNA. OMIΛIEΣ EΛΛHNIKA KAI AΓΓΛIKA ΠOY ΔEN KATAΛABAINEIΣ TI ΛENE.

(Tώρα το τραπέζι είναι σε αίθουσα συμβουλίου. Κάθονται γύρω ο Zαννής, ο Στηβ και η Άλκη συνεχίζοντας τη συζήτησή τους. Ο Ζαννής παίζει συγχρόνως μ’ έναν χαρτοκόπτη σκίζοντας φάκελα. Η Άλκη έχει τα μαλλιά της καρέ).

ΑΛΚΗ: Η ανάπτυξη του τμήματος πωλήσεων απαιτεί σύγχρονη εκπαίδευση. Αν θέλουμε να συναγωνιστούμε τα αντίστοιχα τμήματα των αναπτυγμένων ευρωπαϊκών χωρών. Η εκπαίδευση με τη σειρά της θα δώσει ώθηση στην άνοδο των πωλήσεων τουλάχιστον της τάξης του 25 τοις εκατό. Σχεδόν μόνο μ’ αυτό αγγίζουμε τον στόχο (Δίνει το φάκελο στον Ζαννή) Αυτή είναι η πρότασή μου λεπτομερώς. Ο Στηβ την έχει λάβει με email προ δεκαημέρου.

(Ο Ζαννής κοιτάζει τον Στηβ).

ΣΤΗΒ: Πρόσεξέ με. Ζαννή με προσέχεις; Αυτά σημαίνουν αντικατάσταση καταξιωμένων στελεχών με παιδαρέλια.

ΑΛΚΗ: Μα μιλάμε για ταχεία ανάπτυξη. Αυτό είναι το ζητούμενο. Το know how που απέκτησα εγώ αυτούς τους μήνες, θέλω να το μοιραστώ με όλους τους πωλητές. Προς όφελός μας φυσικά.

(Ο Ζαννής παρακολουθεί την κόντρα).

ΣΤΗΒ: Αντιλαμβάνεται κανείς ευθύς εξ αρχής το τι επιδιώκεται.

ΑΛΚΗ: Παρακαλώ. Ας το αφήσουμε αυτό να το κρίνει ο πρόεδρος.

ΠΑΥΣΗ

ΣΤΗΒ: Καλώς ή κακώς έχουμε μια ιεραρχία (Στον Ζαννή) Η… «συνάδελφος» ζητά να καταργηθεί αυτή η ιεραρχία με το πρόσχημα της ανάπτυξης.

(Ο Ζαννής συνεχίζει να κόβει φακέλους με τον χαρτοκόφτη).

ΑΛΚΗ: Αυτό είναι αντιδεοντολογικός υπαινιγμός. Η συντήρηση στην εποχή μας είναι ανασταλτικός παράγοντας για την ανάπτυξη.

ΣΤΗΒ: Υπάρχει ένας πολύ μεγαλύτερος ανασταλτικός παράγοντας. Που σε αφορά προσωπικά. Με προσέχεις;

ΑΛΚΗ: Αδυνατώ να τον φανταστώ.

ΣΤΗΒ: (Έκπληκτος) Παίζεις παιχνίδι. Το ρισκάρεις.

ΑΛΚΗ: (Στον Ζαννή) Πρόεδρε, παρακαλώ να εξετάσετε προσωπικά τις προτάσεις μου.

(Ο Ζαννής σηκώνεται).

ΖΑΝΝΗΣ: Τελειώσαμε.

ΣΤΗΒ: (Σηκώνεται. Διστάζει. Θέλει κάτι να πει).

ΖΑΝΝΗΣ: Τελειώσαμε.

(Η Άλκη σηκώνεται. Αρχίζει να μαζεύει τα χαρτιά της. Κοιτάζονται με τον Ζαννή αμίλητοι. Ο Στηβ βγαίνει. Πίσω του και η Αλκη. Αμέσως η Άλκη ξαναμπαίνει. Κοιτάζονται με τον Ζαννή. Για λίγο έτσι).

ΖΑΝΝΗΣ: Τελειώσαμε.

ΑΛΚΗ: (Μένει ακίνητη) Σε σκεφτόμουν όλη νύχτα/

ΖΑΝΝΗΣ: Κάναμε λάθος. Δεν το συνηθίζω εδώ μέσα-

ΑΛΚΗ: Eίχα τα χέρια σου πάνω μου. Tα ‘φησες πάνω μου όταν έφυγες. Γιατί το ‘κανες αυτό;

ΠAYΣH

ΖΑΝΝΗΣ: Άκου. Έχω μάθει να βουλώνω τ’ αυτιά μου στις σειρήνες. Kαταλαβαίνεις, έτσι;

ΑΛΚΗ: Χτες βράδυ ήσουν αλλιώς.

ΖΑΝΝΗΣ: Ξέχασέ το. Κάνε καλά τη δουλειά σου.

(Kοιτάζονται χωρίς να μιλούν για λίγο).

ΖΑΝΝΗΣ: (Bραχνός) Φύγε. Τώρα αμέσως.

ΑΛΚΗ: (Mένει ακίνητη).

(O Zαννής πηγαίνει πίσω της. H Άλκη στέκεται με κομμένη την ανάσα. Mε την κόψη του χαρτοκόφτη αρχίζει να χαϊδεύει την πλάτη της. Για λίγο έτσι. Ύστερα η Άλκη του παίρνει μαλακά τον χαρτοκόπτη γυρίζοντας και προτείνει τα χείλη της. Ξαφνικά ο Ζαννής απομακρύνεται).