Το γραψιμο ειναι η καλυτερη μορφη επικοινωνιας μετα τον ερωτα

σκεψεις, συνεντευξεις και κειμενα

Monday, October 02, 2006

Το παιχνίδι των μεταμορφώσεων στον κυβερνοχώρο


Ο Ουΐλιαμ Γκίμπσον για πρώτη φορά το 1984 χρησιμοποίησε τον όρο «κυβερνοχώρος» στο κλασικό πια και βραβευμένο βιβλίο του «Νευρομάντης». Από τότε ο όρος παρέμεινε στη ζωή μας για να σημαίνει την ηλεκτρονική πραγματικότητα και εικονικότητα, χαρακτηριστικό της οποίας, στην περίπτωση του διαδικτύου, είναι οι εικονικές σχέσεις των ανθρώπων μεταξύ τους, οι σχέσεις χωρίς σωματική επαφή. Ο άνθρωπος με τη συνεχή χρήση του υπολογιστή του αφήνεται όλο και περισσότερο σε μια «ζωή στην οθόνη» όπως την έχουν ονομάσει, πράγμα που τον γοητεύει ιδιαίτερα καθώς του δίνει τη δυνατότητα να δημιουργήσει για τον εαυτό του όποια ταυτότητα επιθυμεί. Πραγματική, μισοπραγματική ή και απόλυτα φανταστική. Ο άνθρωπος στην επαφή του με άλλους ανθρώπους μέσω του υπολογιστή μπορεί να είναι αυτός που πάντα θα ήθελε να ήταν αλλά η πραγματικότητα τον έχει «εμποδίσει». Αυτό λειτουργεί με τρόπο μαγικό. Τον αποσπά συνεχώς από τον αναλογικό κόσμο βυθίζοντάς τον ολοένα βαθύτερα στον ψηφιακό. Εκεί μπορεί να είναι ο οποιοσδήποτε ή και ο κανένας καθώς έχει τη δύναμη «επαναπροσδιορισμού» του εαυτού, αλλά και αποδοχής αυτού του εαυτού από τους άλλους. Επιτέλους ο άνθρωπος ζει -στη «ζωή της οθόνης»- το όνειρό του να είναι εκείνος ο άλλος. Ο εαυτός αποκτά ιδιότητες θαυμαστές, ικανότητες που ίσως ποτέ δεν θα εμφανίζονταν στην πραγματική ζωή, ενώ συγχρόνως μπορεί να του προσφέρει την αποδοχή ή και εμπειρίες που θα ήταν δύσκολο, έως και αδύνατο, να γευτεί στην «αναλογική», πραγματική ζωή. Ο καθένας μας έχει τη δυνατότητα να «ενδυθεί» την περσόνα που θα ήθελε να είναι. Χωρίς κανείς να μπορεί αυτό να του το αμφισβητήσει είτε παρουσιάζεται ανώνυμα είτε και επώνυμα. Πιστεύω ότι αυτό που κινητοποιεί και μεγαλώνει τον αριθμό των χρηστών του διαδικτύου δεν είναι τόσο η ανάγκη για ανωνυμία όσο η ανάγκη για ταυτότητα! Και η ανάγκη προσωπικής παρουσίας σ’ έναν χώρο όπου το κοινό του μπορεί –δυνητικά- να είναι ολόκληρος ο πλανήτης. Οι άλλοι αρέσκονται να διαβάζουν, να σχολιάζουν αποδεχόμενοι ως επι το πλείστον την «φανταστική» περσόνα και προβάλλοντας την αντίστοιχη δική τους. Έτσι το παιχνίδι συνεχίζει την διαδραστική πορεία του με μια σπειροειδή μορφή που οδηγεί όλο και σε μεγαλύτερο κύκλο. Συγχρόνως το μέσον σου δίνει τη δυνατότητα, καθώς προβάλλεις έναν ιδεατό εαυτό, να αναψηλαφείς, εν αγνοία σου, την εσωτερική σου πραγματικότητα, πράγμα το οποίο πιθανώς να σε οδηγήσει στο περίφημο «γνώθι σαυτόν», ή αντίθετα να σε οδηγήσει σε μια μεγαλύτερη διάσπαση του εαυτού, τον οποίον θα επιζητάς και θα συναντάς μονάχα στον υπολογιστή σου μετατρέποντας το εργαλείο αυτό σε «πραγματική ζωή». Ο καθένας μπορεί να βιώσει μια άλλη πραγματικότητα σαν την Αλίκη στη χώρα των θαυμάτων και να μετατραπεί σε σκύλο, δελφίνι ή νεράιδα ή ότι άλλο επιθυμεί. Να αποκτήσει εικονικούς φίλους που τον στηρίζουν, τον αγαπούν, τον θαυμάζουν, να ανταλλάξει εικονικά φιλιά, να βιώσει αυτό που βαθιά μέσα του επιθυμεί, να χειροκροτηθεί από την παρουσίαση ενός ποιήματος ή ενός πεζού κειμένου ή κάποιων «αιρετικών» απόψεων. Και το σπουδαιότερο: Να διορθώσει επιτέλους την ανεπαρκή πραγματικότητα που τον πονάει. Ένα άλλο «πλεονέκτημα» θα έλεγα του διαδικτύου για τους χρήστες του είναι το γεγονός ότι ενώ υπάρχουν κανόνες συμπεριφοράς, εντούτοις η δέσμευση προς αυτούς είναι χαλαρή, αντίθετα απ’ ότι συμβαίνει στην φυσική πραγματικότητα, ενώ η έννοια του καθήκοντος χαρακτηρίζεται και αυτή από μια εξίσου ανάλαφρη χαλαρότητα, χωρίς δεσμεύσεις και χωρίς την αυστηρότητα και τις ποινές που μπορεί να υποστεί κανείς στην φυσική ζωή. Σ’ αυτή την εικονική πραγματικότητα ο άνθρωπος έχει την αίσθηση της ασφάλειας! Της ασφάλειας; Γιατί όχι; Ακόμη και αν υπάρξουν περιπτώσεις βίας κάθε μορφής –και δεν είναι άγνωστη η βία στο διαδίκτυο-γνωρίζει ότι δεν θα πάρει ποτέ τη θέση του πραγματικού θύματος, απλούστατα γιατί μπορεί να επιλέξει άλλον ψηφιακό τόπο ή να πατήσει απαλά το οφ στον υπολογιστή του. Το διαδίκτυο συγχρόνως είναι κυρίως ένας χώρος λόγου και δευτερευόντως ίσως εικόνας, μέσα στον οποίο εκφραζόμαστε χωρις να αποκαλυπτόμαστε ακόμη και όσοι από μας φοβούνται την πραγματική σωματική επαφή της φυσικής ζωής. Και ίσως αυτή ακριβώς η έννομη μασκαράτα να είναι η δύναμη που ακόμη και ο κίνδυνος των καταγραφών των προσωπικών μας δεδομένων προς μελλοντική χρήση από μια αόρατη εξουσία να μοιάζει ασήμαντος.
Σε έναν κόσμο που υποστηρίζει φανερά με νόμους το απόρρητο των προσωπικών δεδομένων υπόγεια συνεργεί με χίλιους δυο τρόπους στην καταστρατήγησή τους. Εξακολουθούμε λοιπόν να νιώθουμε ασφαλείς παίζοντας αυτό το παιχνίδι; Νομίζω ότι σ’ αυτή τη φάση κατά την οποία καταφέραμε επιτέλους να είμαστε «άλλοι» και όσο δεν νιώθουμε τον κίνδυνο στο πετσί μας δεν μας αφορά. Καταφέραμε να γίνουμε «άλλοι»! Άλλοι λιγόταρο κι άλλοι περισσότερο «άλλοι». Ένα άλλο ερώτημα προκύπτει. Πόσο «άλλοι» δείχνουμε στ’ αλήθεια; Μήπως φορώντας για καιρό την περσόνα σιγά σιγά διαμορφωνόμαστε σε κάτι που να της μοιάζει; Ή μήπως -στην καλύτερη περίπτωση- εκθέτοντας κάποια βαθύτερα σημεία του εαυτού μας, (τάχα μου περσόνα), τα υιοθετούμε φανερά και στην φυσική πραγματικότητα;

Ακόμη ωστόσο είναι πολύ νωρίς για το «μέσον» να βγούν και από τους επιστήμονες τελικά συμπεράσματα.

Προσωπικά κατέγραψα αυτές τις σκέψεις μου με αφορμή το μέιλ ενός πολύ καλού μου φίλου.

Και για να επανέλθω στο προκείμενο, έχω την αίσθηση ότι και εγώ η ίδια ενεργώ παρομοίως στο μπλογκ μου. Εφευρίσκω εκ νέου την ταυτότητά μου. Ψάχνοντας τους ήρωες του νέου μυθιστορήματος προσπαθώ να επαναπροσδιορίσω την συγγραφέα από πλευρά ανθρώπινης υπόστασης.
Ίσως το ίδιο να κάνουμε όλοι μας. Ή όχι;

22 comments:

scalidi said...

Πάντως, έχω διαπιστώσει ότι οι άνθρωποι είναι αυτό που γράφουν κι ας είναι άλλο οι άνθρωποι και άλλο οι λέξεις τους. Αγαπητή Λεία, προτείνω να σας γνωρίσουμε από κοντά καμιά φορά για να μην βασανίζεστε κι εσείς για τα του διαδικτύου... αν κάποιος στήνει ψευδείς διαδικτυακές περσόνες πάντως, μάλλον κάνει το ίδιο και στην προσωπική του ζωή. η αλήθεια δεν κρύβεται ούτε στους ιστούς. Την καλησπέρα μου! Χαίρομαι που προβληματίζεστε, όπως εγώ.

ange-ta said...

Μεταξύ των 20 πρώτων κόσμων που αποικήθηκαν από τον άνθρωπο, υπάρχει ένας πλανήτης με το όνομα Solaria. Στον πλανήτη αυτό ζουν μόλις 20000 άνθρωποι μοιρασμένοι σε τεράστια αγροκτήματα, τα οποία καλλιεργούν και φροντίζουν περί τα 20 εκατομμύρια η και 200, δεν παίζει ρόλο, ρομπότ. Αυτά τα ασιμωφικά ρομπότ. Οι άνθρωποι αυτοί έχουν τόσο αυξημένο το φόβο της επαφής με άλλους ανθρώπους, όπου η λέξη βλέπω, θεωρείται βρισιά και απρέπεια. Δεν βλέπονται ποτέ, παρά μόνο μέσω τηλεοράσεων. Βέβαια προηγμένων, που δεν μπορείς, όταν δεν το ξέρεις να καταλάβεις, ότι πρόκειται για εικόνες και όχι πραγματικότητα. Η ολοκληρωτική αποξένωση! Αυτόν τον πλανήτη βρίσκουν οι εξω-γαλαξιακοί και εισβάλουν στον γαλαξία μας. Σαν την Κερκόπορτα να πούμε. (από την γαλαξιακή αυτοκρατορία του Ασίμωφ)
Λετε να προλάβουμε μία τέτοια εποχή, η ο γήινος πολισμός θα καταρρεύσει πολύ πιο γρήγορα?
Πάντως από το να είμαστε άβουλοι ξανθοί θεατές της τηλεόρασης καλλίτερα να είμαστε φλύαροι σέρφερ του δικτύου, όσο αυτό θα είναι ελεύθερο για τον πάσα ένα.

Unknown said...

Μα ποτέ δεν είμαστε οι ίδιοι. Άλλοι είμαστε με τον Κώστα, άλλοι με την Λίτσα, άλλοι με τον Μηνά, άλλοι με την Νίκη... κι άλλοι με τον εαυτό μας. Το δίκτυο είναι ένας ακόμα άλλος -θεωρητικά απρόσωπος αλλά απ' ότι δείχνουν τα πράγματα μετά από λίγο το απρόσωπο αποκτά πρόσωπο (παρτάκια, συναντήσεις κτλ.)
Η αλήθεια όμως είναι ότι δεν το έχω σκεφτεί πολύ το πράμα. Πάντα το θεωρούσα "πρόθεση επικοινωνίας". Υπάρχουν και άνθρωποι που το μόνο μπιπ στο κινητό τους είναι τα μυνήματα για τα διαφημιστικά πακέτα των εταιριών τους.
Πάντως, όσο κι αν θέλω να συμφωνήσω στο "είμαστε ότι γράφουμε" νομίζω τελικά ότι είμαστε "και ότι γράφουμε". Στο κάτω-κάτω ακόμα το ψάχνουμε....
Καληνύχτα
:Ο)

bibliofagos said...
This comment has been removed by a blog administrator.
Anonymous said...

ange-ta
Ούτε λόγος ότι είναι καλύτερα η φλυαρία από τη μούγγα. Ωστόσο δεν μπορώ να μη θυμάμαι ότι "η σιωπή είναι χρυσός". "Τα πάντα ρει", λοιπόν, για να ολοκληρώσω με τα αποφθέγματα που μου βγήκαν όλα μαζί. Όσο για τον πολιτισμό (;!) μας δεν υπάρχει τίποτα που να μου αφήνει την εντύπωση ότι θα καταστραφεί. Εξελλίσσεται και ελλίσεται διαρκώς απανθρωποιούμενος την ώρα που διακηρύσσει με πάθος την προστασία για τα ανθρώπινα δικαιώματα. Πώς μπορεί να καταστραφεί αυτό το είδος;

Λεία Βιτάλη συγγραφέας said...

scalidi
Αγαπητή Σταυρούλα, είναι ίδιον των γραφιάδων φαίνεται να προβληματίζονται και να προσπαθούν να λύσουν γραπτώς τα αινίγματά τους χωρίς ωστόσο να καταφέρνουν και σπουδαία πράγματα σ' αυτόν τον τομέα, είναι η αλήθεια. Έτσι τα ξαναπαίρνουμε όλα ξανά απ' την αρχή. Κι αυτό δεν έχει τελειωμό. Έχει όμως τελικά και την πλάκα του.

Λεία Βιτάλη συγγραφέας said...

scalidi
Σχετικά με αυτό που προτείνεις δεν θα έλεγα ότι έχω αντίρρηση.

Λεία Βιτάλη συγγραφέας said...

Σimon says
Είσαι όπως πάντα αφοπλιστικός! Ωστόσο ακόμη και αυτός που το κινητό του δεν χτυπά παρά μόνο για τα διαφημιστικά μηνύματα νομίζω ότι μπαίνοντας στο διαδίκτυο επιδιώκει να "διορθώσει" μια θλιβερή πραγματικότητα. Ναι, συμφωνώ μαζί σου ότι ο κάθε "άλλος" ανασύρει από μέσα μας μια άλλη πραγματικότητα του εαυτού μας. Άλλωστε δεν είμαστε ποτέ ένας εντός αλλά πολλοί. Αν θυμάμαι καλά τα λόγια του ποιητή: Μόνη και στην καρδιά της τόσο πλήθος...
Καλη νύχτα και σε σένα. Αναρωτιέμαι αν το σκυλάκι σου, που όλο τρέχει, σ' αφήνει ποτέ να ησυχάσεις...

reader's-diggest said...

Παρότι το θέμα είναι τεράστιο και δεν καλύπτεται ούτε με φιλοσοφικές αναλύσεις (και οι σύγχρονοι φιλόσοφοι έχουν απασχοληθεί με το διαδίκτυο) θα συμφωνήσω πρώτα απ΄όλα με τη Σταυρούλα. Μπορεί, αγαπητή Λεία, νά γράφεις σωστά ότι στο διαδίκτυο όλοι μεταμορφώνονται σε αυτό που θα ήθελαν και δεν μπορούν να είναι ή σε αυτό που είναι αλλά δεν μπορούν να δείξουν στην καθημερινότητά τους αλλά η αλήθεια είναι ότι ο ’’ψεύτης’’ του διαδικτύου δεν είναι μόνο virtual reality ψεύτης. Σύμφωνα με μια θεωρία καθαρά φιλοσοφική στο διαδίκτυο επειδή στην ουσία όλοι είμαστε χειριστές του άυλου και υπό Κ.Σ. (καονονικές συνθήκες όπως λένε στη χημεία και στον...στρατό) λειτουργούν μόνο ή κυρίως δύο αισθήσεις (η αφή και η όραση) ο άνθρωπος αισθάνεται ότι φεύγει από το σώμα του και απογειώνεται σε μια άλλη επικοινωνιακή ή νοητική διάσταση. Και αυτό μπορέί να έχει επίδραση σε ουκ ολίγες εγκεφαλικές λειτουργίες. Το διαδίκτυο μπορεί να λειτουργεί απελευθερωτικά σε ανθρώπους που έχουν επικοινωνιακό πρόβλημα ή διάφορες άλλες μοντέρνες φοβίες (αγοραφοβίες κλπ.) αλλά λειτουργεί και ως παγίδα για εκείνους που βρίσκονται στο άλλο άκρο και υπερεκτιμούν το εγώ τους. Συνολικά, νομίζω ότι η επιτυχία του μέσου είναι ο μικρός ή ο μεγάλος εθισμός που προσφέρει και δεν έχει να κάνει με την προσωπικότητα των χρηστών αλλά με την ίδια τη δύναμη και την αμεσότητά του. Συμφωνώ και με την ange/ta στη σύγκριση με την αποχαυνωτική τηλεόραση αρκεί βεβαίως το δίκτυο να μην είναι η επόμενη....τηλεόραση και φτάσουμε σε μια κοινωνία εξηρτημένων (όσο οι τηλεθεατές) αποχαυνωμένων χρηστών. Συμπερασματικά νομίζω ότι το θέμα διαδίκτυο έχει να κάνει μ’ αυτή καθ’ αυτή την προσωπικότητα, τα κίνητρα και τη λογική του καθενός μας. Δεν υπάρχει καλό και κακό διαδίκτυο αλλά καλοί και κακοί χρήστες του.

Λεία Βιτάλη συγγραφέας said...

reader's diggest
Σίγουρα ο "ψεύτης" και ο "υψηπετής" δεν κρύβονται στο διαδίκτυο. Κάποια στιγμή παρακολουθώντας κανείς τα γραπτά τους θα διαπιστώσει αναλήθειες. Και φυσικά συμφωνώ ότι δεν υπάρχει καλό και κακό διαδίκτυο αλλά καλοί και κακοί χρήστες. Το διαδικτυο μπορεί να έχει τη δική του άμεση και εθιστική δύναμη αλλά διαμορφώνεται από τις προσωπικότητες των ανθρώπων που το χρησιμοποιούν. Σερφάροντας στον πλανήτη μπορείς να διαπιστώσεις ορατές ή λιγότερο ορατές διαφορές από περιοχή σε περιοχή, ανάλογα και με τα χαρακτηριστικά των ατόμων που κατοικούν εκεί, όταν φυσικά είναι σε επαφή μεταξύ τους, σαν μια πιο κλειστή κοινωνία. Ωστόσο το θέμα που έθιξα αφορούσε την "ταυτότητα" του χρήστη με μια ευρύτερη και αν θες πιο "ψυχολογική" έννοια. Μπορεί να παίρνει μέρος στον χειρισμό του μέσου η όραση και η αφή αλλά αυτό έχει να κάνει μόνο με τη διαδικασία της γραφής. Η επικοινωνία με τον άλλον γίνεται μόνο με τις λέξεις. Σε μια επαφή όταν απουσιάζει η λεγόμενη "γλώσσα του σώματος" ο λόγος τα αντικαθιστά όλα. Ωστόσο ο λόγος διαμορφώνεται εν πολλοίς κατά το δοκούν. Αποστασιοποιείται. Δίνει τη δυνατότητα στον χρήστη να πάρει απόσταση και να εκφράσει αυτό που θα ήθελε να φανεί προς τα έξω. Έτσι διαμορφώνεται συγχρόνως μια ταυτότητα που μοιάζει προμελετημένη. Αυτό δεν είναι κατ' ανάγκην κακό. Αντίθετα μπορεί να είναι και οφέλιμο μακροπρόθεσμα. Και για να μιλήσω προσωπικά, πιστεύω απόλυτα στις θεραπευτικές ιδιότητες του διαδικτύου. Στο βαθμό που είναι επικοινωνία.

scalidi said...

Λεία, θα το κανονίσουμε, γιατί αξίζει τον κόπο. Με μέιλ θα δώσουμε λεπτομέρειες όταν μπορούμε κι οι δυο

Unknown said...

Είναι λύκαινα και την φωνάζουμε Τιαμάτ. Ή όπως την ονόμασε η Ελπίδα "αυτό το πράγμα που τρέχει"...:Ο)
Και σταματάει για φαί εδώ:
http://bunnyherolabs.com/adopt/showpet.php?b=bWM9d29sZi5zd2YmY2xyPTB4ZjRmMmYyJmNuPXRpYW1hdCZhbj1hbmVtb3M=

(κάντε κλικ στο more για μπριζόλες και στο φεγγάρι)

Κρίμα μόνο που ήμαστε μακριά...

Καλησπέρα

Unknown said...

Ουπς... επειδή το link είναι πολύ μεγάλο πρέπει να σύρεται τον κέρσορα μέχρι την άλλη άκρη του μπλογκ (έστω κι αν δεν φαίνεται τίποτα)
:Ο)

Χρήστος Φασούλας said...

Κάποιος, δε θυμάμαι ποιος, παρομοίασε την επιοινωνία μέσω Ίντερνετ με την προσπάθεια να πιεις νερό από πυροσβεστική αντλία.
Δε νομίζω ότι χωράει πιο ταιριαστό σχόλιο...

scalidi said...

Αγαπητέ συνάδελφε, κ. Φασούλα, εξαρτάται κάθε φορά πώς τον χρησιμοποιείς αυτό το δίαυλο επικοινωνίας και τι περιμένεις απ' αυτόν κάθε φορά. Παράδειγμα για να γίνω σαφέστερη. Από το Μάιο που άνοιξα το μπλογκ που έχει βιβλιοφιλικό ενδιαφέρον, έχω γνωρίσει αξιόλογους βιβλιόφιλους που δεν θα τους γνώριζα ποτέ, χωρίς το διαδίκτυο. Απέκτησα έτσι μια παρέα -όχι εικονική, αφού γνωριστήκαμε μεταξύ μας και συναντιόμαστε και μιλάμε για τα αναγνωστικά μας γούστα και ενδιαφέροντα- με τον πιο φυσικό τρόπο. Καταλαβαίνω απολύτως τα περί πυροσβεστικής αντλίας που αναφέρετε και το ασπάζομαι μέχρι ένα σημείο: δηλαδή εξαρτάται πάντα το τι ψάχνεις. Αν θες να ξεδιψάσεις, δεν ψάχνεις αντλία πυροσβεστική, αλλά χρησιμοποιείς το διαδίκτυο για να μάθεις πού βρίσκεται η καλύτερη πηγούλα με καθάριο νερό για να ξεδιψάσεις.Φιλικά ;)

Λεία Βιτάλη συγγραφέας said...

simon says
Ου, πόσο ντρέπομαι που έκανα τη λύκαινά σου σκυλάκι. Με συγχωρείς. Θα μπω στο λινκ και τα λέμε.

Λεία Βιτάλη συγγραφέας said...

Χρήστος Φασούλας.
Φοβερά ατελείωτα γέλια! Η παρομοίωση σπάει κόκαλα. Ένιωσα ξαφνικά την αντλία να με χτυπάει κατά πρόσωπο, να με ρίχνει κάτω στην προσπάθεια να πετύχει το στόμα μου. Φυσικά δεν το πέτυχε. Από την τρομάρα μου το κρατούσα κλειστό. Μου άρεσε!

Λεία Βιτάλη συγγραφέας said...

scalidi
Μα το διαδίκτυο δεν είπε κανείς ότι αποκλείει και την "αναλογική"
επαφή. Και τούτο ποιείν κακείνο μη αφιέναι.

Χρήστος Φασούλας said...

Αγαπητή συνάδελφε, ο πραγματικά διψασμένος πίνει νερό από παντού. Ακόμα και από πυροσβεστκές αντλίες
:))

scalidi said...

Την ίδια ενδόμυχη σκέψη μοιραζόμαστε τελικά, αγαπητέ μου... ;)

Λεία Βιτάλη συγγραφέας said...

ΦΑΣΟΥΛΑΣ
Αύτή η φράση "πραγματικά διψασμένος", που έγραψες Χρήστο, μου θύμισε μια στιγμή δική μου πραγματικής και όχι "εικονικής" δίψας όπου καθώς ήμουν κλεισμένη για 4 και μισή ώρες σ' ένα χώρο σιδερένιο μισό επί ένα και κόντευα να λιποθυμίσω και από τη δίψα κατόρθωσα να σπάσω το από χοντρό γυαλί ασφαλείας τζάμι με μια μικρή βίδα και κάποια καλή κοπέλα να μου δίνει μέσω του μικρού ανοίγματος με ένα καλαμάκι νερό το οποίο για να φτάσω έπρεπε να στέκομαι στο ένα πόδι στις μύτες. Πραγματικά κωμική ιστορία εκ των υστέρων. Αλλά ήταν μια αληθινή δίψα!

Anonymous said...

Αγαπητή Λεία Βιτάλη δεν έχεις ιδέα τι σημαίνει κυβερνοχώρος και ακόμη περισσότερο δεν έχεις ζήσει σε αυτόν. Σε καμία περίπτωση αυτά που γράφεις ενώ τα ξεκινάς σωστά αναφερόμενη στον Gibson και το βιβλίο του Neuromancer που έμπνευσε αλλά και πλησίασε αρκετούς ορισμούς που έδωσαν αργότερα αρκετά cyberfreaks! για τους ίδους τους εαυτούς τους. Όλα τα υπόλοιπα που γράφεις είναι παντελώς άσχετα και δεν ανήκουν στο χώρο των υπολογιστών του ίντερνετ και το κυριότερο δεν νομίζω ότι είσαι το καλύτερο άτομο για να μπορέσεις να περιγράψεις τέτοιες καταστάσεις. Επίσης το να βρίσκεται κάποιος άνθρωπος μπροστά στον υπολογιστή ή στο ίντερνετ αρκετές ώρες δεν τον κάνει ούτε προβληματικό ούτε παρανοικό ούτε οτιδήποτε άλλο. Λυπάμαι που βλέπω τέτοιες απόψεις.

με σεβασμό Γιάννης.