Το γραψιμο ειναι η καλυτερη μορφη επικοινωνιας μετα τον ερωτα

σκεψεις, συνεντευξεις και κειμενα

Wednesday, December 05, 2012


Μια αγκαλιά για τις ιδέες
της Λείας Βιτάλη
(κείμενο από συνέδριο)

Ενώ οι προοδευτικές ιδέες θα έπρεπε να είναι το ζητούμενο σε μια χώρα, ιδιαίτερα σε κρίσιμες περιόδους, όπου θα μπορούσαν να τη βοηθήσουν να αναπτύξει ένα καινούριο πρόσωπο και να χαράξει νέους δρόμους, για άλλη μια φορά διαπιστώνεται ότι στην Ελλάδα οτιδήποτε προοδευτικό είναι… εχθρός εντός των τειχών. Οι νέες ιδέες σκοντάφτουν στις παγιωμένες αναχρονιστικές αντιλήψεις των ανθρώπων που με τον ένα ή τον άλλο τρόπο κατορθώνουν να ρυθμίζουν τα πράγματα. Γυρνώντας στο παρελθόν βέβαια δεν θα ανακαλύψουμε κάτι διαφορετικό. Η ιστορία αποδεικνύει πως η εξουσία πάντα βρίσκεται από τη μεριά του συντηρητισμού. Και ίσως όπου βρέθηκε στον αντίποδα ήταν λάθος και πληρώθηκε με αίμα.
Το ίδιο συμβαίνει όχι μόνο στο κοινωνικοοικονομικό επίπεδο αλλά και στο επίπεδο του πολιτισμού. Αν θεωρήσουμε ότι ο πολιτισμός είναι μια πρόοδος ή οφείλει να είναι πρόοδος, εύκολα μπορεί να πέσουμε στην αγανάκτηση διαπιστώνοντας γύρω μας τη συντήρηση να κυριαρχεί και σε επίπεδο πολιτισμού. Και η αγανάκτηση που νιώθουν οι προοδευτικοί άνθρωποι του πολιτισμού είναι μια παγίδα που εύκολα μπορεί να τους οδηγήσει στη γραφικότητα. Ή μάλλον οδηγούνται στη γραφικότητα για να εξουδετερωθούν. Κάθε «αντιδραστική» φωνή που υψώνεται στον πολιτισμό καταβαραθρώνεται με το κόλπο της ταμπέλας του γκρινιάρη ή του γραφικού. Βρισκόμαστε σε συμπληγάδες. Κι όμως κάποιοι από μας τολμούν. Προσωπικά βίωσα πρόσφατα –και όχι μόνο πρόσφατα- την απόρριψη από μέρους της συντήρησης είτε δεξιόστροφης είτε αριστερόστροφης, γιατί υπάρχει και αυτό και δεν κομίζω γλαύκα. Είμαι συγγραφέας και γράφω και θεατρικά έργα. Σ’ αυτά με απασχολούν τα κοινωνικά θέματα και προσπαθώ να βρω τις αιτίες ή τα αποτελέσματά τους στη ζωή των ηρώων μου. Κάποιοι αυτό το λένε καθρέφτη της κοινωνίας. Εγώ προτιμώ να ισχυρίζομαι πως πρόκειται για μια κριτική ματιά στα πράγματα. Ωστόσο βλέπω την αντίδραση του κατεστημένου. Ή μάλλον θα έλεγα τη μη αντίδραση. Γιατί η χειρότερη απόρριψη είναι να αγνοείς. Όταν αγνοείς δεν δίνεις στον άλλον τη δυνατότητα να παλέψει για να πείσει. Τι κάνει λοιπόν ο καλλιτέχνης που θέλει να εκφράσει κάποιες απόψεις κόντρα στο μέινστριμ; Προσωπικά πήρα το ρίσκο να ανεβάσω εντελώς μόνη μου και χωρίς καμία βοήθεια το νέο μου θεατρικό έργο που καθρεφτίζει τη σημερινή πραγματικότητα και αν θέλετε προσπαθεί να προβληματίσει τον θεατή. Σίγουρα από την τέχνη δεν περιμένουμε ούτε απαντήσεις ούτε λύσεις. Η τέχνη δεν είναι μανιφέστο. Αυτό που περιμένουμε είναι να μας βοηθήσει να δούμε τα πράγματα με μια πιο καθαρή ματιά διαφορετική από εκείνη που διαμορφώνουν τα ΜΜΕ και η συντήρηση. Εγώ τόλμησα να το κάνω. Το έχουν κάνει και άλλοι καλλιτέχνες και το κάνουν κατά καιρούς αποτελεσματικά ή όχι. Υπάρχουν όμως και άλλοι καλλιτέχνες που ίσως δεν τολμούν και δεν θα τολμήσουν ποτέ. Και ίσως έχουν πολύ ουσιαστικά πράγματα να εκφράσουν. Σ΄ αυτό το σημείο θα κάνω μια πρόταση. Μπορεί αυτοί που είμαστε τώρα εδώ να γίνουμε μια αγκαλιά που θα συμπεριλάβει αυτές τις προοδευτικές ιδέες και θα ανοίξει έναν δρόμο για να επικοινωνούν με τον κόσμο. 

No comments: