Κριτική για το «ΖΕΪΜΠΕΚΙΚΟ»
Το έργο, γραμμένο κυριολεκτικά στους ρυθμούς του
ζεϊμπέκικου, ενός ανδρικού χορού που «μιλάει» με τον θάνατο, μας λέει για την
Ελλάδα του χθες και του σήμερα, για τον έρωτα, για το πάθος και για την
καταστροφή. «Μέσα από την ιστορία ενός ανθρώπου που αγάπησε και αγαπήθηκε πολύ,
που κυνηγήθηκε και απογειώθηκε, που έκανε τον εαυτό του παρανάλωμα... αναζητά
την αλήθεια της ελληνικής ψυχής».
Ένας ασυμβίβαστος καλλιτέχνης αντιστέκεται στο σύστημα με τη
ζωή και με τα τραγούδια του και βιώνει ακραίες καταστάσεις, ενώ το μόνο που
αναζητά με πάθος είναι η αγάπη».
Το έργο είναι γραμμένο από γυναίκα συγγραφέα που ξέρει τη
γυναικεία ψυχή και από αστή συγγραφέα που ξέρει καλά τους κώδικες του κόσμου
για τον οποίο μιλά. Τους ξέρει επειδή αγαπά πραγματικά τον κόσμο αυτόν και δεν
τον βλέπει διόλου με τα μάτια μιας «διαφωτισμένης», τάχα «ανώτερης» αστής.
Αγαπά άμεσα και το ρεμπέτικο τραγούδι, όχι «από σπόντα». Είναι προφανές ότι της
«μιλάει». Το αποτέλεσμα των πιο πάνω είναι μια αληθινή λαϊκή τραγωδία, ίσως η αυθεντικότερη
μέχρι σήμερα του θεάτρου μας. Το έργο της Λείας Βιτάλη έχει ιθαγένεια.
Ο Φώτης Μακρής σκηνοθέτησε την παράσταση συνθέτοντας ιδανικά
το «μέλος» με τον «μύθο». Τη μουσική και το τραγούδι με τη δράση. Η μικρή
ορχήστρα που παίζει ζωντανά γνωστά ή πρωτότυπα (Γιώργος Νι-νιός) τραγούδια
(Θοδωρής Ζέης, Σπύρος Κουτρουμάνης, μαζί με τον Γιώργο Νινιό σε μουσική
επιμέλεια του ίδιου), είναι ο άτυπος Χορός της Τραγωδίας. 0 Γιώργος Νινιός στον
κεντρικό ρόλο του κορυφαίου και πρωταγωνιστή συνάμα, σαν μορφή μελανόμορφου
αγγείου, μεταδίδει ακέραιο τραγικό ρίγος. Η Στέλλα Κρούσκα (γυναίκα) είναι
μεστή και πλήρης, με εξαίρετη φωνή και σημαίνουσα σωματική κατάθεση. Η
νεαρότατη Μαρία Κατσούλη, με διπλή σφραγίδα μουσικής και υποκριτικής δωρεάς,
βάζει υποθήκες για ένα λαμπρό μέλλον.
Τα εμπνευσμένα σκηνικά και κοστούμια του Διονύση Μανουσάκη,
οι λειτουργικοί φωτισμοί, τα άρτια βίντεο (Στέφανος Κοπανάκης) δένουν την
παράσταση.
ΛΕΑΝΔΡΟΣ ΠΟΛΕΝΑΚΗΣ (ΑΥΓΗ 15 Δεκεμβρίου 2013)
No comments:
Post a Comment