Το γραψιμο ειναι η καλυτερη μορφη επικοινωνιας μετα τον ερωτα

σκεψεις, συνεντευξεις και κειμενα

Monday, October 24, 2011

Συνέντευξη στην εφημερίδα ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ


Έντυπη Έκδοση Ελευθεροτυπία, Δευτέρα 24 Οκτωβρίου 2011
«Ολοι είμαστε εν δυνάμει τέρατα»


Της ΕΛΕΝΑΣ ΓΑΛΑΝΟΠΟΥΛΟΥ


«Στην Ελλάδα δεν είναι εύκολο να ανεβούν σύγχρονα ελληνικά έργα. Γι' αυτό το ανεβάζω μόνη. Αυτό το έργο δεν μπορούσα να το αφήσω στο συρτάρι. Είναι καυτό, μιλάει για σήμερα και ήθελα πάση θυσία να το μοιραστώ».

Η Λεία Βιτάλη υποστηρίζει με πάθος τον «Ενατο γάμο», το νέο θεατρικό της έργο, που παρουσιάζεται στο «Αγγέλων Βήμα», έπειτα από μια σύντομη πρώτη παρουσίαση την περασμένη σεζόν.
Πρόκειται για ένα έργο βασισμένο στην «Επίσκεψη της γηραιάς κυρίας» του Ντίρενματ. Βλέπουμε δηλαδή την 60χρονη Κλάρα Τσαχανασιάν στο σήμερα. Η ηρωίδα που της προέκυψε (την ενσαρκώνει η Μαίρη Νάνου) είναι 115 ετών και είναι αυτοπροσώπως «το σύγχρονο τέρας» όπως μας εξήγησε. «Πρόκειται για μια αδίστακτη γυναίκα που έχει συγκεντρώσει όλη την εξουσία στα χέρια της. Ανεβοκατεβάζει κυβερνήσεις, εξαγοράζει τράπεζες, διαχειρίζεται τα πετρέλαια, αγοράζει χώρες, δολοφονεί τους εραστές της και ετοιμάζεται να παντρευτεί για ένατη φορά και μάλιστα με έναν νεκρό».
«Αν ήθελα να παρομοιάσω την ηρωίδα μου με ένα συγκεκριμένο πρόσωπο, θα ήταν η Μέρκελ. Αυτή τη στιγμή η Γερμανία είναι αυτή που κινεί τα σπαγκάκια». Και φυσικά πρόκειται για γυναίκα. Είναι τελικά πιο σκληρές στις διαπραγματεύσεις τους; «Ναι, όταν χρησιμοποιούν ανδρικά πρότυπα στη συμπεριφορά τους προκειμένου να επιβιώσουν. Πιστεύω πως ο κόσμος θα αλλάξει όταν εμφανιστεί το πραγματικά γυναικείο πρόσωπο».
Πρόκειται για ένα έργο-γέννημα της κρίσης. Γράφτηκε πέρυσι ως μια μαύρη φάρσα που θα περιγράφει τη σύγχρονη κοινωνική πραγματικότητα. Σύμφωνα με τη συγγραφέα, η απληστία είναι η πηγή των σημερινών δεινών μας. «Οσο πιο πολλά έχεις τόσο πιο επιτυχημένος θεωρείσαι. Αυτό όμως ήταν φυσικό να γυρίσει μπούμερανγκ. Ο Ντίρενματ ήταν ιδιοφυής γράφοντας το αριστούργημά του το 1956, όταν για πρώτη φορά το χρήμα θεωρήθηκε Θεός».
Μέσα από την εξωφρενική ηρωίδα του έργου, η συγγραφέας μάς προσκαλεί να ανακαλύψουμε «τις υπόγειες διαδρομές που μας οδήγησαν σε αυτή την κατάσταση», αλλά και να διαπιστώσουμε όλους τους μηχανισμούς της σύγχρονης εξουσίας. Σε κάποιο σημείο λέει: "Μπορούσα να το κάνω και το έκανα". Ανακάλυψα γράφοντάς το πως είμαστε εν δυνάμει όλοι τέρατα.
» Παρ' όλα αυτά ψάχνοντας στην ψυχή αυτού του τέρατος ανακάλυψα μια τρυφερότητα και μια τεράστια ανάγκη για αγάπη».
Δεν θεωρεί τον εαυτό της σκηνοθέτη. «Το τόλμησα όμως επειδή είχα στο μυαλό μου ένα συγκεκριμένο όραμα που ήθελα να δω να υλοποιείται στη σκηνή. Καμιά φορά από δημιουργό σε δημιουργό αλλοιώνεται. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει πως δεν εμπιστεύομαι τους σκηνοθέτες». Αγαπάει το θέατρο, γι' αυτό και γράφει σε ίδια συχνότητα με το μυθιστόρημα, ενώ συνηθίζει να είναι παρούσα στις πρόβες των έργων της. «Ο πλουραλισμός δεν κάνει κακό», σχολιάζει για την Αθήνα των 400 παραστάσεων. «Μέσα από αυτόν θα ξεπεταχτούν και νέα πράγματα. Το πρόβλημα στην Ελλάδα είναι σε σχέση με τον πληθυσμό της. Ποιος θα δει όλες αυτές τις παραστάσεις. Ισως τελικά οι καλλιτέχνες να είμαστε περισσότεροι από το κοινό μας».
* Αγγέλων Βήμα (Σατωβριάνδου 36, Ομόνοια, τηλ.: 210-5242211) Παρ. - Σαβ. - Κυρ. έως 20 Νοεμβρίου.

Monday, October 17, 2011

ΚΡΙΤΙΚΕΣ ΓΙΑ ΤΟΝ "ΕΝΑΤΟ ΓΑΜΟ"


                            
Ο Ένατος Γάμος ***
της Λείας Βιτάλη,
σε σκηνοθεσία της ίδιας.

Απολαυστική είναι στον γκρανγκινιόλ μονόλογο της πολυβραβευμένης Λείας Βιτάλη η βετεράνος ηθοποιός Μαίρη Νάνου, η οποία υποδύεται μια γυναίκα-προϊστορικό καπιταλιστικό τέρας λίγες ώρες πριν από την τελική πτώση.

"Κάνε οούζα μικρή μου χώρα!" Η Κλάρα Τσα-χανασιάν ξέρει σίγουρα πώς να διατάζει. Πάμπλουτη και υπέργηρη, αυτή η γυναίκα-ηγέτις κρατάει τις τύχες του κόσμου στα χέρια της. Ανεβοκατεβάζει τις κυβερνήσεις και τις τιμές του χρηματιστηρίου, εξαγοράζει την κοινή γνώμη, επενδύει το μαύρο χρήμα της σε αγαθοεργίες και καταστρέφει χώρες για την πλάκα της. Στην ηλικία των 115 ετών, αυτό το προϊστορικό τέρας του καπιταλισμού ετοιμάζεται για τον ένατο γάμο του, τραγουδώντας παθιάρικα το «Αmando mio». Μόνο που ο υποψήφιος γαμπρός είναι ήδη νεκρός, κατόπιν δικής της διαταγής, πριν από 55 χρόνια, προκειμένου να τον εκδικηθεί γιατί την είχε προδώσει. Ή μήπως εκείνη η εκτέλεση δεν έγινε τελικά ποτέ; Αν όλα αυτά κάτι σας θυμίζουν, είναι γιατί η Ελληνίδα βραβευμένη συγγραφέας έγραψε τον «Ένατο Γάμο» σαν έναν γκρανγκινιόλ, παραισθησιογόνο και λοξό μονόλογο με κεντρικό πρόσωπο την Κλάρα Τσαχανασιάν από το έργο «Η επίσκεψη της Γηραιάς Κυρίας» (1965) του Φρίντριχ Ντίρενματ. Κι αν ο Ελβετός συγγραφέας είχε φανταστεί την ηρωίδα του ως σύζευξη τριών μεγιστάνων των '50s (Τσαχάροφ-Ωνάσης-Γκιουλ-μπεκιάν, εξ ου και το «Τσαχανασιάν»), η Λεία Βιτάλη αντιμετωπίζει το ίδιο πρόσωπο σαν ένα συνονθύλευμα της Θάτσερ, του Μπους και της Μέρκελ. Διατηρώντας ανέπαφη την εκκεντρική θεατρικότητα του έργου του '65 και προωθώντας τον διδακτικό μύθο του σε μια εσχατολογική συνθήκη μαύρης φάρσας, η Βιτάλη δίνει με σουρεαλιστικό οίστρο τη συνέχεια της υπόθεσης, σαν σχόλιο για την πτώση του (υπαρκτού) καπιταλισμού και την αντικατάσταση του από ένα νέο και ακόμη πιο τερατώδη (υπερ)καπιταλισμό. Το έργο της είναι διασκεδαστικό και επίκαιρο, εύληπτο ακόμη και από τον θεατή που δεν έχει ακούσει ποτέ για την «Γηραιά Κυρία». Και όλα αυτά σε ένα σκηνικό-αναπα-ράσταση μαυσωλείου στο Κάπρι, το οποίο αναδίνει θεατρικότητα και επικυρώνει τη σουρεαλιστική διάσταση του έργου (καλλιτεχνική διεύθυνση: Ν.-Αύγ. Γκέσκερ, επιμέλεια σκηνικών/κοστουμιών: Ελ. Μανωλοπούλου, φωτισμοί: Αλ. Αναστασίου, βίντεο: Δ. Μεϊμάρογλου). θυμίζοντας την Γκλόρια Σουάνσον από τη σινεφίλ «Λεωφόρο της Δύσης», η Μαίρη Νάνου, ντυμένη με νυφικό τύπου Σανέλ και πέπλα Ντιορ, με το πρόσωπο ψιμυθιωμένο κι ένα βιζόν στο λαιμό, ερμηνεύει πειστικά την αλαζονική πτώση της Κλάρα Τσαχανασιάν και την ίδια στιγμή λιώνει από έρωτα, υποστηρίζοντας το ρόλο της, άλλοτε με γκροτέσκους και άλλοτε με δραματικούς όρους. Προς το τέλος, βέβαια, η ηθοποιός φορτίζει την ερμηνεία της με μελοδραματικό ζήλο, ίσως όμως εκεί την οδηγεί ο ίδιος ο μονόλογος, ο οποίος συ-στρέφεται -φλυαρώντας από ένα σημείο και ύστερα- γύρω από ένα ψυχαναλυτικής φύσεως ψευτο-δίλημμα: τι είναι τελικά η Κλάρα; Μια ανήθικη πόρνη του καπιταλισμού ή μια αθώα ερωτευμένη, την οποία η ζωή μεταμόρφωσε σταδιακά σε τέρας, έστω κι αν εκείνη απλώς ήθελε «κάποιον να την αγαπάει» (όπως η ίδια εξομολογείται στο τέλος); Όποια απάντηση κι αν δώσουμε, δεν έχει μεγάλη σημασία. Η Κλάρα Τσαχανασιάν, είτε εκείνη του Ντίρενματ είτε η τωρινή της Βιτάλη, θα είναι πάντα ένα τέλειο σύμβολο της σαθρής ηθικής της απληστίας, η οποία δεν χρειάζεται καμία αιτία ή άλλοθι για να υπάρξει.

Ιλειάνα Δημάδη, κριτικός
ΑΘΗΝΟΡΑΜΑ (13.10.2011)


 -----------------------------------------------------------------------------------------------------     


«Στην πρώτη του παρουσίαση στην Ελλάδα το έργο του Ντίρενματ "Η επίσκεψη της γηραιάς κυρίας", δημιούργησε ένα μικρό σκάνδαλο. Θεωρήθηκε ως "ένα έργο ωμό και κυνικό" ….Μια προδομένη γυναίκα επιστρέφει ως ερινύα μετά από σαράντα χρόνια στον τόπο της για να καταστρέψει τον άπιστο εραστή της…Πληρώνει ένα δισεκατομμύριο δολάρια στους συμπατριώτες του για να τον σκοτώσουν και φεύγει για τη βίλα της στο Κάπρι, με το πτώμα του δολοφονημένου πρώην εραστή της μέσα σε ένα φέρετρο. Εδώ τελειώνει το έργο του Ντίρενματ, χωρίς άλλα σχόλια του συγγραφέα. Σαν μια απλή καταγραφή γεγονότων που θα μπορούσαν να είχαν συμβεί. Εξήντα χρόνια μετά, μια σημαντική Ελληνίδα συγγραφέας, η Λεία Βιτάλη, έρχεται να συνεχίσει την ιστορία από εκεί όπου την είχε αφήσει το Ντίρενματ, στο έργο της: "Ο ένατος γάμος".
        Πρόκειται για μια γόνιμη συνάντηση της "θερμής" Ελληνίδας συγγραφέως με τον κάπως "ψυχρό" Ελβετό, που μας δίνει ένα εντελώς καινούργιο, πρωτότυπο, ενδιαφέρον έργο πλουτίζοντας έτσι τη νεοελληνική δραματουργία. Η Βιτάλη "βλέπει" στην ηρωίδα του Ντίρενματ Κλαίρη Τσαχανασιάν, ολόκληρη τη δομή του μεταλλαγμένου καπιταλιστικού συστήματος …Βλέπει την προέλευση του "μαύρου χρήματος" που προκάλεσε την υπερσυσσώρευση κεφαλαίου και την κρίση … "Με όλα όσα συμβαίνουν σήμερα, με τους γιάπις που ανέβηκαν ξαφνικά όλες τις κοινωνικές βαθμίδες, πλουτίζοντας από τις κρυφές και φανερές ευκαιρίες του συστήματος, με τα "γκόλντεν μπόις" που παγίδευσαν και τους πιο υποψιασμένους στα γρανάζια των τραπεζικών "μολυσμένων" προϊόντων. Ένα πρόσωπο - πολλά πρόσωπα που έχουν στα χέρια τους την ύψιστη δύναμη μετατρέποντας σε φτωχούς όσους δεν ανήκουν στα δικά της τραστ"… Η απληστία και η διαφθορά κυριαρχούν … Νέα επιθυμία γίνεται η ακόρεστη ανάγκη…  Αντί για το απαγορευμένο επιθυμητικό: αμάρτησε ελεύθερα... καταλήξαμε στο εντεταλμένο, εξαναγκαστικό: αγόρασε ελεύθερα... Πληρώνουν αύριο τα παιδιά σου!
      Αυτή είναι η "Γηραιά κυρία", το σύγχρονο πρώην τέρας, η άλλοτε Ευρώπη που καταλήγει να φοβάται και να τρέμει, φάντασμα του εαυτού της, σαν ένα τρομαγμένο κοριτσάκι την ίδια τη σκιά της. Όπως καθαρότατα την είδε και την περιέγραψε η Λεία Βιτάλη με πολιτικοποιημένη σκέψη στο πιο πάνω έργο της, που συνεχίζει και ολοκληρώνει λειτουργικά την ιστορία του Ντίρενματ … Σε πολύ προσεγμένη, αρμόδια σκηνοθεσία της συγγραφέως, που ξέρει καλά το έργο της και πιάνει σωστά στους "αρμούς" του. Σε καλλιτεχνική διεύθυνση του Νικόλα - Αύγουστου Γκέσκερ, με ωραίους φωτισμούς του Αλέκου Αναστασίου και άρτια βίντεο της Δέσποινας Μεϊμάρογλου, και με μια πολύ καλή πρωταγωνίστρια. Η ικανή Μαίρη Νάνου ως "Κλαίρη Τσαχανασιάν" δίνει τον σφυγμό και όλες τις αποχρώσεις του "τέρατος", διατηρώντας την ίδια στιγμή το ανθρώπινο "προφίλ" του…Μια παράσταση αξιόλογη, ενός έργου επίκαιρου που πρέπει να προσεχθεί.»

Λέανδρος Πολενάκης, κριτικός, Εφημερίδα Αυγή   
                                 http://www.avgi.gr/ArticleActionshow.action?articleID=608247

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------

    «Σε μεταμοντέρνα επιχείρηση συνέχισης της Επιστροφής της γηραιάς κυρίας του Φρήντριχ Ντύρρενματ εξελίχθηκε η συγγραφή ενός δραστικού γυναικείου μονολόγου από την φερέλπιδα σύγχρονη ελληνίδα θεατρική συγγραφέα Λεία Βιτάλη ... Aπόλαυσα μια μαύρη φάρσα, όπου 54 χρόνια μετά η γηραιά κυρία καταφεύγει σε ένα μαυσωλείο στο Κάπρι με το φέρετρο του πρώτου βιαστή-εραστή της. Και μονολογεί ασύλληπτα για το χρήμα, την εξουσία και την αγάπη. Αυτό το «τέρας», όπως αυτοαποκαλείται, ζητάει με τα χρήματα να εξαγοράσει την ανθρωπότητα ολόκληρη… Βεβαίως η τραγική «καταστροφή» παραφυλάει… Τελικά, η συγγραφέας με σπουδές ψυχολογίας Λεία Βιτάλη βάζει την πληγωμένη αντι-ηρωίδα της να μετατρέπεται σε χιονάτη, σε ένα μαρασμένο και μαραμένο κοριτσάκι που το μόνο που θέλει είναι να την αγαπούν ΌΛΟΙ οι άνθρωποι ...
     Ιδιοφυές το σκηνικό, τα κοστούμια και τα requisites που σχεδίασε η Ελένη Μανωλοπούλου. Φωτισμένα από τον Αλέκο Αναστασίου μακραίνουν τη μικρή σκηνή δίνοντάς της συμπαντικές διαστάσεις …     «Σε μεταμοντέρνα επιχείρηση συνέχισης της Επιστροφής της γηραιάς κυρίας του Φρήντριχ Ντύρρενματ εξελίχθηκε η συγγραφή ενός δραστικού γυναικείου μονολόγου από την φερέλπιδα σύγχρονη ελληνίδα θεατρική συγγραφέα Λεία Βιτάλη ...
Aπόλαυσα μια μαύρη φάρσα, όπου 54 χρόνια μετά η γηραιά κυρία καταφεύγει σε ένα μαυσωλείο στο Κάπρι με το φέρετρο του πρώτου βιαστή-εραστή της. Και μονολογεί ασύλληπτα για το χρήμα, την εξουσία και την αγάπη. Αυτό το «τέρας», όπως αυτοαποκαλείται, ζητάει με τα χρήματα να εξαγοράσει την ανθρωπότητα ολόκληρη… Βεβαίως η τραγική «καταστροφή» παραφυλάει… Τελικά, η συγγραφέας με σπουδές ψυχολογίας Λεία Βιτάλη βάζει την πληγωμένη αντι-ηρωίδα της να μετατρέπεται σε χιονάτη, σε ένα μαρασμένο και μαραμένο κοριτσάκι που το μόνο που θέλει είναι να την αγαπούν ΌΛΟΙ οι άνθρωποι ...
αγνά και τρυφερά ΜΕ το σώμα της ζωντανό κι εν εγγρηγόρσει. Αυτή η διάσταση απομακρύνει το πρόσωπο από ρομαντικά ή χριστιανικά ανθρωπιστικά μοτίβα και το αναγάγει σε βαθιά τραγικό. Ο άνθρωπος είναι συνολική ύπαρξη και δεν μπορεί να γαληνέψει η ψυχή του παρά μόνο μέσα από την υγιή ικανοποίηση των σωματικών του αναγκών και ορέξεων. Οποιοσδήποτε ακρωτηριασμός είναι θανατηφόρος για την ακεραιότητα της ψυχής. «Νους υγιής εν σώματι υγιεί». Ο ιερωμένος πελάτης της πόρνης τη δέρνει αλύπητα πληρώνοντας κάθε βουρδουλιά με τα λεφτά που σούφρωσε από το παγκάρι … Το έργο κινείται πιο κοντά στον παγανισμό παρά στον χριστιανισμό. Η αφήγηση της γηραιάς πόρνης θυμίζει τις ανάλογες αφηγήσεις από την ταινία Σαλό-120 μέρες στα Σόδομα του Πιερ-Πάολο Παζολίνι. Έχει επίσης δραματουργικά στοιχεία από τους Νταντάδες του Γιώργου Σκούρτη, ενώ επαναλαμβάνει εξελιγμένα όλα τα μοτίβα τής μέχρι σήμερα δραματουργίας της Λείας Βιτάλη … Εκπληκτικά λιτό και καίριο το video-art που δημιούργησε η Δέσποινα Μεϊμάρογλου.
     Μια παράσταση που αξίζει να δει κανείς για την πρωτοτυπία και την  ενδιαφέρουσα σκηνοθεσία της. Έτσι, για να μη γκρινιάζουμε ότι δεν υπάρχουν σύγχρονοι έλληνες θεατρικοί συγγραφείς. Υπάρχουν λίγοι και καλοί. Ή πολλοί, που δεν βρήκαν ακόμα το δρόμο τους για τα φώτα της ράμπας. Ας σπεύσουμε όλοι μαζί να τους ανακαλύψουμε και να τους βοηθήσουμε. Όταν ο Ευριπίδης έγραφε μόνος του τα έργα στη σπηλιά της Σαλαμίνας δεν φανταζόταν ποτέ ότι αιώνες μετά θα παίζονταν σε όλα τα θέατρα του κόσμου, δοξάζοντας την Αθήνα και τον πολιτισμό της. Αγκαλιάστε τους ζώντες συγγραφείς. Οι νεκροί δεν σας χρειάζονται. Έχουν αποσυρθεί στη Νήσο των Μακάρων, ευδαίμονες…»
                              
Κωνσταντίνος Μπούρας, κριτικός, θεατρολόγος, diavasame.gr
                  http://www.diavasame.gr/news.cfm?itemID=299


------------------------------------------------------------------------------------------------------


Η Λεία Βιτάλη είναι από τους πιο χαρισματικούς συγγραφείς αυτού του τόπου.
Δεν είναι μόνο συγγραφέας. Είναι μια μάγισσα του λόγου. Μια νεράιδα των λέξεων. Πώς τις μαγεύει! Πώς τις μαυλίζει!
Κι οι λέξεις υποτάσσονται στο αίσθημα και στο συναίσθημά της.
Απόψε έζησα μιαν ιερή στιγμή! Μιαν από κείνες τις στιγμές που λες «Γεννήθηκα για να τη ζήσω!»
 Η Βιτάλη έγραψε και σκηνοθέτησε τον «Ένατο Γάμο», ένα θεατρικό έργο που βασίζεται στο έργο «Η επιστροφή της γηραιάς κυρίας» του Ντύρενματ. Ένα έργο που διαλέγεται με το παλαιότερο, αλλά και που το προχωράει…
 Η Βιτάλη ανατέμνει την ανθρώπινη μη-ύπαρξη του αιώνα μας. Απογυμνώνει τη γύμνια μας. Ντύνει με λόγο τη γυμνότητά μας…
 Το έργο είναι μια ισορροπία πάνω σε μια γραμμή χωρίς αρχή και δίχως τέλος. Είναι μια απεγνωσμένη προσπάθεια –γιατί μόνο τέτοια μπορεί να είναι–  να μιλήσει κανείς για τον καιρό μας. Για τον αιώνα. Για το νυν και το αεί! Η πρωταγωνίστρια, «Η γηραιά κυρία» του Ντύρενματ, που εξακολουθεί να ζει, είναι η συμπύκνωση όλων όσων ζούμε, επιθυμούμε, ευχόμαστε, μισούμε…
 Η Βιτάλη στήνει έναν έξοχο καμβά από βελονιές (μια στο έγο του Ντύρενματ, δηλαδή στο παρελθόν, μια στον καιρό μας, στο απόλυτο παρόν) που όλες μαζί συνθέτουν ένα συμπυκνωμένο σήμερα!
Η ερμηνεία της Μαίρης Νάνου ήταν υποδειγματική για τη λιτότητα και την ακρίβειά της!
Είναι κρίμα που η αποψινή παράσταση στο θέατρο Θεμέλιο ήταν η τελευταία για φέτος!
Ευτυχώς όμως το έργο θα επαναληφθεί και την επόμενη θεατρική περίοδο!
Γρηγορείτε!...

Γιάννης Ευθυμιάδης φιλόλογος ποιητής

------------------------------------------------------------------------------------------------------

Είδαμε τον «Ένατο Γάμο» απόψε στο θέατρο «Αγγέλων βήμα». Θα μπορούσε να ονομαστεί «Play Dürrenmatt», κατά το «Play Strindberg» του Άρθουρ Σνίτσλερ. Με τη βασική διαφορά ότι ο Σνίτσλερ συνομιλεί με όλο το έργο του Στρίντμπεργκ, ενώ η Λεία Βιτάλη μόνο με την «Επίσκεψη της γηραιάς κυρίας» του Friedrich Dürrenmatt. Συγκεκριμένα η Βιτάλη συνεχίζει το έργο εκεί που το αφήνει ο Ντύρενματ. Η γηραιά κυρία, υπεραιωνόβια, συνομιλεί με το πτώμα του Άλφρεντ που βρίσκεται μέσα σε ένα φέρετρο. Η πληγωμένη κοπέλα (ο Άλφρεντ την γκάστρωσε και την παράτησε) που έχει γίνει αλαζονική δισεκατομμυριούχα, αποκαλύπτεται όχι συγχρονικά, όπως στο έργο του Ντύρενματ, όπου απαιτεί το θάνατο του Άλφρεντ με αντάλλαγμα τα εκατομμύριά της που θα σώσουν την πόλη, αλλά με τις αναμνήσεις της. Όποιος αγνοεί το έργο του Ντύρενματ θεωρεί την ηρωίδα ως τυπική ηρωίδα του Στρίνμπεργκ ο οποίος, πληγωμένος από τις γυναίκες, ξερνάει τη χολή του πάνω στις ηρωίδες του. Στο τέλος αποκαλύπτεται η τραγική της διάσταση (σκηνοθετικά με τα φώτα να χαμηλώνουν), και βέβαια με την τελική ατάκα του έργου: «Εγώ το μόνο που ήθελα ήταν να με αγαπούν».
Η Βιτάλη παραλαμβάνει το γκροτέσκο της ιστορίας του Ντύρενματ και το προωθεί περισσότερο: Η γηραιά κυρία κάνει τις ετοιμασίες για να παντρευτεί το πτώμα του βρίσκεται στο φέρετρο, ενώ δίνει παράλληλα οδηγίες σε έναν υπάλληλό της για το πώς να χειριστεί τις μετοχές της στο χρηματιστήριο. Τον βρίζει πατόκορφα για τις αδέξιες ενέργειές του. Στο τέλος αποκαλύπτεται ότι ο Άλφρεντ είναι ζωντανός, της έπαιξε κάποιο κόλπο με το χρηματιστήριο, και μέσα από το φέρετρο, που το ανοίγει επί τέλους, προβάλει η ουρά μιας τίγρης ή κάτι τέτοιο, δεν θυμάμαι. Έτσι μειώνεται τόσο το γκροτέσκο του Ντύρενματ (τελικά τη γηραιά κυρία την κοροϊδεύουν για να της πάρουν τα λεφτά, τον Άλφρεντ δεν τον σκοτώνουν), όσο και το δικό της, με την προετοιμασία ενός γάμου με ένα πτώμα το οποίο στην πραγματικότητα είναι ανύπαρκτο. Στο σημείο του έργου που η γηραιά κυρία ανακαλύπτει ότι την κορόιδεψαν, ότι ο γάμος δεν μπορεί να γίνει γιατί δεν υπάρχει πτώμα, ακούγεται παρωδιακά η μουσική του Πουτσίνι από την Μαντάμ Μπατερφλάι, μιας άλλης απατημένης και εγκαταλειμμένης γυναίκας.
Ένα μονοπρόσωπο έργο δεν είναι ακριβώς όπως μια συναυλία με έργα πιάνου. Το έργο πρέπει να είναι άρτιο, και ο ηθοποιός με εξαιρετικές ικανότητες, για να διατηρηθεί αδιάπτωτο το ενδιαφέρον του θεατή. Η Λία Βιτάλη μας έδωσε ένα τέτοιο έργο, και η Μαίρη Νάνου είναι μια τέτοια ηθοποιός.

Μπάμπης Δερμιτζάκης φιλόλογος
http://hdermi.blogspot.com/2011/10/blog-post_3883.html?spref=fb