Σκέψεις πολλές και αντιφατικές πάνω στο πρόβλημα της κρίσης και μερικές απόψεις που σχετίζονται μ’ αυτό ίσως βοηθήσουν να διαμορφώσουμε σαν πολίτες μια πιο προσωπική άποψη. Η αλήθεια, η απάθεια, η εξουσία, ο καπιταλισμός, η υπέρτατη αξία του χρήματος, η συμπόνια, το καλό, το κακό, και η ανθρωπιά μπλέκονται σαν έννοιες και ανάλογα πως θα τις παραθέσεις βγάζουν ένα άλλο νόημα. Αλλά για να βγάλεις ένα όποιο νόημα η προϋπόθεση είναι να σκεφτείς. Και η σκέψη θέλει χρόνο, απαιτεί βραδύτητα. Ή και κάτι περισσότερο. Κουπί αντίθετα στο ρεύμα.
«…Πάντα πρέπει να λες την αλήθεια, όποιες κι αν είναι οι συνέπειες. Και η αλήθεια δεν είναι ποτέ δημοφιλής… Η δουλειά μου είναι να συγκρούομαι με την απάθεια, να συγκρούομαι με όλες τις δυνάμεις που προσπαθούν να μας εξολοθρεύσουν, χρησιμοποιώντας κάθε κατασταλτικό μέσο… Είμαι ανθρωπίστρια. Στόχος μου είναι οι άνθρωποι σε θέσεις εξουσίας, οι πολιτικοί, οι παπάδες, οι στρατιωτικοί και οι μισθοφόροι των πολυεθνικών…»
Λίντια Λαντς, περφόρμερ
«…Η απληστία είναι πάντα καλό πράγμα. Σύμφωνα με τη θεωρία του Ανταμ Σμιθ, που έχει αποδειχθεί σε 100 χώρες, μικρές, μεγάλες, σε όλες τις ιστορικές εποχές, εάν ο καθένας προσπαθεί στη δουλειά του να κάνει όσα χρήματα μπορεί παραπάνω, τότε όλη η κοινωνία επωφελείται από αυτό. Αυτό είναι μεγάλο μάθημα που αποδεικνύει ότι η απληστία είναι καλή. Είναι αποδεδειγμένο σε όλους τους καιρούς, όπως επίσης έχει αποδεχθεί λάθος κάθε άλλη εναλλακτική θεωρία. Επίσης να ξέρετε ότι οι καλές προθέσεις προκαλούν μόνο τυχαία αποτελέσματα και αυτό βγαίνει από επιστημονική ανάλυση. Μη μου δίνετε τις καλές σας προθέσεις, γιατί μόνον ο Θεός ξέρει τι μπορεί να συμβεί. Ο Ανταμ Σμιθ έδωσε μια πολύ σωστή απόδειξη. Ότι δηλαδή εάν ο καθένας ακολουθεί το ατομικό του συμφέρον, όλη η κοινωνία επωφελείται αναπόφευκτα… Τα θύματα της κρίσης, οι μεγάλοι τραπεζίτες στο Λονδίνο και στη Νέα Υόρκη, που αμείβονται με 50 εκατομμύρια τον χρόνο δημιουργώντας και πουλώντας παράγωγα, ελπίζω να έχουν σώσει κάτι από αυτά. Αυτό μόνο έχω να πω σ' αυτούς. Για τους ψαράδες, πυροσβέστες και τους άλλους εργάτες, υποθέτω ότι δεν τους ανήκουν πολλά παράγωγα και έτσι δεν χρειάζονται κανέναν να τους βοηθήσει…»
Έντουαρντ Λούτβακ, πρώην σύμβουλος του προέδρου Ρήγκαν.
«…Σήμερα η κριτική έχει γίνει προϊόν που έχει στερηθεί νοήματος. Πρέπει να στραφεί σε γεγονότα όπως είναι ο πόλεμος και η γενοκτονία επαναφέροντας τη μνήμη ως την πιο χρήσιμη και πολύτιμη έκφραση της εμπειρίας. Αυτό που πρέπει να κάνουμε στο μέλλον είναι να βάλουμε τη συμπόνια στη ζωή μας. Σ’ αυτή την περίπτωση θα συγκινούμασταν από τη στέρηση των άλλων ανθρώπων κι αυτό θα μας οδηγούσε να μοιραστούμε μαζί τους τα ίδια αγαθά που μας εμποδίζουν να βιώσουμε τη δυστυχία τους. Το πρόβλημα θα μπορούσε να γίνει η λύση. Η ανανέωση του σώματος, ώστε ν’ αρχίσει να νιώθει, και μια ριζική ανακατανομή του πλούτου είναι στενά συνδεδεμένα. Για να αντιληφθούμε σωστά πρέπει να αισθανθούμε…»
Τέρι Ίγκλετον, θεωρητικός της λογοτεχνίας
