Για την εκδήλωση

Τελικά υπήρξαν αρκετοί που δεν... φοβήθηκαν και έπεσαν στην... παγίδα!
Τους ευχαριστώ όλους.
Και όσους ήρθαν και όσους είχαν την πρόθεση και κάποιο τυχαίο γεγονός ματαίωσε τα σχέδια.
Ευχαριστώ ιδιαίτερα "κάποιον" που από μακριά μου έστειλε ένα λευκό λουλούδι. Το έβαλα στο γραφείο μου και τον θυμάμαι.
Και η ζωή συνεχίζεται ραγδαία.

ΠΑΓΙΔΑ-ΚΙΝΔΥΝΟΣ

Τη Δευτέρα στις 26 Φεβρουαρίου 2007 ώρα 8.00 μμ
θα στηθεί παγίδα
στο Βυζαντινό Μουσείο
(Βασ. Σοφίας 22)
Προσωπικά φοβάμαι να πάω.

Μάλλον θα είναι εκεί οι πιο τολμηροί απ όλους
ο Αλέξης Ζήρας
ο Νίκος Νικολούδης
η Ελένη Γκίκα
η Μαρία Μαλταμπέ
και ο Άκης Σακελλαρίου.

Αν υπάρχουν κι άλλοι τολμηροί ας το ρισκάρουν, τι να πω.

Το κρασί λέτε να πίνεται ή θα είναι απ' την εποχή του... Βυζαντίου;

Δεν ξέρω τι σόι παρουσίαση θα είναι αυτή.
Θα δούμε.

5 αλήθειες που (μου) άλλαξαν τον κόσμο

Μετά από πολλές μέρες αναγκαστικής αποχής από το κομπιούτερ -λόγω ενός ιού (του κομπιούτερ)- σήμερα είμαι πάλι εδώ. Πάνω στην ώρα για το παιχνίδι.
Ευχαριστώ τον "ρήντερ" και την "αναγνώστρια" που με προσκάλεσαν στο παιχνίδι της αλήθειας. Όταν ήμουν μικρή το έπαιζα με μανία με τους φίλους μου. Τώρα είναι πιο δύσκολο. Οι προκλήσεις ωστόσο με γοητεύουν. Για να δούμε λοιπόν.
1. Δεν κατόρθωσα ποτέ στη ζωή μου να διακρίνω με ευκρίνεια τα όρια μεταξύ μυθοπλασίας και πραγματικότητας. (Είμαι ονειροπαρμένη;)
2. Ο,τιδήποτε ακραίο, σκοτεινό και ασυνήθιστο εξασκεί πάνω μου ασύλληπτη γοητεία. (Είμαι διεστραμμένη;)
3. Μου αρέσουν την ίδια στιγμή αντίθετα πράγματα. Να μένω αραχτή σπίτι και να τρέχω στους δρόμους. Να ταξιδεύω και να είμαι σε ακινησία. Να είναι μέρα και συγχρόνως νύχτα. (Είμαι σχιζοφρενής;)
4. Κάνω πολλές ερωτήσεις. Απλές, σύνθετες, αδιάκριτες. Ψάχνω πάντα το γιατί. Και ονειρεύομαι να γίνω κάποτε αόρατη και να μπαίνω στα σπίτια για να παρακολουθώ τις ζωές των άλλων. (Είμαι επικίνδυνη;)
5. Μου αρέσει να στέκομαι όρθια, ακουμπισμένη στον παραστάτη της πόρτας, με το κεφάλι να γέρνει με ηδυπάθεια λίγο πίσω και αριστερά και να παίζω... τον Μάρλον Μπράντο. (Τώρα μ' αυτό τι είμαι;)

Επιτρέψτε μου να περάσω τη σκυτάλη στον ioeu, στον simon says, στην αnge-ta, στον basileios και στον νίκο παργινό, αν κι αυτοί θέλουν.

-Επίσης θα ήθελα να ευχαριστήσω την αναγνώστια (anagnostria.blogspot.com/) που ασχολήθηκε με την "Ιερή Παγίδα" στο μπλογκ της και όσους σχολίασαν εκεί.

Ο χαμένος νικητής

Είχε άλλο ένα ενδιαφέρον σημείο εκείνη η συνέντευξη του Φόουλς. Το αντιγράφω.
"-Η επιτυχία έχει κόστος; Και η αποτυχία έχει κάποιο κέρδος;
- Σίγουρα. Για μένα η επιτυχία είναι ο διάβολος προσωποποιημένος. Είναι μια πάθηση η επιτυχία που σου κόβει τα πόδια και τα χέρια. Η αποτυχία είναι η συνείδηση ότι σημασία έχει ο αγώνας και όχι η νίκη. Η νίκη στην πραγματικότητα είναι η κυριότερη ήττα της ζωής μας. Δεν λέω ότι δεν επιδιώκουμε τη νίκη αλλά κυνηγώντας την αποθέωση γνωρίζουμε τη συντριβή σχεδόν πάντα".

Μεγαλειώδης φράση: "Κυνηγώντας την αποθέωση γνωρίζουμε τη συντριβή σχεδόν πάντα".
Μου θύμισε τον αρχιμάστορα Σόλνες του Ίψεν. Επίσης μεγαλειώδες έργο. Και πόσους άλλους ήρωες της λογοτεχνίας που απατήθηκαν από το όνειρο... Είναι οι ήρωες που αγαπώ. Οι απατημένοι. Οι ηττημένοι. Οι αληθινοί.
Δεν ξέρω σε ποιό σημείο απατήθηκε ο μικρός μου Βασίλης. Ψάχνω εβδομάδες να το βρω. Πού απατήθηκε;