Το Τέλος του διηγήματος

...Το σώμα μου, κενό ασκί που κουβαλάω μαζί μου, αυτό που δεν περιέχει παρά μονάχα αέρα, ξάφνου αρχίζει να φουσκώνει. Αυτόματα χάνω τον έλεγχο των λόγων μου. Αντιλαμβάνομαι μόνο πως το στόμα συνεχίζει να κινείται μηχανικά εκτοξεύοντας λέξεις, λέξεις κι άλλες λέξεις, πιθανώς ακούγεται αυτό που πρέπει ν’ ακουστεί, αλλά εγώ συνεχώς φουσκώνω. Φουσκώνω. Φουσκώνω τόσο πολύ που δεν μπορεί πια το βάρος του σώματος να με κρατήσει στο δάπεδο. Τότε τα πόδια μου αρχίζουν να σηκώνονται. Χάνω την επαφή με τη μοκέτα. Όμως βλέπω ότι εξακολουθούν να με κοιτάνε. Κοιτάνε κι ακούν εκστατικοί. Είναι προσηλωμένοι σε μένα. Που δεν είμαι πια στο μέρος που κοιτάνε. Έχω ανέβει πνιγμένος αέρα.
Και, ω, νιώθω ανάλαφρος. Τόσο που δεν μπορώ να συγκρατήσω ένα γελάκι ξαφνικό. Τώρα τους βλέπω όλους από ψηλά, καθισμένους στα παρατεταγμένα βελούδινα κόκκινα καθίσματα, με τα ντοσιέ της εταιρείας στα χέρια να κρατούν σημειώσεις για ερωτήσεις, και το γέλιο μου τραντάζει την αίθουσα πολλαπλασιασμένο απ’ το μικρόφωνο και τα ηχεία. Γελάω ανεξέλεγκτα. Τίποτα πλέον δεν μπορεί να με σταματήσει. Γελάω. Και χαίρομαι εδώ ψηλά, κολλημένος στο ταβάνι. Δεν μπορώ βέβαια να ξέρω αυτοί εκεί κάτω τι ακούν να βγαίνει απ’ το στόμα μου κοιτάζοντας στο σημείο όπου νομίζουν ότι με βλέπουν, όμως εγώ ακούω τη φωνή μου να τον καλεί:

Μάνθο...

Τώρα κρατάω την κοιλιά μου απ’ τα γέλια, γιατί μου φαίνεται πως κάτι έχουν αντιληφθεί και ξαφνιάζονται. Σαν να είναι έτοιμοι να διαμαρτυρηθούν, αλλά δεν προλαβαίνουν. Γιατί εγώ βγαίνω απ’ την αίθουσα κι ύστερα

φρρρ

ανεβαίνω πιο ψηλά, βρίσκω το ανοιχτό παράθυρο, ακόμη πιο ψηλά, είναι σαν να πετάω, σαν να κολυμπάω στο κενό... Συγχωρήστε με, Κυρίες και Κύριοι, Μερόπη φίλησέ μου τα παιδιά, τι όμορφα που είναι να πετάς!

Μάνθο, περίμενέ με, επιστρέφω...

γέννησα έκρηξη