Το γραψιμο ειναι η καλυτερη μορφη επικοινωνιας μετα τον ερωτα

σκεψεις, συνεντευξεις και κειμενα

Friday, October 10, 2008

ΑΠΑΝΤΑ ΘΕΑΤΡΙΚΑ ΤΟΜΟΣ Α'


Τα θεατρικά έργα γράφονται για να παίζονται στη σκηνή. Ο λόγος τους ζωντανεύει από τους ηθοποιούς που εμφυσσούν σ' αυτούς λίγη ζωή από τη ζωή τους. Γι' αυτό το θέατρο είναι ό,τι πιο ζωντανό υπάρχει στην τέχνη. Πριν λίγο καιρό κυκλοφόρησε από τον εκδοτικό οίκο "Αιγόκερως" ο πρώτος τόμος με μερικά από τα θεατρικά που γράφτηκαν ανάμεσα στο 1998 και το 2004. Είναι τέσσερα και από αυτά έχουν παρασταθεί στη σκηνή τα τρία μέχρι στιγμής. Το "ΓΕΥΜΑ", το "ΜΕΓΑΛΟ ΠΑΙΧΝΙΔΙ" και το "ADDIO DEL PASSATO". Το "ΑΓΑΠΑ ΜΕ!" (που προσωπικά το αγαπώ πολύ) περιμένει...

«…Η Βιτάλη διακρίνεται για μια οξύτατη κριτική ματιά, για μια σχεδόν απελπισμένη για τα ανθρώπινα στάση και για μια βαθιά ειρωνική σχεδόν χλευαστική θέση. Ο ιδιάζων τρόπος της γραφής της είναι πλησιέστερος στη σάτιρα και ο τρόπος που αντιμετωπίζει τα κοινωνικά, τα ηθικά προβλήματα του καιρού μας είναι ο ψύχραιμος χειρουργικός.
Απ' αυτή την άποψη, αν λάβουμε υπόψη μας τη δραματουργική παράδοση, όχι μόνο στον τόπο μας, η γραφή της Βιτάλη είναι αρκούντως «ανδρική», με την έννοια ότι δεν καταφεύγει σε μέσα που προσιδιάζουν σε πλέον ευαίσθητες ιδιοσυγκρασίες.
Συχνά εκπλήσσει στη δραματουργία της μια ωμότητα, μια τόλμη λεκτική, στρατηγικές ανδρών και γυναικών. Ένας έντονος επιθετικός τόνος και ψυχολογικές αναλύσεις αποκαλυπτικές, απωθημένων και όχι σπάνια εγκληματικών σχεδίων.
Η Βιτάλη θεωρεί ως δεδομένο πάντα, ώστε παρέλκει να το αναλύσει, το δυσλειτουργικό σύστημα μέσα στο οποίο αναπτύσσονται οι συγκρούσεις των δύο φύλων.
Εκείνο που την απασχολεί είναι τα αίτια που προκαλούν αυτές τις συγκρούσεις που δεν είναι πάντα καταγωγικά αλλά συγκυριακά.
Η Βιτάλη όταν εντοπίζει ένα πρόβλημα, ανεξάρτητα αν η σύγκρουση γίνεται ανάμεσα σε συζύγους, εραστές, γονείς προς τέκνα, εξουσιαστών και εξουσιαζομένων, το μελετά ως στρατηγικό και τακτικό ανάπτυγμα, έτσι ώστε καταγράφει λάθη, πάγιες, τεχνικές, ρητορικές και επιχειρηματολογία, έτσι συχνά διαπιστώνει κανείς πως οι γυναίκες έχουν ανδροπρεπή επιχειρήματα, επιθετικές μεθόδους και άνδρες επιστρατεύουν γυναικείες ευαισθησίες και αμυντικές στρατηγικές.
Το θέατρο της Βιτάλη είναι ενταγμένο, όχι ως προγραμματικό πρόταγμα αλλά ως καταγραφικό καθήκον, στην υποδόρια κοινωνική σάτιρα και τον ρεαλιστικό κριτικό στοχασμό. Θέατρο αποκαλυπτικής δραματουργίας των κοινωνικών μας στερεοτύπων.»

Κώστας Γεωργουσόπουλος

(Από το εισαγωγικό του σημείωμα στην έκδοση)