Ο ρόλος της ηλικίας στη συγγραφή μυθιστορήματος

Ψάχνοντας στο χάος του γραφείου μου για κάποια παλιά αποκόμματα που θα με βοηθούσαν σ' αυτό με το οποίο τώρα ασχολούμαι, βρήκα κάποιο άλλο απόκομμα που με έβαλε σε σκέψεις. Και σαν να μου επιβεβαίωσε μια άποψη που λάθαινε εντός σχετικά με την ηλικία ωριμότητας του συγγραφέα. Πρόκειται για μια παλιότερη συνέντευξη του Φόουλς. Ναι αυτού που έχει γράψει τον Μάγο, τον Συλλέκτη, Την ερωμένη του Γάλλου Υπολοχαγού κλπ. Αν και δεν συμφωνώ απόλυτα στο σημείο που μιλάει για την ποίηση, νομίζω ότι έχει ενδιαφέρον όπου αναφέρεται στο μυθιστόρημα.
"-Γιατί όλα τα μεγάλα μυθιστορήματα έχουν γραφτεί από συγγραφείς που ήταν από 40 ετών και πάνω, ενώ όλοι οι μεγάλοι ποιητές έγραψαν τα έργα τους όταν ήταν 20 χρόνων;
-Αν κρίνω από τους Άγγλους ποιητές οι περισσότεροι όντως έγραψαν τα έργα τους σε νεαρή ηλικία, μηδέ εξαιρουμένου του Σαίξπηρ, ο οποίος επίσης ξεκίνησε σε νεαρή ηλικία. Για μένα η κορυφαία των τεχνών είναι η τέχνη του μυθιστορήματος, η ικανότητα να φτιάχνεις ιστορίες και να τις αφηγείσαι. Η ποίηση όμως δεν έχει να κάνει μ' αυτό. Η ποίηση δεν αφηγείται, αποκαλύπτει. Τραβάει το σεντόνι από το άγαλμα. Αυτό μπορείς να το κάνεις και παιδί. Το σεντόνι εύκολα το τραβάς. Το μυθιστόρημα θέλει δουλειά και άσκηση. Τα μυθιστορήματα γράφονται ΠΡΩΤΑ ΜΕ ΤΟ ΣΩΜΑ και μετά με το μυαλό και την ψυχή. Γι' αυτό και νομίζω ότι στο μυαλό των περισσότερων συγγραφέων ο κεραυνός στέλνει τη λάμψη του όταν βρίσκονται πάνω από την ηλικία των 30".
(Δημοσιεύτηκε στο "Βήμα" στις 22 Ιουλίου 2001. Τα κεφαλαία γράμματα είναι δικά μου για να τονίσω το νόημα των λέξεων).

Το "σώμα" λοιπόν, οι αισθήσεις, οι οσμές, οι γεύσεις, τα κοιτάγματα, τα ακούσματα, οι επαφές, λαθραίες και φανερές, κι οι προεκτάσεις τους στη χημεία του σώματος είναι οι πρώτες ύλες του μυθιστορήματος. Μετά έρχονται οι ιδέες, οι αναλύσεις, τα γεγονότα, οι πλοκές, οι ανατροπές κλπ στρατηγικές και τεχνικές. Το ΣΩΜΑ μιλάει πρώτα, αυτό που στην πραγματικότητα ζει την αληθινή ζωή. Και όσο πιο πολλή αληθινή ζωή έχει στις αποθήκες του ο συγγραφέας, τόσο πιο πολύ υλικό υπάρχει για μυθοπλασία. Πρώτα ζω, μετά γράφω. Ακόμα κι αν δεν έχω ζήσει όσα γράφω, ακόμα κι αν ό,τι γράφω ανήκει στο βαθύ-βαθύ παρελθόν, η βιωμένη ζωή με οδηγεί στα χνάρια των ηρώων. Η βιωμένη ζωή μου αποκαλύπτει την πραγματικότητά τους, τις επιθυμίες τους, τα όνειρα, τα ανομολόγητά τους.
Ζω, άρα μπορώ να γράψω!
Ωραίο σαν σκέψη.